Mijn leven

Den Generaal Majoor Krüseman.
Parijs, 2 Augustus 1872.

Beste Papa!

Zoo als ik wel gevreesd had, komt er niets van de groote opéra in. De Directeur heeft mij niet eens eene auditie gegeven, omdat hij zeide reeds meer chanteuses te hebben dan hij noodig had. Bloch is weg met de zomervacantie, en Gueymard is ook slechts tijdelijk afwezig, allen komen tegen den winter terug, en nu is het personeel nog zóó groot dat er elken avond gespeeld wordt. De Directeur heeft mij twee adressen opgegeven van correspondenten, die engagementen maken voor théatres en concerten in andere plaatsen, bij die correspondenten krioelt het zóó van zangers en zangeressen, dat men mij geen auditie heeft kunnen beloven vóór aanstaanden Dingsdag, zoodat ik in geen geval vóór Woensdag te huis kan komen. Espérons dat deze togt ten minste niet geheel te vergeefs zal wezen.

Parijs is schrikkelijk veranderd, ofschoon de Parijzenaars het niet erkennen willen. De boulevards zelf zijn stil. In de Champs Elysées staan niets dan leege stoelen. Het Bois de Boulogne wordt enkel door personen in rijtuigen bezocht, meestendeels rouw-équipages met een paar dames in het zwart er in. Omnibussen ziet men bijna niet meer, en die men ziet zijn nog maar half gevuld. De Tuilleriën liggen nog geheel in puinhoopen, en nu zitten eenige dames en kinderen in den rouw op de ruïnes te staren. Men doet wat men kan om vrolijk te schijnen, maar dat gaat niet meer. De dood heeft schier elke familie bezocht, zoo als de armoede ook vrij algemeen is geworden. Nieuw-modiesch heb ik bijv. nog niets gezien; de winkels hebben dezelfde étalage, als toen ik hier vóór den oorlog was, of zijn gesloten. Alles is duurder geworden en, even als in de Zuidelijke Staten van Noord Amerika, vindt men overal een zegel op.

.........................

[p. 251]

De mooije dames van de Boulevards zijn geheel van het tooneel verdwenen, en, hetgeen ik altijd voorspeld heb, is gebeurd, de fransche vrouwen zijn eindelijk genoodzaakt geweest zich te émancipéren, en dwalen nu bij dag en bij nacht de straten door, zonder meid en zonder cavalier. Als de théatres aangaan, ziet men bijna alle balconplaatsen door dames nemen die, gezamenlijk of geheel alleen, naar het bureautje dwalen, en dan, met hare kaartjes in de hand, hare eigene plaatsen gaan zoeken. In de restaurants heeft hetzelfde plaats. Oude dames en jonge meisjes komen op het zelfde uur in denzelfden restaurant en hebben er, door gewoonte, als het ware eene vaste plaats verkregen. Ook in toiletten is alles veel eenvoudiger, of liever, veel armoediger geworden, want overrokjes en volants zijn nog altijd onontbeerlijk, maar de stoffen zijn goedkoop, en de garneersels meest maar van een lapje goed van dezelfde stof, maar van eene andere kleur. De kinderen zijn ook minder opgeschikt en minder dwaas dan vroeger, naar het schijnt. In den jardin des Tuilleries had ik er gisteren een geheelen zwerm om mij henen, die mij allerhande verhalen van den oorlog kwamen doen; hoe mama gered was geworden, en papa gewond, en een broer vermoord in den tijd der Commune, enz. enz. De charmeur d'oiseaux is nog steeds présent; als ik er dagelijks kwam, werd ik nog een charmeuse d'enfants, want als ik het ongeluk had van een dier kleine créatuurtjes maar aan te zien, kwam het dadelijk naar mij toe met lange, onverstaanbare verhalen, welke grootendeels voor mij verloren gingen.

.........................

De rijtuigen zijn vreeselijk opgeslagen, verbeeld u, een rijtuigje voor twee personen met één paard fr. 2,50 in het uur! Men ziet wel dat ze de paarden hier opgegeten hebben! Er zijn niet half zoo veel mooije angoras ook meer. Als ik tijd heb, moet ik de ruïnes van het stadhuis eens gaan zien, ik heb het nu nog te druk voor zulke extratjes, daar men mij den ganschen dag door van het kastje naar den muur zendt met mijne stem, die niemand hooren, en mijne Amerikaansche blaadjes, die niemand lezen wil!

.........................

Mina.