Mijn leven

Mevrouw E. Zwolle.
Brussel, 18 September '76.

.........................

Cor is verrukt over Parijs.!

.........................

Eindelijk ben ik in de opéra geweest! Mirakel der mirakelen! daar ik nog nooit een behoorlijke plaats in die slecht bezochte, half leege opéra had kunnen vinden, waar men de menschen wegzendt om hun 't idée van foule te geven!

De trappen zijn prachtig, even als de scène en de décoraties, verder heb ik alles smakeloos gevonden, gemaniëreerd, gesurchargeerd en, ik zou haast zeggen, gedégradeerd! 't Personeel vooral was beneden alle kritiek! Verbeeld je die oude, leelijke, versletene, stemlooze Miolan¹ als Marguérite (in Faust) met een dikken duivel en een even dikken Faust! 't Was een heel poë-

1 Niemand heeft Mad. Miolan mogelijk meer bewonderd dan ik (jadis!) maar de groote artisten vooral moesten weten wat zij aan hun naam verschuldigd zijn, en hoe zij een roemrijk verleden eerbiedigen moeten.

[p. 229]

tisch trio, zoo als je je wel kunt voorstellen, met zulke frissche, heldere, krachtvolle stemmen, dat 't net was alsof ze in de wol zongen, in plaats van in de grootste théatrezaal van Europa! Ik had medelijden met 't prachtig orchest, dat zijn krachten verspillen moest aan zoo veel ouds en leelijks. De directie van de opéra denkt zeker: wij behoeven geen artisten meer te hebben, ons misbouwd gebouw is opgeschikt genoeg om de vreemdelingen te lokken.

.........................

Mina.