Mijn leven

Mej. Lucie Baart, Middelburg.
Brussel, 30 September '76.

.........................

Van morgen is dat goede kind getrouwd, lachend, omringd van haar geheele familie in den rouw. De trouwzaal in 't Stadhuis¹ was niets als een vestibule, met glazen deuren in den tuin uitkomende.

.........................

‘Un peu de poésie, mon Dieu!’ zat ik te wenschen, terwijl die dikke burgemeester, in die koude vestibule, zijn formulier aframmelde, en een hoop arme kinderen door de glazen deuren gluurde naar 't bruidje dat zij niet zien konden. ‘Un peu de poésie, mon Dieu!’

‘Neen, zóó trouw ik nooit!’ riep de broer van de bruid, zoodra wij weer in de rijtuigen zaten en op weg naar de kerk waren.

‘Pourquoi pas?’ vroeg een van de getuigen van den bruidegom, ‘à quoi bon les cérémonies, moins il en a et mieux c'est!’

Broertje en ik pruttelden tegen, maar de twee getuigen stemden voor den kouden eenvoud, en voorspelden een herhaling van het voorgaande in de kerk.

Ik. ‘J'espère bien que non! Car cela serait trop triste.’

Broertje. ‘Monsieur *** est très bref et il aime aussi la simplicité.’.

Ik. ‘Pour cela je préfère les églises catholiques aux temples protestants, là au moins on trouve un peu de poésie!’

Een getuige. ‘Est-ce que vous auriez aimé un petit speech? comme Mr. Anspach en fait quelques fois?’

Ik. ‘Oui, sans doute; et puis un peu de musique dans l'église.’

De beide getuigen. ‘De la musique!! Un roulement de tambours, et des militaires qui présentent les armes!...’

Ik. ‘Non, rien de criard, une orgue me suffit’ enz. enz.

Wij kibbelden door tot voor de kerk en werden binnen ver-

1 Niet Brussel, maar Ixelles, een der Faubourgs.

[p. 230]

welkomd met.... muziek! En in een betere stemming gebracht door?.... ***!

Hij begon slecht, maar werd zoetjes aan beter en eindigde met heel veel takt.

.........................

De twee getuigen, die tegen cérémonies waren, hadden een deuntje gehuild, malgré eux, en stapten 't rijtuig weer in, enchantés over den speech en... de muziek!

Om niet van den hak op den tak te springen; Cor was verrukt over Parijs, zóó verrukt dat ze alles prachtig vond, alles, tot zelfs de misbouwde, smakeloos opgeschikte opéra toe!

Maar van Parijs schrijf ik je niets meer, dat zal Cor wel zelve doen; ja, toch dit nog. Verbeeld je wat ze nu gedaan hebben; je herinnert je nog wel 't beelderige licht-effekt in de Invalides? Il n'en reste plus rien! Hun belachelijke oorlog heeft een fameuse bres geschoten in hun artistiek gevoel! Om te pronken met eenige smerige, oude lappen, die eenmaal vlaggen en vaandels waren, hebben ze een groote glazen deur gemaakt achter het altaar, waardoor men nu in de aangrenzende kerk kan zien, waar al die vuile lorren hangen. Hierdoor is natuurlijk 't gouden licht van 't altaar en 't melancholieke licht van de tombe verdwenen, daar 't schelle daglicht nu door die witte glazen ruiten binnendringt met een indiscretie die onvergeeflijk is. Arme kunstenaren, die hun werk zoo volmaakt hadden afgeleverd! Nu moet alles weer wijken voor dien belachelijken moordenaarstrotsch, die zelfs tusschen de marmeren beelden, om de tombe, malle trophéetjes van vlaggetjes heeft geplaatst.

.........................

Mina.