Eerlycke tytkorting

Tweede Handelingh.

Cassandra.

ROgier, de trots die my door 't weygeren is geschiet,
Sal u een oorsaeck zijn van quellingh en verdriet:
Ick sal om mijn op u, na lust, en wensch te wreecken,
De wetten van de eer, en plicht, der Maeghden breecken,
Misbruycken gaen mijn schoot, en spelen u een pert
Waer door u yd'le roem van eer verduystert wert:
Ick sal, Rogier, ick sal uyt spijt my doen beslapen,
Op dat uyt mijn een Vrucht in onecht wert geschapen:
Van welcke daet ick u op 't hooghst beschuld'gen sal,
En brenghen al u eer (door dit beleyt) ten val.

Binnen.

[p. 16]

Helena

leydt te bedde.

Rogier

komt by haer.

HElena lieve lief, de duystere nacht verlopen,
Ach! slaept mijn Engel noch? mijn waerde lief, doet open
V ooghjes: en aenschout de soete dageraet,
En hoe de blonde Son vergult zijn schoon gelaet:
Vooghdesse mijnes Ziel, hoe dus tot slaep genegen?

[p. 17]

 

Ontwaeckt, rijst op mijn lief, ontwaeckt, ick overwege

 

Met sorge, dat de saeck van onse liefd's beleyt,

 

Door al te langh vertreck, moght teelen swaricheyt;

 

't Is spijt, 't is over tijt, mijn Engeltje, mijn waerde,

 

Dat met de morgen vroegh, wy onse reys aenvaerde:

 

Ontluyckt u ooghjes lief, de lieve slaep verdrijft,

 

De tijt en wil niet lief, dat ghy hier langer blijft:

 

Ach! mijn Helena, lief, Helena lief.

Helena

ontwakende, seyt.

Wat vreese
Doen u manhaft gemoedt nu dus sorghvuldich weese?

Rogier.

De liefd' die ick u draegh.

Helena.

Rogier, mijn lief, wat raet?
Ons liefde is te niet, mijn Vader is te quaet,
Soo ick met u vertreck, ick salt met straf betalen,
Ick vrees, waer dat ick vlught hy sal mijn achterhalen,
En hem met wraeck voldoen, al waert schoon met mijn doot,
Dit was het laest mijn lief, 't geen hy met my besloot.

Rogier.

Onluckighe Rogier, hoe ist geluck u teghen?

Wat baet het, lief, dat ghy (uyt liefde) zijt ghenegen
Met my te treen in d'echt? als Vaders strenghe straf
Verbodt doet op den hals, u liefd' te trecken af
Van my, in wiens gevry, drie jaren zijn verloopen,
Van welck my yder dach hoops uytkomst deed' verhoopen,
Maer is (naer dat verloop) noch als het was in 't eerst,
En hoe ick nader koom, hoe ick my vind' op 't veerst:

[p. 18]

 

Ten aensien my de hoop geen uytkomst en voorseyt,

 

Gebieden reden my, te nemen mijn afscheyt:

 

Ick danck u voor de eer, en deughdt aen mijn bewesen,

 

Waer uyt danckbaerheyts plicht (Helena) is geresen;

 

Die tot vergeldingh my in eeuwicheyt verbint.

 

Helena.

 

Ghy weet dat ick u heb getrouwelijck bemint,

 

Gedurende de tijt uw's liefd's my toegedraghen,

 

Mijn goede gunst tot u ghetuyght het welbehagen:

 

Dat ick in al mijn liefd' (Rogier) u heb gethoont,

 

Ghy weet, met welcke gunst u liefde is beloont:

 

De Goon zijn mijn getuygh, dat ick in 't eerbaer vryen

 

Behaghen had, en u van herten wel moght lyen;

 

Niet in geveynstheyt, maer met een oprecht begeer,

 

Gelijck ick voor de Goon, in d'hoogen Hemel sweer:

 

Dies is het niet mijn schult, maer 't zijn mijn Ouders wetten,

 

Die 't huwelijck (Rogier) van u, en mijn beletten.

