Mijn leven

[p. 247]

Mej. C.H., Maastricht.
Brussel, 1 December 1876.

.........................

En nu de opéra....

Lucca!!!!

in de Huguenots! De Rivale van Patti wordt ze in Londen genoemd; neen, dat is ze niet, en dat kan ze nooit geweest zijn en nooit worden ook, want zij mist al 't aangeboren schoone van Patti: de metalieke, omvangrijke stem, de magnetische oogen en de feeachtige bekoorlijkheid! Lucca is een dikke, burgerlijke blondine, met een mooie, zuivere stem van weinig omvang, voilà tout. Maar welk een actrice! En welk een chanteuse! In de scène van de samenzwering bijv. waarin zij bijna niets te zingen heeft, speelde ze zoo prachtig, dat háár spel alleen de verklaring gaf van hetgeen de anderen zongen; en in het duo met Raoul was ze zóó wegslepend waar, dat zelfs een oude pruttelaarster naast me, die den geheelen avond had zitten murmureeren over ‘les réputations usurpées’ en elk oogenblik herhaald had ‘Je ne la trouve pas fameuse du tout!’ na de vierde acte verbaasd de oogen afveegde, met een onwillekeurig: ‘Elle vous donne la chair de poule, cette femme!’ Dàt was de geheele zaal met haar ééns, want 't publiek, dat tot dus verre vrij weerspannig en koud was geweest, brak op eens los in een daverend applaudissement en een luidruchtig geschreeuw, waaraan geen einde scheen te zullen komen! Lucca's grootste verdienste, naar mijn idée, is kracht. Zij grijpt niet naar haar rol, maar zij heeft hem, zij leeft er zoo geheel in, dat ze haar medeärtisten noodzaakt haar te volgen, en hen meesleept in haar voelen en denken, tot dat zij bijna even hoog klimmen als zij staat. Dit heeft Patti ook, maar Patti heeft bij haar âme de feu nog een stem die als van zelf zingt, en alles domineert wat klant heeft. Lucca daarentegen heeft een Stoltz-stem en kan de hooge noten wel halen, maar niet houden. Herinner je je nog hoe die Huguenots mij altijd wanhopig maakte om die ellendige aangehouden C's, welke telkens terug komen? Welnu, die C's Slaat zij eenvoudig over! Il faut du toupet om zoo iets hier te durven doen! Elke andere chanteuse was dan ook al gesiffleerd geworden, vóór dat ze had kunnen toonen wàt ze waard was zonder hooge C's! Men moet een Lucca zijn om het duo met Marcel zóó te mogen zingen als zij het gedaan heeft; als jij of ik zoo iets had durven probeeren, waren we zóó gesiffleerd geworden, dat ze ons in de vijfde acte niet meer hadden behoeven dood te schieten, omdat we al glorieux vermoord zouden zijn in de derde!

Maar zij heeft talent en een manier van zingen om oud en jong een lesje te geven, zij woekert met haar stem en trekt partij van alles, tot zelfs van haar kortademigheid! (de gewone

[p. 248]

kwaal van alle oude chanteurs en chanteuses.) Het ‘Ah l'ingrat!...’ in den duo met Marcel bijv. heeft zij zóó langzaam genomen en zóó zwaar en breed gezongen, dat niemand van haar vergen kon, dat zij, op die manier, haar hoofd nog met frazes zou breken. Juist over die passage krijgt zij een pluimpje in de koerant, mijnheer de wijsneus heeft dus óok een pluimpje verdiend!

Morgen geeft zij de Favorite, dáár moet zij, dunkt me, prachtig voor zijn, met haar dikke hals en armen en haar magnifiek stil spel! Nog iets had zij gisteren tegen; haar kleeding. Zij is duitsch leelijk in haar keus van toiletten. Verbeeld je de entrée van Valentine: een groen satijnen japon, hoog, met lange mouwen, zonder garneersel van voren op lijf en rok, en daarbij een amazone-hoed, op een rond, knikkerig hoofdje! En in de vijfde acte, over haar flatteus wit neteldoeksch japonnetje, een soort van zwarte tullen regenmantel, met zwarte kanten, in de rondte genaaid, die iets zeebraächtigs gaven aan de huwelijksinzegening en haar mooi spel geheel vernietigden. Somme toute, heeft zij heel veel moois en staat zij als artiste zeker énorm hoog, maar toch, een rivale van Patti!... neen, dàt is ze niet! Men kan van Lucca leeren wat men wèl en ook wat men niet moet doen, men kan Patti slechts bewonderen en zwijgend erkennen dat zoo'n volmaakte kunstenaars-natuur niet na te bootsen is!

.........................

Mina.