Met de poppen gooien

[p. 32]

Raadsel

‘Hé mamma, win jij wel eens met schaken?’ vraagt Madelief.

‘Jazeker,’ zegt haar moeder. ‘Van Wim win ik bijna altijd.’

‘En van Kees?’ vraagt Madelief.

‘Daar verlies ik altijd van.’

Madelief bekijkt haar moeders gezicht. ‘Vind je dat niet erg?’ vraagt ze.

‘Jawel. Maar dan zeg ik tegen mezelf: de volgende keer win ik.’

‘Dan moet je gewoon vals spelen,’ vindt Madelief.

Haar moeder lacht. ‘Dat is ook een idee,’ zegt ze. ‘Moet je luisteren, ik heb een raadsel.’

‘Zeg maar.’ Madelief trekt rimpels in haar voorhoofd. Ze heeft eigenlijk een hekel aan raadsels, want ze weet er nooit een.

‘Heel goed luisteren hoor. Als ik altijd van Wim win en van Kees verlies, wie wint er dan als Kees en Wim tegen elkaar spelen?’

Er komen nog meer rimpels in Madeliefs voorhoofd. Hoe kon je dat nou weten?

‘Dan moet ik ze eerst een keer zien spelen,’ zegt ze verontwaardigd.

‘Nee, je kunt het zó weten. Zal ik het nog een keer zeggen?’

Madelief luistert zo goed als ze kan. Maar ze snapt

[p. 33]

er niks van.

‘Wacht,’ zegt ze, ‘ik heb ook een raadsel. Ik loop harder dan Jan-Willem, maar zachter dan Roos. Wie wint er nou als Jan-Willem en Roos tegen elkaar lopen?’

Nu trekt moeder rimpels in haar voorhoofd. ‘Roos,’ zegt ze dan.

Madelief kijkt haar verbaasd aan. ‘Dat wíst je,’ zegt ze. ‘Dat heb je een keer gezien.’

‘Niks hoor,’ zegt haar moeder. ‘Dat heb ik uitgerekend. Denk nog maar eens goed over mijn raadsel na, dan weet jij het ook.’

Dan komt Roos binnen.

‘Vraag het maar aan Roos,’ zegt moeder.

Roos raadt het vast niet. Het is veel te moeilijk. Moeder zegt het raadsel weer. Nu voor Roos. Roos denkt even na.

‘Kees,’ zegt ze vrolijk. ‘Kees wint.’

Madelief kijkt met ingehouden adem naar haar moeder.

‘Ja, dat is goed,’ zegt ze. ‘Zie je wel, het is heel makkelijk.’

‘Poeh,’ zegt Madelief. ‘Ze raait zomaar wat. Zo kan ik het ook.’