 

Rogier.

 

Dewylt dan soo moet zijn, ben ick gesint te scheyden,

 

Nae 't eerbaer Vryen langh gepleeght tusschen ons beyden:

 

Adieu met dese kus, vaert wel mijn lief voor 't laest,

 

V beeltenis blijft in mijn Ziel eeuwich geplaest:

 

Den Hemel gundt mijn lief, Helena, wel te varen.

 

Helena.

 

Den Hemel gundt Rogier, met waerdiger te paren.

 

Rogier.

 

De Goden gunnen my mijn doodt nu ick u derf.

 

Helena.

 

De Goden gunnen my dat ick uyt liefde sterf.

 

Rogier.

 

Verschoont my, ach! in al het geen ick heb bedreven.

 

Helena.

 

Heb ick u yets misdaen dat wilt my oock vergeven.

 

Rogier.

 

Vaerdt wel dan met dees kus.

 

Helena.

 

O al te droevich scheyden.

[p. 19]

 

Rogier.

 

Adieu mijn lief.

Binnen.

 

Helena.

 

Vaerdt wel, de Goden u geleyden.

Karel, Elisabeth.

Elisabeth

HOe veel vermach de tongh daer lieft haer spreken doet,
Sy is een Toveres in 't maeghdelijck gemoet:
Ach! Karel wist ghy hoe dat ick met lijf, en leven
Ghenegen ben, aen u mijn selver op te geven;
Doch, of ick u al min, wat ist meer als verdriet,
Mijn Vader wil (eylaes!) ons liefd' gedogen niet,
Dies oft ick u al min, ten ken u doch niet baten,
Vermits mijn Ouders my ghebieden u te haten.

Karel.

Dats Ouders oude praet, lief steurt u daer niet an,

Denckt dat de liefde veel verand'ringh wercken kan;
Soo ghy mijn liefd' toedraeght, weet ick ons voor te wenden
Een middel, die de haet uw's ouders wel sal enden.

Elisabeth

Ach! Karel 'k sorge neen, de haet is al te groot.

Karel.

Geen trouwe liefde wert door Ouders haet gedoot.

Elisabeth

Helaes! ghy Karel spreeck als hier in onervaren.

Karel.

Ick salt Elisabeth, met reden u verklaren,
Ist dat liefd' mijn versoeck ten goeden duyde ken,
Van uwe Ouders gunst ick wel verseeckert ben.

Elisabeth

Ach! Karel, kost dat zijn: ach! kost ghy dat beleggen,

Ick soud' u mijne liefd' niet weygeren noch ontseggen:
Maer ach! ick weet gheen raedt die ons soud' dienstich zijn.

Karel.

Ick most Elisabeth mijn kleen in and're schijn,

Ick most gansch onbekent mijn kleedingh doen verand'ren
In schijn van Hovenier, eens door u Boomgaert wand'ren,

[p. 20]

 

En met beleeft versoeck u Vader spreecken an,

 

Of ick in d'hof hem oock gedienstich wesen kan;

 

't Is ongetwyffelt, mits het nu gaet na de Lenten

 

Dat men de Boompjes snoeyt, oft elders lootjes enten,

 

In-griffen op de stam, oft planten nieu gewas,

 

Of mijn bequame dienst sal komen hem te pas;

 

Dewijl ick my verstae seer wel op sulcke saecke,

 

Waer in mijn oeffeningh soght veel-tijts haer vermaecke.

 

Elisabeth

 

V voorstel is wel goet tot bykomst, maer geen trouwe

 

Karel.

 

De hoop van dien sal ick mijn lief te vooren houwe,

 

Wanneer dat my de min (door liefd's bedroch) in schijn

 

Van Hovenier, mijn lief somtijts by u doet zijn:

 

Most uwe liefd' aen mijn soo veele gunst verleene,

 

Dat ghy lichamelijck my deed' met u vereene.

