Mijn leven

Den Generaal Majoor Krüseman, Brussel.
New-York, 2 Sept. 1871.

Beste Papa!

Hartelijk dank voor de magnifique boeken welke gij mij gezonden hebt, en welke hier aankwamen alsof zij geroepen waren, daar ik juist aan het tobben was met allerhande dictionnaires en prullenméthodetjes om mij in de talen te oefenen, welke ik hier zoo hoog noodig heb. Het engelsch gaat reeds vrij wel, het gelijkt tusschenbeide nog naar niets, maar ik kom er toch, de menschen begrijpen mij en dat is in de gegeven omstandigheden reeds veel. Ik heb den jongen S. zelf niet gesproken.

.........................

Het doet mij plaisir dat Papa het huis weer ingehuurd heeft, al is het dan ook voor wat meer geld dan voorheen, het is toch nog goedkoop, en altijd vrij wat beter dan de koude, dompige, sombere, benaauwde gebouwtjes, die voor geen andere menschen geschikt zijn dan voor de koude, dompige, sombere, benaauwde wezens die ze gebouwd hebben en in het lieve Nederland te huis behooren.

Ik heb eenigen tijd geleden, dadelijk na den ontvangst van uwen brief, naar Indië gesehreven.

.........................

Verbeeld u dat zij hier op de post mijn brief naar Duitschland wilden zenden, terwijl er ‘Java - Indes Neérlandaises’ op het adres stond!

‘Dat is alles Duitschland,’ beweerde de snuggere postman, die hem frankeeren moest, en of ik al ‘Azië’ en ‘Indië’ riep, hij schudde met zijn leege hoofd en lachte met eene onwijsheid, alsof hij zeggen wilde: ‘Niemand weet het, dan ik alleen!’ Waar halen ze in alle landen toch de domooren van daan om de posterijen mede op te vullen! Die stoffels behoeven niets te kennen dan lezen en schrijven en op eene kaart zien waar een land ligt, en dàt kunnen zij niet eens! Buiten de posterijen zijn de menschen hier anders heel intelligent, zij zijn niet zoo eenzijdig, niet zoo spéciaal, niet métier-achtig als in Europa. De mannen zijn meestendeels koopman, militair en politicus, al

[p. 188]

naar gelang het te pas komt, en de vrouwen zijn werkzaam, handig en weetgierig. Ik vind het hier een heel aardig, prettig soort van menschen. Ze zijn ook nog primitief genoeg om onderscheidene types te hebben, en het is werkelijk curieux om de foule gade te slaan, waarin men de aller zonderlingste figuren aantreft. Alle soorten van expressieve gezichten dwalen de straten door, en niets ziet men minder dan de eentoonige dofheid van Nederland, of de nijdige jalousie van België.

Twee keer ben ik naar de kerk geweest, ééns naar de Engelsche en ééns naar de roomsche (catholieke). De Engelsche is magnifique; een statig, gotisch gebouw, met eene dominé's woning in dezelfden stijl, er naast, een terras, en een tuin op zijde - en van binnen beschilderde glazen, beelden en lofwerk, mollige tapijten, breede banken, dikke gevulde kussens en voetbanken, kerkboeken in soorten, gaskroonen en waaijers! Op alle banken lagen groote gele waaijers (van palmbladen) waarvan het publiek zich ijverig bediende.

In de roomsche kerk was het eene geheel andere vertooning. Vooreerst, aan elken ingang twee mannen met een tafeltje waarop een schotel stond.

‘Wij nemen het geld op aan de deur,’ zeide hij, toen ik den stoep op kwam, en, toen hij zag dat ik om zijn schotel met papiertjes (geld) lachte, vervolgde hij: ‘U is zeker vreemdelinge?’

‘Ja.’

‘Dan staat het waarschijnlijk heel gek ons hier het geld te zien ophalen, maar het is gemakkelijker en zekerder zóó, dan in de kerk, waar ons al ligt de een of ander ontgaan kan.’

Verder was er aan dat kerkje niet veel te zien; een vrij armoedig publiek, steenen vloeren en houten banken en één groot schilderstuk dat met gewone menschen begon en vervolgd werd door apostelen en heiligen, Jezus aan het kruis, engelen, en heel in den top onze lieve Heer in persoon! Groot en dik, met een witte baard, precies Papa! Ik heb er in mijn eentje om zitten lagchen.

.........................

7 September.

Eene der dames hier is aan het zoeken van een huis; voor de aardigheid moet ik u eens vertellen wat de huizen hier aan huur doen. Dàt wat wij met ons een-en-twintigen bewonen is niet groot en niet bijzonder mooi, vijf kamers beneden, vijf daar boven, dan vier, en dan weer vier, en een heel klein tuintje, Er zijn kamers zelfs, dat eigenlijk maar kabinetjes zijn, en daarvoor betaalt men drie duizend dollars (dus vijftien duizend francs) huur. Waar halen de menschen het geld van daan!

.........................

Mina.