Met de poppen gooien

[p. 13]

Moedervis

Jan-Willem heeft een grote broer en die heeft een aquarium. Dat is een moeilijk woord, maar het is dan ook erg mooi. Een glazen bak vol vissen. Rooie en gele en zwarte. Eén van die vissen is heel dik.

‘Die krijgt jongen,’ zegt Jan-Willem.

Madelief kijkt goed. Ja, die vis heeft wel een erg dikke buik.

‘Misschien zit er wel een tweeling in,’ zegt ze.

‘Nee hoor,’ zegt Jan-Willem. ‘D'r zitten wel twintig jongen in. Een twintigling.’

‘Zoveel? Dat kan niet!’

‘Echt waar. Maar ze blijven niet allemaal leven.’

‘O,’ zegt Madelief. ‘Waarom dan niet?’

‘Een hele hoop worden opgevreten door de andere vissen.’

‘Hè, jasses, jij vertelt altijd van die nare verhaaltjes!’

Madelief trekt een gezicht alsof ze iets heel vies heeft gegeten. Jan-Willem durft niks meer te zeggen. Het is ook nooit goed. Maar Madelief wil er toch meer van weten. ‘Ook door hun eigen moeder?’ vraagt ze.

Jan-Willem kijkt haar aan. Wat moest ie zeggen?

‘Nee, niet door hun eigen moeder,’ zegt hij maar.

‘Dat dacht ik al,’ zegt Madelief tevreden. ‘Moeders eten hun kinderen niet op.’

‘Zullen we gaan spelen?’ vraagt Jan-Willem.

‘Nee hoor, ik zit best,’ antwoordt Madelief. ‘Waar

[p. 14]

is vader eigenlijk?’

‘Op kantoor,’ zegt Jan-Willem. Hij kijkt naar buiten.

Madelief lacht. ‘Nee, ik bedoel vader vís,’ grinnikt ze.

Jan-Willem wijst in het aquarium. ‘Die, dat kleintje daar.’

‘Wat gek zeg, die is veel mooier dan dat moedertje,’ zegt Madelief.

‘Prachtige staart.’ Ze bekijkt het visje nog eens goed.

‘Hij heeft wel een gemeen bekkie vind ik,’ gaat ze verder. ‘Die ziet eruit alsof ie graag z'n eigen kindertjes opeet, de gluiperd.’

‘O nee,’ zegt Jan-Willem, ‘dat is een heel eerlijke vis. Die verdedigt de jongen juist.’

‘Zo'n klein stumpertje?’ Madelief lacht hem uit. ‘Als die grote moeder eraan komt, kruipt ie snel in een hoekje, zal je zien. Kom op, we gaan spelen.’

Voor Jan-Willem het weet is ze al buiten.