Mijn leven

Mevrouw v.N.
Brussel, 30 December 1869.

Beste Mevrouw!

Wat heeft uw brief mij goed gedaan! Holland! Tout à fait Holland! Zoo als ik dat charmante landje altijd beoordeeld en het u altijd beschreven heb, met die goede, lieve, brave, degelijke menschen, die geen kwaad spreken en niet intrigant zijn, en niets doen om een onbekend mensch te benadeelen! C'est ça! Somme toute ben ik het maar, die zij beet hebben, en aangezien ik mij zelve als buiten de wet beschouw, och, zoo mogen de goedhartige hollanders dat ook wel doen! Het is evenwel niet te verwonderen dat ik mijn landje eenigszins in émotie heb gebragt, malgré deszelfs gesteriotypeerd laconisme. Oordeel zelve: 's morgens om zeven uur vertrok ik uit Brussel, om twaalf dwaalde ik door Rotterdam, nu eens alleen, dan weer met den ouden Heer *** en 's avonds zat ik hoog en droog in den Haag. Den volgenden dag was ik in alle hoeken van Amsterdam te zien en 's avonds had men mij kunnen vinden in het hôtel Belle-vue te Arnhem. Den morgen daarop was ik in Utrecht en dien avond in Amsterdam, waar ik in het telegraaf-bureau dépèches ontving uit den Haag, Arnhem en Rotterdam; dien nacht sliep ik weer bij K. in den Haag. Den volgenden dag déjeuneerde ik bij *** in Rotterdam en dineerde ik weer bij K. in den Haag, en nog steeds waren alle telegraafdraden in beweging om Juf. Krüseman te achterhalen, die steeds verdwenen was als de dépèche arriveerde! dus!!!

En nu weet gij nog niets met dat al. Welnu, ziehier dan de geschiedenis; wilt gij voor mij vechten, ne vous gênez pas; en hebt gij daar geen lust in, fatigeer u dan maar niet. Je ne tiens pas à l'opinion de tout le monde!

Van den zomer ben ik naar Parijs geweest om mij door eenige groote professoren te laten beoordeelen, die mij eenparig naar de opéra verwezen hebben. De eenige die mij afgekeurd heeft was de groote Duprez, en die afkeuring geschiedde in deze termen:

[p. 131]

‘De qui êtes-vous élève?’

‘De Monsieur Steveniers.’

‘Connais pas ... Steveniers? ... Steveniers? ... Un chanteur du nom de Steveniers? ... Connais pas. Il enseigne le chant, ce Monsieur là? Et qu' enseigne-t-il encore? Il est pianiste peutêtre?’

‘Non, il est violoniste et professeur de musique classique (style) au conservatoire. Puis il a déjà formé plusieurs artistes pour le théatre.’

‘Tiens, il joue du violon et du piano, et il chante, et il ne joue pas de la trombone aussi, ce Monsieur là?’

Ik heel ernstig: ‘C'est possible, je ne lui ai jamais demandé cela.’

‘Ça ne vaut rien, tout cela! Comment voulez-vous chanter et vous n'avez pas même appris le chant! Allons donc, voyons, s'il y a de la voix au moins.’

Hij had nog geen noot gehoord en reeds was het vonnis geveld! Toen ging hij mijne muzijk in oogenschouw nemen, een stuk of twaalf groote opéra airs, die met hun twaalven werden afgekeurd, nadat hij bij elk stuk gevraagd had: ‘Vous le chantez?’

‘Oui.’

Daar kwam de dertiende ongeluksvogel.

‘Vous le chantez?’

‘Non.’

