Veld-gezang.
GY Lomm're Bloempjes, die uw groene Beemden çierd;
Tuygd aen de Beekjes, hoe ik door de min uyt teer;
Pluymige Vogeltjes, tiereliert,
Zephyre, buygt de telgjes door uw koele winden neêr,
En spreyd de takjes van het dicht beboomde Woud,
d' Een voor d' ander,, van malkander;
Om zien of daer mijn Nimph haer niet verborgen houd.
Klapt lieve beekjes, door het vlieten van uw stroom,
Ey! koele winden, drijft de bladers ruyschend voort,
Hoe zijt gy in uw lopen zoo loom?
Of rust mijn Nimphje wat in uw gras-rijken oord?
Ach! neen; waer vind ik dan de voedster van mijn min?
Lieve Takjes,, zijt mijn Brakjes,
Ey! Beekjes stroomt noch verder boschwaert in.
Wat lot uw golfjes, kristalijne borrens-vliet,
Dat uwe stroompjes, zilv'rig vlietend, niet en gaen?
Dat menze nu niet schommelen ziet,
Al ruysschend op en neder, maer treurend stille staen?
En dat uw zuyv're stroompjes trublig zijn vermengd?
Zoo ik wane,, doen 't mijn tranen,
Die 't hert door d' oogen in uw klare borne plengd.
Ha! Keur-Vorstinne, om u is 't dat mijn gezucht,
En flaeuwe klachten gaen ten hemel by de Goôn;
Om dat gy te wrevelig van my vlucht,
Zoo zijn mijn klachten aen de Goden mijne boôn;
Om te getuygen haer mijn onverdiende smert;
Die 't vermogen,, van uw oogen,
Doet vlieten uyt de borne van mijn hert.
Hoe kan het herte, dat 'er in een lichaem woond.
Noch blyven onbeweegd? aenziende dat een held,
Zijn tranen tot getuygen u toond,
Hoe 't hert uyt liefde, om zijn Lief, lijd liefds geweld;
Om dat ik my, Godin, niet derf onderstaen,
V te spreken,, u te smeeken,
Moet ik in deze brand stil-swijgende vergaen.
|
|
Auteursrechtvrij