Met de poppen gooien

[p. 52]

De deftige tante

Bij Roos thuis is een tante op visite.

Tante Alida. Die is deftig. Oei!

Die zet niet eens haar hoed af als ze binnen is.

Ze zit op het puntje van haar stoel.

Ze tilt haar kopje koffie hoog op, tot voor haar kin.

Als ze roert, raakt het lepeltje bijna haar neus.

Roos is er stil van. Ze kijkt tante Alida met open mond aan.

‘Is dat nu Roosje?’ vraagt tante Alida.

‘Ja,’ zegt Roos verlegen.

‘Ze is groot geworden heur,’ zegt tante Alida.

Ze neemt een piepklein slokje van haar koffie.

‘Hoe gaat het met Frits?’ vraagt Roosjes moeder.

‘Die sukkelt nog steeds met zijn rug,’ knikt tante Alida bedroefd.

Ze kijkt diep in haar kopje, alsof oom Frits in de koffie zwemt.

Dan begint ze te vertellen. Een heleboel. Over dokters en pillen. Over alle mensen die ziek zijn.

Het duurt lang.

Roos weet niet wat ze doen moet.

Ze heeft zin om buiten te spelen.

Kan ze zomaar weglopen?

Misschien vindt tante Alida dat onbeleefd.

Opeens is er een verschrikkelijk lawaai buiten. Net of het onweert. Het komt uit de achtertuin.

[p. 53]

Roos kijkt door de tuindeuren naar buiten. Daar komt Madelief aan. Er hangt een grote trommel op haar buik. Ze slaat erop met stokken.

Jan-Willem loopt achter haar. Hij blaast op een toeter. Zijn wangen staan er bol van.

Ze komen de achterdeur binnen. De kopjes in de keuken rinkelen van het lawaai.

Tante Alida kan niet meer verder praten. Ze kijkt verschrikt naar de kamerdeur.

Daar zwaait de deur open. De optocht van Madelief en Jan-Willem marcheert naar binnen. Ze maken zó hard muziek dat je er doof van wordt.

‘Galóp, galóp, galóp.

Mijn tante heeft een hoedje op,’ gilt Madelief er bovenuit.

Roos kijkt bang naar tante Alida, want die heeft écht een hoedje op.

Wat zal er nu gebeuren? Madelief is heel onbeleefd.

‘Woeoe woeoe woeoe,’ loeit Jan-Willem op zijn toeter.

‘Rrom rrom rrom,’ bonkt Madelief.

Ze hebben een reuze-pret.

Roos vindt er niks aan. Het is griezelig.

Tante Alida houdt haar mond stijf dicht. Ze sluit haar ogen, alsof de muziek haar pijn doet.

Maar wat is dat? Wie lacht daar zo hard? Het is mamma! Ze ligt achterover in haar stoel van het lachen. Is dat ook niet een beetje onbeleefd?

[p. 54]

‘Stop, stop,’ roept ze door de muziek heen.

Madelief en Jan-Willem kijken haar vragend aan. Vindt Roosjes moeder de muziek niet mooi?

‘Bedankt voor de muziek,’ zegt ze. Ze lacht nog steeds. ‘Het was prachtig, hè Alie?’

Tante Alida knikt stijf. ‘Ja, heel mooi,’ zegt ze. Maar het lijkt net of ze het niet meent. Ze lacht niet. Ze doet haar lippen meteen weer op elkaar.

‘Gaan jullie nu maar buiten muziek maken,’ zegt moeder.

Roos springt blij van haar stoel.

‘Rrom rrom,’ doet Madeliefs trommel.

‘Woeoe,’ loeit de toeter.

Daar vertrekt de optocht weer, met Roos achteraan.

‘Galop galop galop,

Mijn tante heeft een hoedje op,’ brult Madelief.

‘Die kinderen toch,’ zegt tante Alida. ‘Die verzinnen altijd wat anders.’

Ze is gelukkig niet boos. Dat is goed afgelopen!