Eerlycke tytkorting
(1634)–Jan Harmensz. Krul–
Auteursrechtvrij
[pagina 11]
| |
Cypriaenkomt met eenighe Speel-luyden, voor de deur van Rosemondt.
 DE nacht, de bruyne nacht, beschaduwt Bergh, en Boomen;
O nacht! ghewenschte nacht, vreucht voedtster voor die gheen,
| |
[pagina 12]
| |
Die met geruste slaep haer vreuchde schept in 't droomen:
Daer ick hier voor haer deur op-offer mijn gebeen,
't Bedroefde hert vol pijn soeckt yets tot sijn vermaken;
De Min, eylaes! de min mijn geest tot rijmen dreef,
Op hoop met vreucht mijn smert u hertje moght gheraecken:
Dies op ghevoysde maet, ick dese vaersjes schreef,
Dees veersjes, die voor u mijn Rosemondt met snaren,
Met lieffelijck geluyt al mijn bedroeft verdriet,
Al klagende met vreucht, mijn smert sullen verklaren,
Vangh aen, en queelt met vreucht, de pijn die ick gheniet.
Wert dit navolghende ghesonghen, ende ghespeelt.
VLiedt heen droeve sughjes,
Na mijn Rosemondt, wiens hertje brandt (eylaes!) van soete minne,
Venus uwe vruchjes
VVortelt ghy in 't hert, van mijn verliefde lieve moorderinne.
Droeve traentjes mocht ick u menghen in haer bloedt,
Rosemondt, ick weet,
Mijn smert, mijn leedt
Beweeghden u ghemoedt.
Maer wat ist (ô Goden)
Of ick klachjes, traentjes, suchjes Offer aen mijn Rosemonde,
Ghy (door u gheboden)
| |
[pagina 13]
| |
Hebt haer inde Min, met trous beloften waerdigher verbonde,
Vlieght ten Hemel, droeve sughjes, tuyght aen de Goon,
Dat ick om de Min
Van mijn Godin,
Moet sterven duysent doon.
Ach! hoe ken ick leven,
Als ick Rosemondt, bedenck hoe ghy in lusjes van de Minne,
Sult ten Offer geven
Lipjes, borsjes, hartje, zieltje, ja u selfs aertsch Godinne,
Droeve ghedachjes sullen mijn tuyghen wat u gheschiet,
Lieve minnens vreucht,
Mijn lentens jeught,
Moet smooren in verdriet.
| |
Rosemondtuyt haer Venster.
Wie daer?
cypriaen
't Is Cipriaen, ha! voedsteres mijn's leven.
Rosem.
Ghy hebt mijn met u doent, oorsaeck tot wraeck ghegheven.
cypriaen
Voldoet Iuffrou het gheen, ick heb aen u verdient,
't Sy wraeck, 't sy wat het sy, al 't gheen ghy mijn verlient,
Neem ick ghewillich aen.
Rosem.
Vertoeft ick koom beneden.
cypriaen
Speel-Luyden u vertreckt.
Speel-Luyden Binnen.
| |
[pagina 14]
| |
Rosem.
Wel Cypriaen wat reden
Beweghen u, dat ghy in 't midden van de nacht,
Met vruchteloos ghespel mijn hert te winnen tracht?
cypriaen
Iuffrou het is de liefd'; liefd' doet my sulcx plegen,
Rosem.
Wat oorsaeck?
Cypriaen
Om u hert tot liefde te bewegen.
Rosem.
Tot liefde?
cypriaen
Iae, tot liefd', ha! lieve Rosemondt,
Op hoope dat u slaef daer door bewegingh vondt.
Rosem.
Indien ick na mijn wensch, u Cypriaen moght loonen
'k Soud' my aen u.
cypriaen
Hoe doch?
Rosem.
