Mijn leven

Aan Multatuli.
Brussel, 3 October '74.

Beste vrienden!

Zoo, eindelijk! Ja, eindelijk heb ik dan toch eens een brief met een goede tijding van u gekregen! Ik begon al ongeduldig te worden en ik had al bijna de confidence vooruit geloopen door een al te haastig: ‘Wanneer trouw jullie nu?’ - God, God, ik ben zoo blij dat er eindelijk toch een einde zal komen aan die fatale dubbelheid! - 't Doet er niet toe of Non wat zwerven en wat tobben moet, zij kan later rust vinden bij de vrouw van

[p. 265]

haar vader; nu zou haar zijn bij u voor 't arme kind allerakeligst geweest zijn. En Eduard naar Indië?.... Kijk, Dek, als ik je zoon geweest was, zou ik gezegd hebben: ‘Goed, hij zal 't voetspoor¹ van zijn vader volgen.’ - Maar Eduard?... Kan hij niet in Venetië blijven? Dat gij in November niet in Holland kunt komen, heb ik dadelijk begrepen. Jammer! nu behoef ik zoo goed niet te spelen!

Adieu, de hartelijke groeten, dank voor de goede tijding. Miesje, schrijf me gauw dat je Mevrouw Douwes-Dekker bent.

t.à.v.

Mina.

P.S. ‘Bestaat er één man die vrouwenliefde waard is?’ - Schrap dat phrazetje uit een van mijn oude brieven, of gooi 't heele ding in 't vuur!

1 Altijd 't voetspoor van Havelaar of Multatuli natuurlijk. Douwes-Dekker kon ik toen nog niet beoordeelen, ik kende hem nog niet.
1877.