 

Elisabeth

 

Ach! Karel, soeckt ghy my dan in verdriet te brengen

 

Karel.

 

In geen verdriet lief, maer dat u Ouders gehengen

 

(Door sulcx) onse liefd'.

 

Elisabeth

 

't Waer oorsaeck van meer haet,

 

Neen Karel, my gevalt in 't minst niet aen die raet.

 

Karel.

 

Bedenckt u wel mijn lief, hoe ken men beter ramen,

 

Om onse Zieltjes inde eght (lief) te versamen,

 

Denckt lief, hoe menichmael dees middel is geschiet.

 

Elisabeth

 

Denckt eens hoe menichmael wast menich tot verdriet

 

Karel.

 

't Verdriet geeft soet, wanneer 't soet suur'lijck wert verkregen.

 

Elisabeth

 

Wat prijckel isser in dat soet dan weer gelegen?

 

Karel.

 

Wat p'rijckel, ach! mijn lief, ken doch daer uyt ontstaen?

 

Elisabeth

 

Wat p'rijckel Karel, ken de sond' de Ziel niet schaen?

 

Karel.

 

Sond' die om beter schiet, ken die tot straffe dyen?

 

Elisabeth

 

Geen goet komt door de sond', dies moetmen sonde myen.

[p. 21]

 

Maer op dat ick mijn liefd' aen u bethoonen sou,

 

En niet te min mijn schoot van oneer suyver hou,

 

Stem ick u voorstel toe in vreemt gewaet te kleede,

 

Voor Hovenier u by mijn Vader te besteede:

 

Voorts moghen wy besien, wat luck tijt brenghen kan.

 

Karel.

 

Elisabeth ick kniel, en bid u hoogheydt an,

 

Was ick in mijn voorstel wat onbedacht, ô schoone,

 

(Dewijl 't om beter schiet) wilt mijn genade thoone:

 

Ick danck u om de gunst die ghy u slaef bewijst,

 

Waer door begeerte tot vergeldingh soo hoogh rijst:

 

Dat ick de Aerd', de Son, den Hemel, en de Gode

 

Tot een vergeldingh uwes dienst te hulpe node;

 

De Aerde, dat sy mocht voort-brenghen sulck een stam,

 

Dat daer een lieve spruyt sijn oorspronck weer uyt nam:

 

De Son, op dat zijn glansch de Aerde mocht genaecke,

 

En 't bloeyend' spruytje tot bequame rijpte maecke;

 

De Goden, dat haer macht met Hemels melody

 

Vereeren uwe gunst, tot danckbaerheyt van my.

 

Elisabeth

 

De tijdt eyst dat ick gae, tijdt sal de uyr vervullen,

 

Dat wy op and're wijs malkander spreecken sullen:

 

Vaerdt wel mijn lief, vaerdt wel.

 

Karel.

 

En ghy mijn Afgodin,

 

Ontfanght van my dees kus soo ick u minnaer bin,

 

Ach! lief, noch ken mijn Ziel van d'uwe niet wel scheyde,

 

Noch eens mijn lief, daer me wil d'Hemel u geleyde.

Elisabeth binnen.

 

Karel.

 

Liever uyr, noch blyder dach

 

Had ick oyt mijn's levens daghen;

 

Blyder ick noch krijgen mach,

 

Dient het luck my na behaghen:

[p. 22]

 

Als ick in u lieve schoot,

 

Sterven sal een soete doot.

 

Spoeyd u ganghen snelle tijt,

 

Vluchtich vliedt ha! vlugge uyren,

 

Die soo vaeck te vluchtich zijt,

 

Nu sult ghy te langhe duyren,

 

Eer die lieve uyr ghenaeckt,

 

Die mijn blydtschap blijder maeckt.

 

Tijt, als ick u tijt geniet

 

In 't verkrijghen van mijn lusten,

 

Dat ghy nu te snelder vliet,

 

Meught ghy dan te trager rusten;

 

Maer nu spoeydt u snelle tijt,

 

En als dan vry tragher zijt.

