Mijn leven

Den Generaal-Majoor Krüseman.
Wilmington, 23 Februarij 1872.

.........................

Ik was in elk geval van plan om van den zomer naar Europa terug te keeren, daar hier in de warmte niets te doen is, en het leven vreeselijk duur is. Gisteren en eergisteren echter heb ik zóó veel succès gehad, dat mijn waarde manager reeds over een zomer-saizoen begint te spreken, en mij na het concert vroeg of ik niet geneigd zoude zijn de bronnen te bezoeken en van den zomer concerten in de badplaatsen te geven. - Nous verrons; ik wil eerst zien waar het met dit engagement heen gaat, daarna kunnen wij nieuwe plannen maken.

De menschen zijn hier allerliefst voor mij, en het publiek doet allerhande admiratieve dwaasheden!

Woensdag had Mr. R. het ‘air de grâce’ uit den Robert gespeeld (clarinette) en toen het concert afgeloopen was en men mij op alle wijzen geapplaudiseerd had, bleef het gansche publiek zitten en réclameerde nog een zangstuk. Men sprak en beraadslaagde, en zond mij eindelijk een briefje, waarin men mij verzocht ‘het zelfde air de grâce te zingen’. Dat was een lawaai toen ik toestemde! en nog meer toen het gedaan was! Men zond

[p. 225]

mij invitaties voor soirées, complimenten en déclaraties, en rustte niet vóór dat wij een tweede concert voor den volgenden dag beloofd hadden, dat weer op dezelfde wijze eindigde, excepté dat ik genoodzaakt was, na het vertrek der foule, nog eens terug te komen en een paar airs te zingen voor de aristocratie, die niet naar huis te zenden was en ons met invitaties en complimenten overlaadde.

Daarop kwam de negerin (kamenier) mij in mijne kamer vragen of ik getrouwd was, ‘zoo neen, dan was daar een gentleman die mij trouwen wilde!’ Welk een publiek!

.........................

Mina.