Met de poppen gooien

[p. 30]

Schaken

Bij Madelief thuis staat een schaakspel op tafel. Maar Roos weet niet wat dat is. Madelief wel. Haar moeder schaakt wel eens.

‘Weet je niet eens hoe dat moet?’ vraagt ze.

Roos schudt van nee.

‘Nou,’ zegt Madelief. ‘Dat zijn de pionnen en dat is de koning. De zwarten moeten de witte koning pakken. De witten moeten de zwarte koning pakken.’

‘O ja,’ zegt Roos.

‘Zullen we spelen?’ vraagt Madelief.

‘Goed,’ zegt Roos. ‘Wie begint?’

‘Ik,’ zegt Madelief, ‘want ik speel met wit.’

Ze gaan aan weerskanten van het bord zitten. Roos achter de zwarte stukken, Madelief achter de witte.

Madelief schuift een pion naar voren en Roos ook.

Maar dan doet Madelief iets heel geks. Ze pakt de pion van Roos en zet hem naast het bord.

‘Hé, laat dat,’ roept Roos. ‘Die is van mij.’

‘Dat hoort zo,’ zegt Madelief.

Roos kijkt Madelief verbaasd aan. ‘Ik geloof er niks van,’ zegt ze.

‘'t Is tóch zo.’

Roos denkt na. Het is een moeilijk spel. Dan gaat haar hand plotseling heel ver naar voren. Helemaal naar de overkant. Ze pakt de witte koning en zet hem naast het bord. ‘Zo,’ zegt ze. ‘Ik heb gewonnen.’

[p. 31]

Madelief is er even stil van. ‘Dat mag niet,’ zegt ze. Maar ze weet het niet zeker.

‘Dat deed jij toch ook?’

Ja, dat was waar.

‘Ik vind er niks aan,’ schreeuwt Madelief en ze gooit alle stukken van het bord.

‘Haha,’ lacht Roos, ‘jij kan niet tegen je verlies.’

‘O nee?’ gilt Madelief. ‘Wacht, dan gaan we nou een partijtje vechten.’

Ze geeft Roos een harde duw. Roos valt op de grond. Haar hoofd bonst op de vloer. Ze huilt.

‘Haha,’ roept Madelief, ‘je kan zelf niet tegen je verlies.’