De kersenboom

[p. 28]

[p. 29]

Naar huis

Astrid keek om zich heen, maar ze had geen idee hoe ze terug naar huis moest. Ze kende deze stad niet en door al die bochten die ze met de stoet had gemaakt, wist ze niet in welke richting ze moest om naar huis te gaan.

Opeens schrok ze heel erg. ‘Wat, als ze de weg naar huis nooit meer kon vinden.

Dan zou ze nooit meer naar huis kunnen.

Ze zou haar moeder en vader missen.

Ze zou ook haar broertje en zusje missen.

Ze zou zelfs het gekibbel van die twee missen.

Ze zou haar vriendinnetjes en haar spulletjes missen’.

‘Wat kijk je verdrietig’ zei het meisje ‘is er iets?’

Astrid was helemaal vergeten dat het meisje nog naast haar stond.

‘Ik weet niet hoe ik terug naar huis moet’.

‘Ik ben verdwaald geloof ik’.

‘Maak je maar geen zorgen’ zei het meisje.

‘Doe je ogen dicht, en luister naar de stem van je hart, dan vind je de weg naar huis vanzelf terug’.

[p. 30]

Astrid deed haar ogen dicht en luisterde heel goed.

Opeens was het alsof ze de stem van haar moeder hoorde die haar naam riep. Ze deed haar ogen open om te zien waar haar moeder was.

Ze zag haar moeder nergens, maar plotseling zag ze iets verderop de kersenboom.

De mooie ladder stond er nog onder.

‘Ja’ riep Astrid ‘ik zie het al, daar is de kersenboom’.

‘Nu weet ik weer hoe ik thuis moet komen’. ‘Bedankt hè en tot ziens’.

Ze rende in de richting van de kersenboom. Na enkele stappen stopte ze plotseling en draaide zich om.

‘Zeg, hoe heet jij eigenlijk?’ riep ze naar het meisje. ‘Astrid’ riep het meisje ‘en jij?’

‘Wat grappig’ riep Astrid terug, ‘zo heet ik ook’.

Ze zwaaide nog even naar Astrid en rende helemaal terug naar de boom.

Hoe dichter ze bij de boom kwam hoe luider ze de stem van haar moeder hoorde roepen. Ze klom vlug de ladder op naar het vogelnest. Ze schoof wat takken opzij en zag haar moeder beneden staan. Haar moeder zocht haar al een tijdje.

‘Hier ben ik mam’ riep ze naar beneden.

Moeder draaide zich om, keek naar boven en zei, ‘wat doe je daar? Ik loop je al de hele tijd te zoeken’.

[p. 31]

‘Kom onmiddellijk naar beneden, voordat je valt’.

‘Oké ma’, zei Astrid. Ze kroop terug naar de ladder om nog één keer het mooie feest te zien. Maar, de ladder was weg en er was helemaal niets meer te zien, behalve de andere kant van hun erf.

Ook was er niets meer te horen behalve de krekels die bezig waren met hun avondlied. Ze klom vlug langs de takken naar beneden.

‘Wat deed je toch daarboven’?, vroeg haar moeder nogmaals.

‘O niets’ zei Astrid.

Haar moeder zou het toch niet geloven als ze het vertelde.

Ze wist zelf ook niet goed of ze het zelf wel geloofde.

Was het een droom of was het echt gebeurd?

Einde