Pampiere wereld

[Schuylt 'er geen medogen]

Stem: Vlied heen droeve zuchjes.

SChuylt 'er geen medogen,
In het herte van mijn Lief, zoo zijn mijn klagjes al verlooren;
'k Heb door liefds vermogen,
Aen de minne-God, de trouw van mijn stantvaste liefd geswooren;
Ik zal u lieven, mijn Lief, mijn beminde, zoo lang als ik leef,
Ik, die voor u kniel,
Aen God mijn ziel,
Aen u mijn lichaem geef.

Zuchjes zijn mijn spijze,

Traentjes zijn mijn drank, mijn Lief, mits dien dat ik uw liefd moet derven;
'k Zal op deze wijze,
't Lievend lichaem voen, zoo lang, dat trouwe liefde my doet sterven;
Mach ik liefds lusjes dan geen meer plegen, gelijk als ik placht?
Mach ik dan geen meer,
Gelijk wel eer,
Gebruyken liefdens macht?

Zal ik ondertusschen,

Vwe lipjes, uwe mond, uwe kaekjes en uw roode wangen,
Niet meer mogen kussen?
Zult gy my, mijn lieve Lief! by u niet een reys meer ontfangen?
Zal ik geen lusjes, geen kusjes meer krijgen; gelijk als ik had,
Toen ik in de min,
Mijn harts Sanctin,
Om weder-minne bad?

Lief! zal ik dan blijven,

Afgescheyden zonder u, ha pronk en peerel aller Vrouwen!
Laet dees Rijmpjes schrijven,
Laetze na mijn dood, mijn Lief, dat bid ik, op mijn Graef-steê houwen;
Hier leyd hy, die om zijn Lief is gestorven, en rot tot asch,
Van de Ziel ontbloot.
Nu tuygt zijn dood,
Hoe trouw zijn liefde was.