 

Hemel sal u loop dien dach,

 

En dat soete uyrtje brengen,

 

Dat ick mins lust plegen mach,

 

't Welck mijn Engel sal gehengen:

 

Dat ick van te trouwe swijgh,

 

En nochtans haer Maeghdom krijgh.

 

Venus, soo ick daer toe raeck,

 

Sal de glory mijn gebiede,

 

Dat ick u een Tempel maeck

 

Daer u Offerhand' geschiede;

 

Daer ick u Altaren stoock,

 

En de min ter eeren roock.

 

Duysent vreughjes voelt mijn hert,

 

Alst gedacht my in komt beelde,

 

Dat ick (na een korte smert)

 

Swemmen sal in soete weelde:

[p. 23]

 

Als ick in een vremde schijn,

 

Hovenier van u sal zijn.

Binnen.

Ignativs, Catarina, Helena.

DE onbedachte Ieught doolt blind'linghs in het oordeel,
Soo dat zy schade vaeck verkiesen voor het voordeel:
Door kennis missingh sy uyt domme keur verkiesen,
't Geen dat haer 't noodichst is, sy door haer keur verliesen;
't Is Ouders reghte plicht, 't is trouwe Ouders aert,
Dat haer sorghvuldicheyt der kind'rens welvaert baert:
De Ouders komt het toe, en 't is de Ouders eyghen
Dat hare herten tot der kind'ren lucke neygen;
Het is des Ouders plicht, met arbeyt sorgh, en raet
Te trachten, datmen brenght de kinderen tot goe staet:
't Is d'Ouders hun beroep van jonghs de kind'ren wennen,
Met deught te leeren, dat sy d'ouders schuldich bennen
Gehoorsaemheyt: die 'k wil dat ghy mijn dochter thoont,
En met gehoorsaemheyt u Ouders sorgh beloont;
Ghy weet wel dat Quirijn u mint soo sonderlinghe
In welcke saeck ick niet ghesint ben u te dwinghe:
Maer tot u welvaert ick sulcx garen sach geschien,
Dies is mijn wenschen, dat ick u moght willich zien,
In 't gheen dat ick, en oock u Moeder garen saghen.

Catarina.

Ick hoop ons Kindt haer sal in als ghehoorsaem draghen;

Doet doch u Vaders sin, mijn Dochter, lieve kint,

[p. 24]

 

Dewijl u Vader op het hooghst u welvaert mint,

 

En ick genegen ben, dat ghy tot u welvaren,

 

Niet met Rogier, maer met Quirijn u soeckt te paren.

 

Helena.

 

Mijn Vader, Moeder, weet dat willich ick beken,

 

Dat ick gehoorsaemheyt mijn Ouders schuldich ben;

 

Dewijl 't u wille is dat ick geen liefd' sal thoonen,

 

Rogier: sal sulcx gheschien, gelieft my te verschoonen

 

Dat ick Quirijn in 't minst gheen liefde thoonen kan,

 

Maer 't leven slijten wil, al levend' sonder man.

 

Catarina.

 

Haer voorneem, metter tijt sal door zijn liefd' wel breecken.

 

Helena.

 

Ick bid u Moeder wilt my van geen liefde spreecken.

 

Catarina.

 

Waerom (mijn Dochter) niet?

 

Ignatius.

 

Wat salt dan met u zijn?

 

Hoe na in 't Klooster, om te werden een Bagijn.

 

Helena.

 

Veel liever (Vader) als dat ick Quirijn sou trouwen.

 

Ignatius.

 

V obstinaticheyt, die sal u licht berouwen.

Vader, en Moeder, Binnen.

 

Helena.

