De kersenboom

[p. 23]

Acrobaat voor een dag

‘Wat wil je proberen’?, vroeg het meisje. ‘Proberen?’ vroeg Astrid.

‘Ja’ zei het meisje, ‘hier hoef je niet alleen maar te kijken maar je mag ook van alles proberen. De acrobaten helpen je wel’.

‘Nou’, zei Astrid ‘ik zou heel graag op zo'n éénwieler willen rijden, maar ik denk niet dat het me zal lukken’. ‘Ik kan op een gewone fiets nog niet eens goed balanceren’.

‘Kom op’ zei het meisje, ‘als je het niet probeert, weet je het niet. Oefening baart kunst’!

Eén van de acrobaten stapte van zijn éénwieler af. Hij stak zijn hand uit naar Astrid. Ze pakte zijn hand en klom op de éénwieler. Gelukkig hield de acrobaat de eenwieler met zijn andere hand stevig vast, want de fiets wiebelde zo.

‘Niet bang zijn’ fluisterde de acrobaat ‘het lukt je vast. Ik help je wel’.

‘Gewoon een keer diep ademhalen’.

Astrid haalde diep adem en blies heel goed uit.

‘Steek je armen uit alsof je een vliegtuig bent’, zei de acrobaat.

Astrid stak haar armen uit. Gelukkig, de acrobaat hield haar hand nog steeds vast, want de éénwieler wiebelde nog steeds onder haar.

‘Nu moet je voor je uitkijken’ zei de acrobaat, ‘niet naar beneden kijken’.

[p. 24]

[p. 25]

Astrid tilde haar hoofd op en keek voor zich uit. Een eindje verderop zag ze het meisje. Ze zwaaide naar Astrid en klapte in haar handen van plezier. Toen stak ze haar duim omhoog. Astrid voelde zich helemaal warm worden van binnen. ‘Wat is dat meisje aardig’ dacht ze. ‘Eigenlijk is iedereen hier aardig. Kijk ik zit op de éénwieler en hij wiebelt al veel minder’.

‘Nu moet je langzaam trappen’ zei de acrobaat. ‘Niet bang zijn, ik houd je hand nog vast’. Astrid begon te trappen. O wat een heerlijk gevoel was dat. Ze voelde zich bijna een echte acrobaat. Astrid ging steeds sneller trappen en de acrobaat rende met haar mee. Ze fietste twee rondjes en elke keer dat ze langs het meisje kwam, klapte die in haar handen van plezier. Astrid werd er helemaal vrolijk van. Toen ze haar derde rondje aan het fietsen was, zag ze dat er een heleboel mensen om haar heen waren komen staan. Ze klapten in hun handen en moedigden haar aan.

Opeens zag ze naast het meisje, de acrobaat staan die daarnet nog haar hand vasthield. Ze keek naar haar linkerhand en zag dat het waar was. Bij het derde rondje had hij haar losgelaten en nu deed ze het helemaal zelf. HELEMAAL ZELF! Astrid kon het bijna niet geloven, maar ze fietste door. Na nog een paar rondjes deed ze haar handen in haar zij, en daarna omhoog. Ze zwaaide naar de mensen die steeds harder gingen klappen en juichen. Ze was niet bang meer. Ze kon op een éénwieler fietsen.

[p. 26]

[p. 27]

Net als een echte acrobaat. Na tien rondjes hield Astrid ermee op.

Het begon donker te worden en ze moest toch maar weer naar huis.

De acrobaat hielp Astrid van de éénwieler af te stappen. ‘Goed gedaan kleintje’ zei hij, ‘als je ooit bij het circus wilt werken, dan kun je acrobaat worden’.

‘Bedankt dat u mij zo goed heeft geholpen’ zei Astrid. ‘Graag gedaan kleintje’.

Het meisje kwam naast Astrid staan. ‘Wil je nog een ander kunstje proberen?’

‘Nee’ zei Astrid, ‘ik moet naar huis, het wordt al donker.’

‘Als ik nu niet naar huis ga, wordt mijn moeder ongerust’.