Een wree beulinne thoonen:
In plaets van liefd', die ghy u hier me ach verdient,
Soud' u een wreede wraeck tot looningh sijn verlient.
cypriaen
Thoont u; naer u belieft, soo wreedt alst u behaecht,
Doodt my, 't sal glory zijn, dat soo een lieve Maecht
Een Minnaers Ziele doet uyt 't lievend' lichaem varen,
Ach! Rosemondt, verkort, verkort mijn levens jaren,
Indien ick niet en mach genieten uwe min,
Gundt dat ick van u handt de doodt ontfangh, Godin:
Ick offer u met vreucht, om mijn ellent te korten,
Dit stale lemmet om 't getrouwe bloet te storten;
Ontfanght het, 't geen wel eer beschermer was van mijn,
Laet dat nu Rosemond', u wraecks voldoender zijn:
Laet dit sijn Meesters bloet, uyt hert en aeders suygen,
Laet dit geverude stael met bloet mijn trou getuygen:
Ick kniel sie daer mijn lief, en lever u dit swaerdt.
Rosem.
Soo lieven doodt, acht ick u Cypriaen niet waerdt,
Meer wreedtheyt wil mijn wraeck.
| |
[pagina 15]
| |
Cypriaen
Lust u wraeck mijn te villen?
Voldoetse, graech sal ick, wat ghy wilt, willich willen:
Is dat noch niet ghenoech, soo doet my dese smert,
Ruckt levend' uyt mijn lijf mijn op-geoffert hert:
Oft kapt van lidt, tot lidt, al mijn verliefde lede,
Ha! Rosemondt, wat sal ick tot verseeckerthede
Van mijn getrouwe min meer thoonen, als dat ghy,
Bereyt en willich siet om uwe liefd' in my.
Siet hier de plaets bereyd,
Daer 't lievend' herte leyd
Ha! lieve moorderinne,
V wreedtheydt noem ick soet;
Kom Rosemondt voldoet,
V wraeck-lust aen mijn minne.
Ruckt uyt sijn Legher stee
Mijn hertje: 'tgeen al ree
V willighe slaef doet buyghe;
Op dat het aen me-Vrou
Sijn liefde, en sijn trou,
Getrouwelijck mach getuyge.
Rosem.
Reyckt my u swaert.
Cypriaen
Sie daer almogende Godin
Mijn trouwe borst ontbloot, en stooter vrylijck in.
Rosem.
Wel aen hou daer; ô neen; lecht daer vervloecte degen.
Cypriaen
Heeft Rosemondt berou, van haer opset gekregen?
Rosem.
V moorden, 't waer te wreedt: neen 'k wil anders wreecken.
Cypriaen
Hoe doch?
| |
[pagina 16]
| |
 Rosem.
Maer met dit sweert de oogen u uyt steken.
cypriaen
Mijn oogen, waerom doch? ach! Rosemondt mijn oogen?
Rosem.
Om dat ghy daer door hebt de Liefd' in 't hert ghetooghen.
Cypriaen
V slaef ghewillich is te doen 't gheen u behaeght.
Rosem.
In plaets van wraeck ist Liefd', die Rosemonde draeght;
Mijn wraeck dat is een kus, ô rover van mijn ziele,
Op wien Liefd's keurige oogen krachteloos verviele:
Wanneer u soet ghespel, en 't aenghename liedt,
| |
[pagina 17]
| |
Op 't çierlijcxt gerijmt, na bootsten u verdriet,
O pijne vol van vreuchdt, ô vreuchde vol van klachte,
Hoe waerdich doet ghy mijn in 't hert die waerde achte:
Ach! als ick noch bedenck u Liedtjen soet van sin,
Soo brandt mijn hertje, (laes!) in vlamme van de min.
cypriaen
Veynst Rosemondt met mijn?
Rosem.
Het veynsen moet ick staecken.
cypriaen
Sal Cypriaen (Iuffrou,) dan aen sijn wensch gheraecken?
Rosem.
Spreeckt op, en seght u wensch.
Cypriaen
Ick wensch (mijn waerde Vrou)
Te sterven van u handt, tot teecken mijnes trou.