 

Ghy Vader soeckt de Son mijn's liefde te doen dalen,

 

En wilt dat ick mijn vreught uyt mijn verdriet sal halen:

 

Ghy wilt dat ick bemin, een die ick bitter haet,

 

En die ick hart'lijck lief, dat ick zijn liefd' verlaet;

 

Verlaten mijn Rogier? ach! neen, och! ja, 't moet wesen

 

Vaerdt wel mijn lief, vaerdt wel, Rogier (ghy die voor desen

 

In liefde waert onthaelt,) op 't hooghst by my gesien,

 

Nu soo verandert, dat ick sal uytlandigh vlien:

 

Ter liefde van mijn lief, nu ick Rogier moet derven,

 

Sal ick door trouwe liefd' in ballinghschap gaen swerven.

Binnen.

[p. 25]

Helena

weder uyt, by haer hebbende een Kluysenaers kleedt, met een valsche Baert.

VAerdt wel, noch eens vaerd wel mijn Vader, en mijn Moeder,
Nu scheyt u eenich kint, dat Suster nochte Broeder,
Dat vriendt, noch maegh meer sal om hulpe smeecken gaen,

[p. 26]

 

Mijn troost alleen voortaen sal in dien hulper staen;

 

Die van mijn liefde weet alleen de reghte gronden,

 

Die my in mijne liefd', oprechtich heeft ghevonden:

 

Ha! mogend' Hemels vooght, ghy die het al regeert,

 

Buyght mijne wil dat sy naer u gebooden keert;

 

Gundt my de wegh des deughds oprechtich te betrede,

 

De loop mijn's levens tijt te slijten in gebede:

 

Gundt my (Almachtich Godt) dat ick na desen dach,

 

My uyt de boose strick des werelts scheyden mach;

 

Gundt my (ô Hemels Godt) na Geestelijck aenrade,

 

Te lieven suyverheyt, de werelt te versmade:

 

De wetten vande deucht, in deughtsaemheyt altijt

 

Op 't hooghst te komen na, in dit veracht habijt,

 

In woeste wildernis my eensaem'lijck begeven,

 

In schijn van Eremijt, om t'eyndighen mijn leven:

 

O liefd'! nu ick niet mach genieten liefd's begeer,

 

Niet in onsuyverheyt, maer Goddelijcke eer;

 

Met mijn ghewenschte lief, (Rogier) die 'k liefde draghe,

 

Sal ick gaen dienen Godt, mijn liefd's verlies beklaghe:

 

In mannelijck gewaedt, en schijn van Eremijt,

 

Op dat door dit beleyt, mijn eer geen schantvleck lijt.

Binnen.

Rogier.

HOe vrolijck en gerust zijn sy, die haer begheven
Wt 's werelts slaverny, en gaen gherustich leven,
Daer eendracht veylich woont, oprechticheyt omgaet,

[p. 27]

 

Daer nimmer vroom ghemoedt zijn naeste plaeght met haet:

 

Hoe rustich leeft een mensch hier met een kleyn te vreede,

 

Na wetten des Natuurs, niet na begeerlijckheede:

 

Cassandra, 't is om u, om u Godloose min,

 

Dat van mijn Ouders ick mijn afghescheyden vin;

 

Cassandra, om wiens lust, om wiens oneerlijck minne,

 

Moet ick my eenich hier in vremde lande vinne:

 

Cassandra temt de tocht, die u de Ziele schaet;

 

Cassandra, blust het vuyr van u Godtloose haet,

 

Waer mede ghy de glants mijn's eere soeckt te dove,

 

Dat yder een van my een quade daet gelove:

 

Ghy doopt u laster tongh in schadelijck venijn,

 

En spuw't u boos vergif volmondich uyt op mijn;

 

Beslapen liet ghy u, onkuysschelijck onteere,

 

Om mijn (uyt spijt) de Vrucht als Vader op te sweere;

 

Ten aensien ick u min vol geylheyt heb versmaet,

 

Thoont ghy u valscheyt my met onverdiende haet;

 

Dits d'oorsaeck dat ick vlught, en blijf de Goon bevoolen,

 

Dits d'oorsaeck dat ick sal in eensaemheyt gaen doolen

 

In eensaemheyt: (eylaes!) sal ick nu doolen gaen,

 

