Met de poppen gooien

[p. 27]

Trouwen

‘Wat wil je later worden?’ vraagt Madelief.

‘Moeder,’ zegt Roos.

Madelief denkt na. ‘Ja, dat kan,’ zegt ze aarzelend.

‘Tuurlijk,’ zegt Roos.

Ze zitten op hun plekje. Bovenop de zandberg in de bouw.

‘Maar ik bedoel iets waar je geld voor krijgt,’ zegt Madelief.

‘O,’ zegt Roos. ‘Juf.’

‘Dat kan niet tegelijk, moeder en juf.’

‘Dan word ik toch maar moeder,’ zegt Roos.

Ze sjort aan het jasje van haar pop. Want die doet altijd z'n jas open. Daarom is ie ook altijd verkouden. Roos laat de pop zijn neus snuiten in haar zakdoek.

‘Ik niet,’ zegt Madelief. ‘Ik wor huizenbouwer.’

‘Dit is de enige jongetjespop van de wereld,’ zegt Roos trots. ‘Wel lastig hoor, die jongetjes.’

‘Hele grote huizen ga ik bouwen. Met torentjes erop.’

‘Da's veel te zwaar,’ zegt Roos.

Madelief tuurt in de verte. ‘En flats ga ik ook bouwen. Hele hoge.’

‘Dan moet je zware dingen kunnen sjouwen. Stenen en zo.’

‘Nee hoor,’ zegt Madelief. ‘Ik wor de báás van de bouw. Een baas sjouwt niks.’

[p. 28]

Roos legt de pop op z'n rug, want hij moet nou eindelijk es gaan slapen. Buitenlucht is heel gezond.

‘Weet je wat?’ zegt Madelief. ‘Ik wor huizenbouwer en dan trouw ik met jou en dan wor jij mijn moeder.’

‘Vrouw,’ zegt Roos. ‘Je vrouw bedoel je.’

Ze denken een tijdje na.

‘Dat kan niet,’ zegt Roos dan, ‘'t is wél jammer.’

‘Zullen we bruiloftje spélen?’ vraagt Madelief.

Dat doen ze. Madelief geeft Roos een arm en zo lopen ze langzaam de zandberg af.

‘Nu zijn we in het stadhuis,’ zegt Madelief. ‘Willen jullie met elkaar trouwen?’ schreeuwt ze, want ze is even de meneer van het stadhuis.

‘Ja,’ roept Roos.

‘Ja,’ roept Madelief.

‘Dan zijn jullie nu getrouwd, boem.’

Madelief en Roos draaien zich om. Ze lopen gearmd de zandberg weer op.

Maar bovenop de zandberg staat Jan-Willem. Die hebben ze helemaal niet horen aankomen. ‘Hahaha,’ lacht Jan-Willem. ‘Ik heb alles gehoord.’

‘Nou en?’ zegt Madelief.

‘Wat een kinderachtig spelletje zeg,’ grinnikt Jan-Willem. ‘Echt iets voor meiden.’

Madelief wordt nu erg rood.

‘Weet je wat iets voor meiden is? Dit!’ Ze geeft Jan-Willem een zet. Hij valt en rolt de berg af.

‘Wat wou jij ook weer worden, later?’ schreeuwt ze.

[p. 29]

Jan-Willem krabbelt overeind. ‘Piloot,’ zegt hij.

‘Hahaha,’ lacht Madelief. ‘Dat kan niet als je een bril hebt.’