Mijn leven

Mevrouw L. Amsterdam.
Brussel 10 Febr. 1877.

.........................

Zijt gij nog droog in Amsterdam? Of moet gij ook reeds varen en zwemmen door de stad? Hier heeft het nu reeds zoo vele maanden aanhoudend geregend, dat de aangekondigde révolutie zeker verdrinken zal met de ongeboren républiek in haar armen! Die périodieke révoluties, welke men ons hier telkens belooft, en die altijd opgelost worden in eenige straatdeuntjes en een stuk of zes gebroken glasruiten, beginnen nu op de lachspieren van 't publiek te werken, in plaats van de menschen schrik aan te jagen, of te doen opspringen van enthousiasme, zoo als vroeger het geval was!

.........................

Wat heb ik verbaasd opgekeken van het uiteenspatten van de familie ***! Ik vind, als men het zóó lang te zamen uitgehouden heeft als die oude luidjes (niet oud van jaren, maar oud van huwelijk!) dan kan men de rest van het leven toch ook wel

[p. 263]

bij elkaar blijven, zonder elkander 't leven lastiger te maken dan noodzakelijk is. Het zijn hier alweer, als overal, de kinderen die de slagen krijgen, welke de ouders uitdeelen! Dat is niet eerlijk! Arme stakkerts, die niet gevraagd hebben om geboren te worden! Welk recht hebben de menschen, om steeds de wereld te overstelpen met een heirleger ongelukkige schepselen, die bestemd zijn om levenslang te boeten voor de misdaden en vergissingen hunner ouders? Ik vind onze maatschappij, met al haar zedelijkheid, godsdienstigheid en beschaving, toch nog maar een schitterende verwarring en een glorieuse misgreep! Wanneer zal het toch eens wet, en godsdienst en mode worden om elk mensch aansprakelijk te stellen voor de natuurlijke gevolgen zijner handelingen? Welk een omkeer in de schuldig verklaringen zou dat geven!!!

.........................

Mina.