't Vonnis van Paris en d'onschaeckinghe van Helena

Vijfde Deel. Vierde uytkomste.

Menelaus, Helena.

Menelaus.

DE tydingh die 'k Princes uyt Griecken heb ontfanghen,
Is vry al van ghewicht en van seer groot verlanghen:
Dies sal het noodich syn tot onse staet vereysch
Dat ick in alder haest op 't spoedichst derwaerts reys,
Ghy ondertusschen meucht mijn Hoff-ghesin ghebieden,
En doen oock goed onthael aen de uyt-heemsche lieden:
Insonderheyt de Prins van Troyen wel tracteert,
Dat hy niet reyse wech voor dat ick ben ghekeert:
Want aen Priamus gunst is ons seer veel gheleghen.

Helena.

Dees reyse wijse Vorst, die staet my gantslijck teghen:

Ick ben gantsch ongherust, 't schijnt datter in mijn geest
Schuylt eenich ongheval waer voor mijn harte vreest.

Menelaus.

'k Verwonder my op 't hooghst, wijse Minervas suster;

Dat in soo schoonen beeld de Gheest niet is gheruster.
Indien al 't Aerdts begrijp van een wert gheregeert,
En van den Griecken oock als Goddelijck ghe-eert.
Indien door syn ghedacht de saecken hier gheschieden,
Hoe sal de swacke mensch dan eenich onheyl vlieden?
't Gheen hem is onbewust, soo niet des voocht:

[fol. D2v]

 

Van boven op syn doent, en op syn ganghen oocht.

 

Helena.

 

Nochtans soo kan men sich wel voor een saecke hoeden,

 

Waer in men speurt ghevaer ghegront op quaet vermoeden.

 

Was Phaëton wel eer in rust 't huys ghebleven,

 

Mijn Vader had hem noyt van boven neer ghedreven.

 

Soo menich Lantschap waer door hitte niet vergaen,

 

Waer van noch hedensdaechs de bosschen blaedloos staen.

 

Menelaus.

 

Dees dinghen soo het schijnt duydt ghy op mijn vertrecken,

 

't Gheen onghetwijffelt sal tot onser oordeel strecken.

 

Indien ick daer niet kom, mijn erf-goet sal door twist

 

Der Vorsten lichtlijck syn verdonckert of ghemist.

 

't Bywesen van een Prins heeft sulck een groot vermoghen,

 

Dat dick een trotse siel daer door wert inghetoghen:

 

Daer men wel andersins syn Ambassaed veracht,

 

En uyterlijck hem streelt, inwendich hem belacht.

 

Helena.

 

Gaet dan alst wesen moet doch wilt op mijn begeeren

 

So haestich als ghy kond, weder te rugghe keeren.

 

Menelaus.

 

Ick sal verletten niet soo langh ick buyten ben,

 

En ondertusschen ick u trooste met mijn pen:

 

Stelt u doch wel gherust wilt niet onnutlijck vresen,

 

Hoe wel ick van u ben mijn hart sal by u wesen,

 

Knaecht 't edele ghemoet niet op een bloote schijn,

 

Soo ghy u selfs verwint ghy sult gheholpen syn.

 

Helena.

 

Ick stel mijn harte dan volkomelijck gherust.

 

Menelaus.

 

En ick vertrecke dan met soo veel meerder lust.

 

Ick neem myn af-scheyt meed' van Priami Ghesanten,

 

Bestellent te ghelijck mijn noodruft en Trawanten.

beyde binnen.