Pampiere wereld

[Ik weet niet wat mijn schort]

Stem: Ik schouw de wereld aen.

IK weet niet wat mijn schort,
En wat mijn steeds verport,
Tot dit weemoedig zuchten;
Waer dat ik ga, oft sta,
De droefheyd volgt my na,
Doet blijdschap van mijn vluchten.

Eylaes! de nare nacht,

Die voed mijn geest met klacht;
In plaets van rustig slapen,
Geniet ik slapens lust,
Zoo zeyd de Min; de rust,
Is voor u niet geschapen.

't Gedacht dat steld mijn vear,

De schoon gebloosde kleur,
Van haer Roos-roode kaken,
Die de natuur met kunst,
Door Goddelijcke gunst,
Ging in mijn Nymph volmaken.

't Albaster voor-hooft wit,

Daer 't krullend haar om zit;
Haer Roos-rood bloosde mangen,
Staen op een zilv're grond,
Waer goude Lokjes blond,
Krullende over hangen.

Als ik uw heusche reên,

Met minzaemheyd gemeen,
In mijn gedacht laet komen;
De hoop die port my aen,
Dan tot mijn Lief te gaen,
Maer vrees doet my weêr schromen.

T' ontdekken u mijn hert,

En d' oorspronk van mijn smert,
Met klachtige gebeden;
't Schaep dat de Wollef ziet,
Verbaest en angstig vlied;
Zoo doet mijn Nymphje mede.

Ik kniele voor u Beeld,

't Geen 't af-zijn my ontsteeld,
Doch Nymph door u begeeren;
VVaerom dus schuw voor mijn?
Zal 't niet eens anders zijn?
Zal 't, Lief, niet eens verkeeren?

Dat onze zieltjes haer,

Vereenen met malkaer?
Die nu oneenig smerven;
Oneenig, om het goed,
Dat liefde scheyen doet;
Goddin! Gedenkt te sterven.