Rosem.
En ken u trou aen my geen ander teecken geven?
Cypriaen
Het alder sekerst is, dat ick verlaet het leven.
Rosem.
Soud' ick dan moorderin van u ghetrouheyt sijn,
En dooden Cypriaen?
Cypriaen
Op dat daer door in mijn
Mach blijcken wien ick ben, en hoe dat ick beminne.
Rosem.
Waendt Cypriaen, in mijn soo wreeden hert te vinne?
Waendt Cypriaen, dat ick een, die my soo getrou
Bemint, als een beulin van 't leven roven sou:
Waendt Cypriaen dat ick soo godloos my wil thoonen,
En u ghetrouwicheyt soo ondanckbaerlijck loonen:
Ach! neen, mijn teer ghemoedt is van een ander aerdt,
Mijn voorstel was tot proef, ick acht u trou soo waerdt,
Dat ick tot loon van dien, indien ghy most verliesen
Het leven, graegh de doodt voor u wilde verkiesen.
cypriaen
O goon! ô goede goon! wat luck thoont ghy aen mijn?
Dat Rosemondt mijn trou haer doodt acht waert te zijn:
Iuffrou, u slaef die knielt eerbiedich voor u voeten,
| |
[pagina 18]
| |
De gansche werelt sal die glory weten moeten,
Dat d'Amstel roemen mach van een Bataefsche Maecht,
Die om getrouwicheyt, getrouwe Liefde draecht:
Wat segh ick? ick segh recht, ten sy my het vertrouwen,
In liefde niet bedriecht, mits in 't gemeen de Vrouwen
Te licht veranderen, het gheen ick niet vertrou,
In Rosemondt, die 'k voor standtvast in liefden hou:
Bataefsche Nimph, çieraet, en pronck van alle Maechden,
Ach! mocht het sijn verschoont, indien ick u yets vraechden?
Rosem.
Seer gaeren, mits ick u oock yets te vragen meen,
Dies vraecht 't gheen u ghelieft.
Cypriaen
Neen Rosemonde, neen;
Vraecht ghy eerst.
Rosem.
Waerom ick?
Cypriaen
Op dat ick eerst door 't vraghen,
Met antwoort mach voldoen, mijn Iuffrouws wel-behaghen:
Die (soo sy mijne vraech) met antwoort my voldeedt,
Mocht oordelen, dat ick tot voldoeningh, gereedt
Van hare vraech soud' sijn: door haer voldoen verbonden,
Dies laet my tot voldoeningh d'eerste sijn bevonden,
Op dat mijn wil'ge dienst aen Rosemondt geschiet,
En my (in als wat sy gebiede) willich siet.
Rosem.
Nu ick sal d'eerste sijn, mijn vrage dat is dese,
Mach my de eer geschien het Liedtjen eens te lese,
Het gheen ghy Cypriaen deed speelen voor mijn deur?
Het Liedtjen, waer door ick verwissel in mijn keur;
'k Min die ick heb gehaet, 'k haet hem die ick beminde,
Door 't soet gevry, dat ick in uwe Rijmpjes vinde:
| |
[pagina 19]
| |
Ey! geeft my 't Liedtje doch, waer door mijn Zieltje leeft.
Cypriaen
Niet tegenstaende het niets deftichs by hem heeft,
Geef ick het Rosemondt, 't is slecht van stijl, en rede.
Rosem.
het sy dan hoe het sy, 't stelt mijn begeert te vrede
Cypriaen
Ontfanght het Rosemondt, ontfanght het waerde Vrou;
Ooght niet op 't nietich rijm, maer achtet door de trou:
Die 't selfde my (uyt liefd') tot Rosemondt deed schrijven,
Wiens wil'ge slaef ick ben, en eeuwich hoop te blijven.
Rosem.
V Geesticheydt, in deucht, ach! heusche Cypriaen,
Die hebben my (op 't hooghst) in mijn begeert voldaen,
Soo 't u believen sy laet ons wat t'samen wandelen:
'k Heb yets secreets met u in stillicheyt te handelen.
