Pampiere wereld

[p. 435]

Minnetranen,
Gestorr door een Jufvrouw, over de ontrouw van haer Minnaer.

Stemme: Blijdschap van my vlied.

DRoeve oogen stort
Brakke water stroomen,
Nu mijn hertje word
Al zijn vreugd benomen;
Rijpe minne vrucht,
In mijn groene jaren,
Spreyt een droeve zucht,
In de brakke baren;
Minne snikjes, vlied,
Laeuwe traentjes, schiet
Brakke drupjes in de Zee;
Tuyg al mijn verdriet,
Waerom wil hy niet,
Mijn, zijn Zieltje, nemen meê;
Daer wy met liefdens eeden,
Vaste beloften deden,
Als hy my zijn trouwe bood,
En daer beneffens zeyde,
Dat liefde niet zou scheyde,
Of ten ware door de dood.

Maer nu ik bespeur,

Vw licht vaer dig heden,
Droevig ik betreur,
Vw gebrooken eeden,
Nu ik zie, dat gy
Vw beloofde trouwe,
Toe-gezeyd aen my,
Langer niet wild houwen;
Nu gy my mijn zin,, door snood gewin,
Hebt gestoolen en verleyt;
Ik, eylaes! bevin,, uw vervloekte min,
Die mijn droeve ziel beschreyt;
Wat kan een maegd het herte
Meer pijne doen of smerte,
Als haer liefden is gegrond;
En dat haer zoet verlangen,
Liefds vruchten meend t' ontfangen,
Daer zy niet als valscheyd vond.

Om dat ik de lust,

Van uw geyle zinnen,
Niet en heb geblust,
In het dertel minnen;
Om dat ik mijn eer,
Niet heb willen ruylen,
Aen u snood begeer,
Gaet gy u verschuylen;
Om dat ik mijn schoot,
Voor uw lusten sloot,
En uw graeg ten heb ontzeyd,
Laet gy my in nood,
En mijn liefd verstoot,
Is het reden dat gy scheyd;
Kund gy my daerom haten,
En zoo licht vaerdig laten?
Losse liefde, wulpse min,
Ik zal in rouw beklagen,
Mijn onverdiende plagen,
Tot 'er tijd dat ik zielloos bin.