Met de poppen gooien

[p. 17]

Boenders

Op het bankje in het park zit een ouwe meneer met een pet op.

Helemaal alleen.

Zijn ogen zijn dicht. Zijn hoofd is naar voren gezakt.

‘Zou die dood zijn?’ fluistert Madelief.

Roos kijkt ingespannen naar het gezicht van de ouwe man.

‘Hij slaapt,’ zegt ze.

‘Dat kan je nooit weten.’

Met kloppende harten blijven ze kijken. Er zit geen enkele beweging in de man.

‘Zullen we hem besluipen?’

‘Goed.’

Ze lopen met een grote boog om het bankje heen en verdwijnen in de bosjes. Ze zien de ouwe man nu van achteren.

Ze sluipen op hun tenen naar het bankje toe. Af en toe kraakt een tak. Dan wachten ze. Maar de man blijft doodstil zitten.

Als ze erg dichtbij zijn durven ze niet verder.

‘Wat moeten we doen?’ fluistert Roos.

Madelief pakt een kluit aarde. ‘Als ie dood is valt ie om,’ zegt ze.

Ze gooit, maar de kluit komt met veel geritsel tussen de struiken terecht. De man beweegt nog steeds niet.

[p. 18]

Madelief neemt een nieuwe kluit. Ze gooit. Deze keer raakt ze het bankje. De kluit spat tegen het hout uit elkaar.

De ouwe man staat geschrokken op, draait zich om en gluurt tussen de struiken. Madelief en Roosje maken zich heel klein.

‘Wat moet dat daar?’ roept de man.

‘Lopen!’ zegt Madelief.

Ze rennen tussen de struiken vandaan, over het grasveld, naar het pad.

Als ze omkijken zien ze dat de man hen achterna komt. Met een vuist in de lucht. Net als op de plaatjes in de boeken.

‘Wacht,’ zegt Madelief. ‘Hij haalt ons toch nooit in.’

Ze draaien zich hijgend om.

‘Boenders,’ schreeuwt de man. ‘Plokkers, Maleiers, Patjepejers!’

‘Boenders?’ vraagt Roos.

‘Plokkers?’ Madelief moet heel erg lachen. ‘Hé meneer,’ roept ze, ‘we dachten dat u dood was.’