Binnen.
| |
Raniclis.ACh! waert my niet gheschiet, ick had het noyt ghedacht,
Dat soete liefde was van sulck een wreede kracht;
Dat ick mijn Rosemondt, door jalousy verstoorde,
Was oorsaeck dat sy na mijn smekingh niet en hoorde:
Dat ick mijn Rosemondt soo dwarsen antwoort gaf,
Als sy mijn vleyde, ach! dat werckt mijn eygen straf:
Waer waren Raniclis doch u gedacht, en sinne?
Hoe quaemt ghy dus verdoolt tot nadeel uwes minne?
Dat ghy u aertsch Godin, aendeed jaloers verdriet,
En haer, oy me! aen mijn onwaerdich smeecken liet:
O spijt! ô nae berou! ô knagingh van leetwesen,
Vervloeckte jalousy, uyt u is dit gheresen:
Ick die by Rosemondt soo waerdich placht te zijn,
Sy die haer liefdens dienst soo dienstelijck aen mijn:
| |
[pagina 20]
| |
Aen mijn te thoonen placht, is nu mijn Vyandinne,
Ia thoont my wreede straf, en wraeck in plaets van minne;
Ach! Rosemondt, schoon ghy u liefde treckt van mijn,
Soo sult ghy noch mijn Lief, mijn ziels voochdesse zijn.
Ick sal (soo langh mijn ziel, sal in dit lichaem woonen)
V alle Liefd', en dienst eerbiedelijck bethoonen:
Ick sal mijn Rosemondt (soo langh ick leef) getrou
Beminnen: haer alleen verkiesen tot mijn Vrou.
Wat middel sal ick best gebruycken in mijn minne?
Om Rosemondt (eylaes!) de neygingh mijnes sinne
t'Ondecken: Ach! hoe sal ick dit best leggen an?
Dat ick als (onbekent) haer somtijts spreken kan,
In vreemt gewaedt, hoe doch; wil ick my gaen verkleede?
In Boere schijn, en dat om veel verscheyde reede
Die 'k daer toe noodich acht, dit is de rechte vondt,
Te spreken met mijn lief, en waerde Rosemondt;
Ha Hemel! gund aen mijn, dat ick mijn soo mach dragen,
In dese schijn, dat ick mijn Iuffrou mach behagen:
Ey Goden! door u macht, my soo veel gunst verleent,
Dat Raniclis doch met sijn Rosemondt vereent:
Cupido, God der min, ô Venus liefd' Godinne
Thoont uwe gunst aen mijn, ick bid u laet mijn minne,
Laet mijn gewonde hert, mijn lyf, mijn ziel, en bloedt,
V zijn een Offerhandt, ick open mijn gemoedt,
En geef u al de grondt van mijne min te kennen,
Laet ick my door u gunst, mijn leven langh ghewennen,
Ten dienste van mijn lief; ter liefd' van Rosemondt,
Ha! Rosemondt, mijn Lief, mijn zieltjen is gewondt,
Mijn hartje blaeckt, en brandt, 't ghedacht en sinne haecke,
| |
[pagina 21]
| |
Dat ick op 't spoedichst my verkleede, en vaerdich maecke
Om in een Boere schijn te spreecken, haer die 'k min,
En thoonen onbekent de neygingh mijnes sin.
Binnen.
| |
Raniclisin Boere ghewaedt.
Dit arme hert ghewondt
Met Liefd' tot Rosemondt;
Gaet Boere kleedingh kiesen,
Die 'k ben wil ick niet zijn,
Maer (laes!) door dese schijn
Mijn eyghen selfs verliesen.
Wat doet de Liefd' niet al,
Waer mee den lievert sal
Liefd's lieve kuuren speele?
O Liefd'! u list is vreemt,
't Gegeven ghy beneemt,
En acht het voor geen steele:
Staet liefde 't steelen vry?