Doch met een vaste hoop in Godt, ghewortelt staen;

 

Een vaste hoop in Godt, versterrickt mijn vertrouwe,

 

Dat by de vroomen ick sal worden vroom gehouwe:

 

Schoon ghy u laster tongh doopt in een boos fenijn,

 

En spuw't u snoot vergif volmondich uyt op mijn;

 

Soo sal nochtans mijn Ziel onschuldich zijn bevonden,

 

Die ghy soo schandelijck bemorst met laster sonden:

[p. 28]

 

Hy die in zijn ghemoedt gheen schult van schant-vleck ziet,

 

Die schaet de magere nijdt in 't alderminste niet.

Helena

in Kluysenaers gewaedt.

Wat gaet u aen in 't Bosch dus eensaem hier te dwalen,

Daer u gheen vreughde, maer verdriet uyt is te halen?
Wat pordt u dat ghy hier dus eenich u verthoont,
Daer nauw'lijcx God, noch mensch, noch reed'lijck Schepsel woont:
Maer wel een groot getal van eysselijck Beesten,
En nare spokery van veel vermoorde Geesten;
Van welck soo menich hier (in 't dicht beboomde wout,
Vol schrick, vol anghst, ghevaer, in quyningh sich onthout.

Rogier.

Ach! grijse Vader, hoe kent hert bekommert wese,

Wanneer de Ziel sich heeft ghewapent met Godts vrese?
Waer isser yets op aert, dat vresens oorsaeck geeft,
Als sich een vroom gemoet Godt opgheoffert heeft?
Geen leven is soo soet, als 't Hemels hoop ken peyen,
Oft wil om 't Hemels wel van 't Aertsch gewillich scheyen

Helena.

Wtwysend' uwe reen bespeur ick Godtlijcx yet,

Nochtans onseecker, of het seecker Godtlijck hiet:
Gheschiet u doent door dwangh, te weten, dat u rede
Alleen gegrondtvest zijn, op eenighe tegenhede:
Die u ontmoeten in 't betrachten uwes wensch,
Soo is deught sonder liefd', door swackheyt vande mensch
De mensch is soo van aert, wanneer hy leeft in lusten,
En dat hy inde vreught des werelts 't hert mach rusten:

[p. 29]

 

Soo wenscht hy om geen doodt, hy wenscht noyt om den dach

 

Dat zijne Ziel verhuyst, maer by hem blijven mach:

 

En soo de kans verkeert, loopt het geluck hem tege,

 

Hy is (door tegenheyt) tot sterven wel genege:

 

Ia roept de Godtheyt aen, en wenscht om 's levens ent,

 

Alleen op dat hy wert bevrijt van zijn torment,

 

Dits Passy, en geen deucht.

 

Rogier.

 

V reden die zijn klaerlijck,

 

En 't geen ghy Vader spreeckt, bevind' ick recht, en waerlijck:

 

De oorsaeck mijnes komst hier in dit woeste wout,

 

Sal Vader u, van mijn vry werden toe vertrout;

 

Ten tijden, als de lust een geyle maeght bekoorde,

 

Heeft sy haer schoot misbruyckt, 't gheen d'eere niet behoorde:

 

Soo dat natuur haer heeft (door toedoen van een Man)

 

Verleent, het geen natuur alleen niet geven kan;

 

Om door dit valsch beleyt te stijven haer begeere,

 

De Vrught (als Vader my) onschuldich op te sweere:

 

Mijn Ouders veel bejaert waer meest de sorgh by woont,

 

Hebben haer liefde my in dese saeck bethoont;

 

Mijn Vader vondt geraen een tijdt langh my te sennen,

 

Daer my (in vreemt gewaedt) geen menschen soude kennen:

 

Op hoop dat metter tijt veranderingh mocht gheschien,

 

Dies Godt geleyden my, ach leyder! dus allien

 

In woeste eensaemheyt, door nare vremde wegen.

 

Helena.

