Mijn leven

Mej. J.K. 's Gravenhage.
Brussel, October 62.

Lieve, beste J.! Een, twee, drie van een oogenblikje kibbelsioon geprofiteerd om uwe lieve letteren te beantwoorden. Ik lig dan namelijk met Conservatoire en toebehooren zoo wat over-hoop, en moet met hand en tand worstelen om het van een professeur te winnen, die volgens de wetten van meerderheid gelijk, maar volgens die van regtvaardigheid ongelijk moet krijgen. Enfin, het is dan alweder eene curieuse geschiedenis. Nous ver-

[p. 32]

rons! Ik weg, of hij weg misschien; als het zóó ver mogt komen dan ga ik er natuurlijk aan, dat is het regt van meerderheid; maar met spreken en schrijven ben ik tot dus verre de winnende partij geweest. Dat is het regt van billijkheid. Nu ben ik vooreerst te huis, en blijf te huis, òf voor goed, òf tot dat men mij gelijk gegeven zal hebben. Hoe vindt gij dit nu weder? Altijd scènes! En daar komen wij zoo ongemerkt aan, zonder het eigenlijk zelve te weten.............. Kortom, allerhande kluchten beleven wij hier, en toch gaan wij maar zelden uit en kennen bijna niemand. Wij zulllen dus maar zeggen dat de dwaasheden hier in de lucht zitten.

Nen is van den zomer zoo wat aan het sukkelen geweest, niet juist ziek, maar zoo wat slap en zwak. De doctor heeft haar dadelijk het uitgaan met slecht weer verboden, en daar dit iets is waar conservatoire menschen tegen moeten kunnen, zoo heeft zij van het jaar maar een meestertje te huis genomen, altijd met plan om later weer naar het Conservatoire terug te keeren. Het geheele geheim van de vorderingen welke men dáár maakt is, geloof ik, nergens anders in te vinden, dan in de noodzakelijkheid van door te werken. Op het Conservatoire mag bijv. nimmer een stuk gedéchiffreerd worden, men moet te huis de musique leeren, welke men in de klasse uit moet voeren. Op die wijze moet men wel voort, want achter blijven, dat duldt de ambitie niet, wanneer men met zóó velen is. In de zangklasses mag men in de eerste maanden (tusschenbeide twee jaar) niets dan vocalises zingen, en daarna krijgt men pas een stuk.¹ In de klasse van Steveniers, voor meer gevorderde piano élèves, wordt niets dan classique musique gespeeld, en altijd met viool, of violoncelle, of beide. Ik voor mij vind dit wel de meest agitante wijze van leeren welke men verzinnen kan, want die heldere, magere, vive viool zoo vlak aan je ooren, en dan overal te gelijk naar luisteren en op letten, men zoude er suf van worden!

.........................

Mina.

1 Die zangklaases hebben dan ook niet veel geleverd.