Soo neem ick dan voor my
Liefd's dievery te plegen,
Mijn hert (met Min ghewondt)
Sal trachten Rosemondt,
Tot weer min te beweghen.
Binnen.
| |
[pagina 22]
| |
Celestina.NV mijn lief een ander Vrijt
Heb ick reden om te klaghen,
'k Ben mijn rust, en vryheydt quijt,
Treurende slijt ick mijn daghen:
Cypriaen, hoe komt het by
Dat g' u liefde treckt van my?
Is den Hemel dan soo wreedt?
Sijn de Goden my soo teghen?
'k Sal tot teecken van mijn leedt,
Storten bracke tranens reghen,
Nu dat Celestyn verliest,
Cypriaen die 'n ander kiest.
Cypriaen, ha! Cypriaen,
Is u liefd' soo haest vergheten?
Denckt ghy nu niet langher aen
Al de tijdt die wy versleten
Hebben, menich nacht aen nacht,
In Vryagie door ghebracht.
Raniclis uyt.
In Vryagie, in de min,
In veel duysent soete lusjes,
Stelt ghy 't alles uyt u sin,
Denckt ghy niet meer op de kusjes?
Op de lonckjes, op 't ghevry:
En op al de minnery.
| |
[pagina 23]
| |
Raniclis. VVat Iuffrou sien ick daer, in onbekende klede?
Sal ick vrymoedelijck wat nader tot haer trede?
En onderstaen of ick oock yets vernemen ken,
Waer door sy twyffelen mocht of ick Raniclis ben:
Me Iuffrou goeden dach.
Celestyn
Ick danck u Huysman seer,
| |
[pagina 24]
| |
Voor u beleefde groet, en onverdiende eer.
Raniclis.
Iuffrou; u heus ghemoedt gheeft door de tongh te kennen,
Dat sich de Steeluy meer tot goede zeeden wennen,
Als 't grove Boere volck, of slecht gemeene lien,
Die selden men soo heusch, ghelijck de Rijcke sien.
Celestyn
V woorden sijn ghetuygh van goedt verstant, en reede
Raniclis.
Maer niet gheacht Iuffrou; want huydendaechs de kleede
Meer eer verdienen, als de wijste man zijn reen,
Ick ben een Boer ghelijck de Huysluy in 't ghemeen:
Van oordeel weynich, en in kennis onervaren,
Slecht van verstandt, ten aensien wy de jaren
(Ons levens) meest besteen, in woelge slovery,
Als dagelijckse plicht, 't gheen is landt bouwery.
Celestyn
V redeneringh my seer goet gevallen teelt,
Hoe luckich heeft het luck haer gaven u gedeelt,
Dat ghy na rust, en lust met arbeydt slijt u dagen,
En 't werck niet swaerder neemt, als selfs het welbehagen
V willighe lust ghebiedt.
Raniclis.
Men siet vaeck hoe verkeert
Dat menich oordeelt, daer hy dickmaels ongeleert,
En niet ervaren is, van 't gheen hy derft wt-spreecken,
Iuffrou 't Landt leven heeft al mêe soo veel gebreecken:
Van sinne quellingh, hertseer, en oock droeve strijdt,
Vol sorgh, vol kommer, onrust, en noch soo veel dat ghy't
Op duysent niet en sout bedencken, noch vermoede,
Ben ick wat plomp, ey! hout mijn Boersheydt wat te goede,
Celestyn
Neen Huysman: 't gheen ghy spreeckt is redelijck, en wel,
| |
[pagina 25]
| |
Ia, soo dat ick in 't minst my daer niet tegen stel.
'k Wensch my de last uw's ampts (hoe swaer die sy) te draghen,
En dat ick eens mocht sijn van 't lastich juck ontslagen:
't Gheen my dit herte druckt.
Raniclis.
Hoe Iuffrou, deerdt u yet?
Celestyn
Eylaes!
Raniclis.
Wat doch?
Celestyn
Eylaes! een overgroot verdriet.
