Met de poppen gooien

[p. 19]

De slak

‘Kijk es, wat een mooie slak.’ Roos houdt het beest voor Jan-Willems gezicht.

‘Als je daar zout op doet,’ zegt Jan-Willem, ‘dan knettert het.’

‘Ja, als je het maar laat,’ zegt Roos. ‘Daar gaat ie dood van.’

‘Wat knettert dan?’ vraagt Madelief.

‘Die slak natuurlijk,’ zegt Jan-Willem.

‘Daar snap ik niks van,’ zegt Madelief. ‘Je kletst weer es.’

‘Helemaal niet,’ zegt Jan-Willem verontwaardigd. ‘Als je d'r zout op doet, dan komen d'r belletjes en dan knettert ie helemaal weg.’

‘Zullen we in de bouw gaan spelen, kan je lachen,’ vraagt Roos. Ze doet al een stapje in de richting.

‘Dat wil ik zien,’ zegt Madelief. ‘Kom. Gaan we zout halen.’

Jan-Willem en Madelief rennen naar Madeliefs huis. Even later komen ze terug. Roos staat er nog steeds.

‘Waar is de slak?’ roept Madelief.

‘Weet niet,’ antwoordt Roos. ‘Weggelopen zeker.’

Madelief en Jan-Willem zoeken in het gras en vinden hem. Jan-Willem houdt hem vast. Madelief strooit er zout op.

De slak schrikt zich een ongeluk. Hij trekt zich zover

[p. 20]

mogelijk in zijn huisje terug. Maar het helpt hem niet.

Ze zien alle drie wat er gebeurt. Er komen kleine blaasjes op de slak. Het ziet eruit als kauwgum. Die blaasjes spatten uit elkaar. Steeds sneller. Tot de slak op is.

Roos is er bleek van geworden.

Madelief kijkt in het huisje van de slak. ‘Waar is ie nou gebleven?’

‘Nergens,’ zegt Jan-Willem. ‘Hij is weg. In de lucht.’

Madelief kijkt nog een keer goed of het wel waar is.

‘Ja,’ zegt ze. ‘Hij is er niet meer.’

Ze staan een tijdje naar het lege huisje te kijken.

‘Ik vind er niks aan,’ zegt Madelief.

‘Nee, leuk is het niet...’ zegt Jan-Willem.

Ze gooien het slakkehuis in het gras.

‘Zullen we in de bouw gaan spelen?’ vraagt Roos opnieuw. Haar stemmetje klinkt dun.

‘Ja, kom op,’ zegt Madelief. ‘Kan je lachen.’