Mijn leven

Mej. Lucie Baart. Middelburg.
Brussel, 7 October '74.

Lucie-lief, de veranderingen zijn gewijzigd. In November (10 of 12) zou ik te Amsterdam optreden, één dag na Mina. Zij wil vóórdat zij speelt nog een kleine lezing over Kritiek houden, een epistel, zóó scherp en zóó brutaal, dat alle courantiers naar hun ooren zullen voelen.

.........................

Ik moet mijn stukjes copiëeren en naar Abrahams zenden (weet je zijn adres in Brussel niet te krijgen?) Ik moet ze instudeeren en bij Mina komen répéteeren. De Oude-jonge-jufvrouw is gebleven zooals jij haar het laatst gehoord hebt.

En bij dat alles, groote ruzie op het Conservatoire! Ik ben révolutionnair. Begrijp het geval; al de Brusselsche élèves komen voor niets en durven ook niets te zeggen. Nu komen we iederen morgen om negen uur aan het oude gebouw vragen wanneer we les kunnen krijgen in het nieuwe, dat geheel in orde is met banken, stoelen, piano's enz. maar niemand weet het; wij brommen tegen elkaar, want onze tijd en ons geld gaan nutteloos verloren. Nadat ik één uur in de gang gewacht had komt de secretaris: ‘Ik weet van niets’ - en zend me naar den architekt: ‘Ik weet van niets, we hebben den geheelen nacht gewerkt en het gebouw kan gebruikt worden.’ Wijst me de woning van den Directeur; ik vraag hem te spreken, moet weer een half uur wachten vóór dat Gevaert komt. Hij komt met hoed, jas en stok, en zegt: ‘Je n'en sais rien!’

‘Qui le saura alors, si Monsieur le Directeur ne le sait pas?’ is mijn vraag.

[p. 266]

‘Je ne sais pas,’ en hij doet de deur open en gaat weg, de straat op.

Met die boodschap kom ik bij Mina.

Dadelijk naar den journal, met verzoek om de volgende annonce of réclame te plaatsen.

‘Quand le Conservatoire Royal de Bruxelles s'ouvrira-t-il? Et où dois-je me rendre pour profiter des cours?’

Ik kom bij het bureau.

‘Inutile de placer ça. Je ne puis pas placer de telles choses.’ En wat ik ook zeide, en vroeg, en sprak van alléén staan en alleen zijn! er was niets aan te doen, ze wilden het niet plaatsen. Toen weer naar Mina, die op dit oogenblik ook niets wist te doen. Intusschen gaat er weer een dag voorbij en den volgenden morgen ben ik weer aan 't conservatoire om te vragen wanneer de lessen beginnen. Weer een half uur, voordat Gevaert komt.

‘Monsieur, à quelle heure et quel jour le conservatoire s'ouvrira-t-il?’

‘Je ne sais pas. Il ne faut plus revenir. Je vous écrirai bien quand il sera ouvert, alors vous pouvez-vous présenter pour un examen d'admission.’

.........................

.. en de deur wordt dicht geslagen. Ik was woedend! Zoo ga ik naar Mina, die er dadelijk raad op weet. We gaan samen naar de redacteurs van l'Etoile Belge en l'Office de publicité. Vertellen het gebeurde en wat de heeren bedienden weigerden, daar zullen de heeren redakteurs een aardig verhaaltje van maken, waardoor Gevaert een leelijke poets gespeeld wordt voor het Brusselsche publiek. De redacteur heeft mijn naam opgeschreven, heeft mijn brief (admissie) van den minister gelezen, heeft de namen van Gevaert en den secretaris opgezet, en heeft beloofd er over te zullen schrijven, zonder dat het mij een cent kost. Zij schenen vijanden van den Direkteur, anders hadden zij er zoo'n plezier niet in gehad.¹

.........................

Elize Baart.

1 De knoeierijen tusschen den Directeur, den architect enz. enz. over het al dan niet in gebruik stellen van het nieuwe conservatoire hebben zoo veel tijd gekost, dat menig leerling er de school om verlaten heeft en Elize Baart er nooit op is geweest!
Noot van 77. Mina Krüseman.