 

Bedroefde Iongelingh, ick ben op 't hooghst genegen

 

Te weten waer van daen ghy komt, en wie ghy zijt.

[p. 30]

 

Rogier.

 

Ach! Vader, eender die van 't luck (laes!) wert benijt,

 

Het bitter ongeval doet mijn haer noodlot smaecken,

 

Doch; moet (ghelijck ghy seght) uyt noot gheen wetten maecken:

 

Maer met geduldicheyt de sware ramspoets last

 

Lijdtsamich draghen; want een salich Christen past

 

Gehoorsamelijck zijn wil, onder Godts wil te buygen,

 

En sich een dienaer van zijns Heer en wil te tuyghen:

 

Ach leyder! wien ick ben, en waer ick koom van daen,

 

Sal ick (mijn Heer) u doen te weten, en verstaen:

 

Mijn naem die is Rogier, aen d'Amstel stroom gebooren,

 

Tot ongeval, en ramp, (na 't schijnt) van Godt verkooren;

 

Twee saecken zijnder Heer, indien ick s' u verhael,

 

Sult ghy bevinden dat ick heel rampsalich dwael:

 

Doch willich; mits Godts wil my dat heeft op-geladen,

 

Dies ick verlossingh soeck, aen d'Hemelsche genaden:

 

De oorsprongh mijnes ramp, de liefde heeft ghewrocht,

 

En minne heeft (eylaes!) het werck ten eynt gebrocht:

 

In 't kort ick heb ghevrijt, ghelieft in deught, en trouwe,

 

Maer 't werden my benijdt van een Godtloose Vrouwe

 

Of Maeght, ghelijck ick flus mijn Heer gaf te verstaen.

 

Helena.

 

'k Hoor wel, u liefde is door haer te niet gedaen.

 

Rogier.

 

't Is soo mijn Heer, ick most door haer Godtloose streecken

 

Mijn lief verlaten, ach! bedroefde hert, doet breecken

 

Een bracke trane stroom, nu ick Helena mis,

 

Helena, die mijn Ziel, en levens voedtsel is.

 

Helena.

 

Ghy noemt haer naem Heleen?

 

Rogier.

 

Helena ick beminde.

 

Helena.

 

En minden sy u niet?

[p. 31]

 

Rogier.

 

Ach! hoe sy mijn besinde

 

Ken God, voor wien dat niet verborgen is op Aerdt,

 

Cassandra alleen heeft liefd's verlies gebaerdt.

 

Helena.

 

Cassandra?

 

Rogier.

 

Ia Heer, Cassandra is die gene,

 

Die and'ren liet met haer oneerlijck vereene;

 

Waer mede sy mijn eer bekladde, daer by swoor

 

Ick haer beslapen hadt: waer door dat ick verloor

 

Het luck mijn's liefd', (eylaes!) licht dat ick u ontstelle,

 

Mits ick u heylicheydt met ydele reden quelle:

 

Best swijgh ick, en met u yets Godtlijcx redineer.

 

Helena.

 

Vaerdt voort in uwe saeck.

 

Rogier.

 

Misdoen ick oock mijn Heer?

 

Helena.

 

In 't minste niet, laet my het eyndt van desen hoore,

 

Waert ghy verseeckert van die geen die ghy verkoore

 

(Wt rechte liefde) had, dat sy u hadt besint?

 

Rogier.

 

Och! jae.

 

Helena.

 

Dewijl sy u, en ghy haer had bemint,

 

Verwondert my dat soo de liefde van u beyde,

 

Door valsche loghen (van Cassandra) moste scheyde.

 

Rogier.

 

De valscheydt, was mijn lief (ach leyder!) onbekent,

 

Wanneer de leughentael, mijn eere had geschent;

 

Dies sy om dese saeck, als ballingh is gaen doolen,

 

In welcke staet ick my de Goon oock heb bevoolen:

 

Ick bid u Vader laet ons na u Kluysjen gaen,

 

Daer sal ick u de saeck op 't breetste doen verstaen.

 

Helena.

 

Binnen.