‘Voyons alors!’ En die dertiende werd op de piano gelegd! Eene wanhoopssscène van Bordèze, welke ik nooit gestudeerd had en welke Steveniers zelfs in het geheel niet kende, maar of ik hem dat al vertelde of niet, er hielp niets aan; die scène moest en zou het wezen! Toen begreep ik dat de groote Duprez niet hooren wilde wat ik wel kende, maar mij overtuigen wilde dat ik niets kende! En dus mijn courage à deux mains nemende, tastte ik hem in zijn zwak (schreeuwen!) en tracteerde ik hem op zulk eene fortissimo wanhoops-scène, dat zijn eerste woord was: ‘De la voix! belle voix! forte voix! une fameuse voix de grand-opéra! Quelle splendide Valentine vous feriez! (Huguenots) Mais vous ne savez pas chanter du tout, car ce n'est pas chanter, ce que vous avez fait là! Il faut commencer par apprendre le chant, et tout de suite - il n'y a pas de temps à perdre! Cinquante pour cents pour vous, comme physique! Vous êtes grande, bien faite, belle femme....’

‘Je crois bien! Une chanteuse du poids respectable de 73 kilos!’

Hij draaide zich even om, lachte sous cape, en vervolgde weer:

‘Puis vous êtes intelligente et vous êtes bonne musicienne, c'est quarante pour cents pour vous.’

‘50 et 40 font 90! Il ne me manque donc plus que 10% en tout? Oh! ça ne vaut pas la peine de s'en inquiéter! Après 90 acquis on ne désespère pas de 10 à acquérir!’

[p. 132]

‘Non, surtout quand on est courageuse comme vous! Mais comment les acquérir? Il n'y a qu'un moyen pour cela, c'est de venir étudier ici même avec nous. Dans un an je vous ferez débuter au grand opéra de Paris, mais il vous faut devenir élève de notre école, (gedirigeerd door hem en zijn zoon) sinon, vous ne ferez jamais rien de bon.’

‘C'est triste!’

Zóó ben ik van hem heengegaan, met zijn prospectus in de hand, waarvan ik volstrekt geen plan had gebruik te maken, daar ik niets verlangde dan concerten, en dus met zijne magnifique opéra-beloften geen weg wist!

.........................

Als ik u al de grappige rencontres vertellen wilde, welke ik in Holland gehad heb, dan zat ik hier over acht dagen nog te schrijven!

.........................

En nu heb ik u nog niet eens verteld dat men mij een engagement voor Amerika geoffreerd heeft! Maar dat was wat al te ver om concerten te geven, om te beginnen ten minste! Later? O, van later spreek ik niet. Dieu sait waar ik later heen zal dwalen, nu ik hier in de buurt niet teregt kan komen! T.P. heeft als de wereld gesproken en mij een echte condoléance brief geschreven, over mijne zangmanie. Als ik dood was geweest had men, inderdaad niet meer over de ‘dierbare afgestorvene’ kunnen lamentéren! Overigens hebben de vrienden zich capitaal gehouden, de K's zijn allerliefst voor mij gebleven en de E's ook, evenals de H's. Met de verdere kennissen heb ik nog geen tijd gehad mijn hoofd te breken, daar ik met al die drukte nog in de amours verward ben geweest ook, pour comble de malheur! Voor het eerst van mijn leven heb ik in benaauwdheid gezeten over een amoureux, dien ik niet hebben wilde, omdat de man zóó goed en braaf en de familie zoo allerliefst voor mij is, dat ik werkelijk een oogenblik niet wist op welke wijze hem te refuséren. Maar daarvoor kan men toch een mensch niet trouwen! Enfin, il est parti! Et les deux autres avec lui! Twee hollanders en een belg, die wel weer ‘à la recherche d'une autre’ zullen wezen, waaraan zij hetzelfde gaan vertellen! Bienheureux ceux qui ont la foi! In alle mogelijke opzigten. En hiermede wensch ik u gelukkig nieuwjaar, en, voor van avond, goeden nacht!

t. à vous

Mina.

P.S. Als gij ooit een boekje in het licht verschijnen ziet: ‘herinneringen van een duiveltje’, dan weet gij wie de moeder is!