Vermakelijcke uyren

[Als ick Lasurigh blaeu het Veld, Met dau sagh overgooten]

Stemme:
En fin celle qui j'ayme tant, &c.

ALS ick Lasurigh blaeu het Veld, Met dau sagh overgooten
En door een Goddelijc geweld, Den Hemel op-geslooten
Daer't schitt'ren van de Zon, Speelt in de Bron.

Bron, daer een stroom van Nectar vloeyt, Tot aen Yvoren palen;

Waer by een purpur Roosje bloeyt: Om voedsel wt te halen
Op u Albaster vel, Mijn Lief Grucel.

Het flick'ren van den dageraet: Ist schijnsel uwes ooghjes,

De glans die aen den Hemel staet, Schuylt onder swerte boogjes.
De schijn van dageraet: Is u gelaet.

Het veld dat sich met dau ververst. Dat sijn mijn blye sinne

Als 'thert door d'oogen traentjes perst: Wt Goddelijcke minne
Vernieu ick (door de Min) Mijn oude sin.

Hoe dicmaels placht ick aen de Beeck, 'tGedacht met min

Alwaer ic in de stroompjes keeck, Grucella Schaepjes hoeden
Wiens schaduw' ick by dagh, In't Beeckje sagh.

Alwaer haer stem 't getierelier, Der vogeltjes na-bootste;

Wiens held're kropjes scheenen schier (Vermengt met d'aldergrootste
Vreught) een soet geluyt, Te kroppen uyt.

So menigh blaetje alsser staet, Aen dicht bewassen Linde,

So menig stroompje alsser slaet, Door't schomlen vande winde
De dicht beboomde wal, Getuygen't al.

Hoe vaec dat ic int eensaem woud, Al eer de Zon sijn stralen

Op't groen bekleede blader-hout, Met schijnsel neer liet dalen
Die vreughden heb verwacht, In mijn gedacht.

Maer vruchteloos was't na die tijt, Als ic van minne klaegde

Na sy mijn mening wist met spijt, Sy menigmael my plaegde
Waer door mijn Liefdens-vlam, Ten eynde quam.