De kersenboom

[p. 14]

[p. 15]

Een ladder met bloemen

Plotseling werd Astrid wakker van een geluid. ‘Wat was dat?’ Astrid ging rechtop zitten om beter te kunnen luisteren. Ze hoorde muziek. Het klonk van heel ver. Geen gewone muziek. Het leek wel een fanfare. Dat was vreemd op een doordeweekse dag. Ze ging nog rechter op zitten om te horen uit welke richting de muziek kwam. Het kwam van de kant van haar voeten. Astrid kroop naar de andere kant van het vogelnest en schoof de takken uiteen.

Als er een fanfare optocht was, wilde ze die zeker niet missen.

Astrid keek tussen de takken door, maar zag niets. Ze schoof nog ietsje meer naar voren.

‘Aah!’. Astrid slaakte een gil, want ze viel bijna naar beneden. Ze keek omlaag. Tot haar stomme verbazing zag ze een ladder die ze daar niet eerder had zien staan. Het was niet de ladder van haar vader, want die was van aluminium en deze was van hout. Het was wel een mooie ladder, blauw geverfd en versierd met rode en gele bloemen en met groene slingerplanten. Astrid werd nu toch echt heel erg nieuwsgierig. Ze besloot via de ladder naar beneden te gaan en aan haar moeder te vragen van wie hij was. Maar eerst ging ze uitzoeken waar de prachtige muziek vandaan kwam. Hoe dichter bij de grond ze kwam, hoe luider de muziek werd. Toen ze beneden was, draaide ze zich om. Ze wilde om het huis heen lopen naar de straat om op onderzoek uit te gaan. Maar waar was haar huis?

[p. 16]

Het stond er niet meer. In plaats daarvan stond ze op een plein dat heel mooi versierd was. Overal hingen vlaggetjes en ballonnen en de mensen die er rondliepen, waren allemaal gekleed in vrolijke kleren. Zelfs de honden en de poezen hadden kleurige strikken om hun hals. Even verderop zag ze heel veel mensen staan. Ze keken allemaal in dezelfde richting. Het was de richting waar de fanfare muziek vandaan kwam. Astrid liep ernaartoe. Door al de grote mensen kon ze niets zien. Opeens draaide een meneer zich om en zag haar staan.

‘Wil je naar voren kleintje?’ vroeg hij.

‘Ja graag’ zei Astrid. De meneer tikte de vrouw en de man die voor hem stonden op de schouders en zei: ‘Hier is nog een kleintje dat naar voren wil’. ‘Maar natuurlijk’ zeiden ze in koor en schoven een beetje op zodat Astrid naar voren kon.