Raniclis.
Verdriet?
Celestyn
Och jae.
Raniclis.
Hoe kent verdriet u Iuffrou quellen?
Celestyn
Ach! Huysman ick en ken u d'oorspronck niet vertellen.
Raniclis.
Hoe na ist liefd' Iuffrou, die u dus treuren doet?
Celestyn
't Is liefd', eylaes! 't is liefd', wiens bittere quel ick moet
Verlichten door de tongh, en melden door het spreecken,
Vermits het klagen schijnt de droefheyt wat te breecken,
Wanneer men onbeschroomt, 't herts grondt te kennen gheeft.
Raniclis.
't Is wonder Iuffrou, dat ghy om de liefde leeft
In sulck een quellingh, 'k bid dat ghy my doch verklaert,
Op wat manier ghy syt uyt liefde dus beswaert.
celestyn
Ach! Huysman als ick maer in mijn ghedachte krijghe,
De tijt mijns vryery, onmogelijck dat ick swijge:
Van al de soete vreucht dien ick uyt liefd' genoot,
Als mijn geliefde my sijn trouwe dienst aenboot,
Noyt gaf hy my een kus, noyt druckten hy mijn handen,
Of seyden, lief, dit sijn de ketenen, en banden
Waer mede ick mijn Ziel, aen uwe Zieltje bindt,
Dat u tot in de uur mijns doodts ghetrou bemindt:
| |
[pagina 26]
| |
Eylaes! hoe menich nacht in deser wijs versleten,
En nu, eylaes! en nu onwaerdelijck vergeten,
Word ick van hem, die my soo vaeck zijn trouwe swoor,
Vergeet sijn liefd', en stelt mijn liefde gansch te loor:
O droefheyt al te droef, ô lijden! niet om lijden,
Ach! dat de doot de draet mijns levens af woud' snijden,
En senden my te graef, soo waer mijn quel gedaen.
Raniclis.
Iuffrou, mijn deert u quel, dan doch ghy moet verstaen,
Dat ghy de Goon misdoet, uyt Passy soo te spreken.
Celestyn
Misdoen ick, om dat ick wensch 't eynde mijns ghebreken?
Raniclis.
Neen; maer om dat ghy wenst te sijn uyt u verdriet,
Door 't sterven, welck gebreck men in veel menschen siet:
Wanneer de Godtheydt haer om beter schijnt te plagen,
De swacke mensch terstondt, wenst om het eyndt sijns daghen,
Soo hy na wensch niet wert van sijne plaech bevrijt,
Wenst hy, gelijck als ghy, dat hem de doot af snijt
De draet sijns levens loop: ô ongodtsalich wenschen,
En sijn de Goden niet beheerschers van de menschen?
Beschicken sy 't niet al wat dat den Mensch geschiet?
En oft ghy duystmael wenst te sterven, 't baet u niet,
Ten aensien, ghy niet kent voor dat de Goden willen,
Dies is het best sich met der Goden schick te stillen,
Tot dat haer mogentheyt een uytkomst ons verleen,
Dies bid ick Iuffrou, stelt door reden u te vreen:
En secht my wien het is die Iuffrou soo beminde,
't Geviel wel licht dat ick voor u kost hulpe vinde,
Vertrout my als een Vrundt, en geeft my te verstaen,
| |
[pagina 27]
| |
Hoe men dees Ionghman noemt.
celestyn
Men noemt hem Cypriaen:
't Is Cypriaen eylaes! wiens liefd' ick heb genooten,
Maer nu een ander vrijdt, en is voor vast beslooten
Met haer te treen in d'eght.
Raniclis.
Met wie doch ist verbondt?
Celestyn
Een Amsteldamsche maecht.
Raniclis.
Hoe hiet sy?
Celestyn
Rosemondt.
Raniclis.
Mijn beyde wel bekent, maer hebt ghy van haer trouwe Eenighe seeckerheyt?
Celestyn
Die sal ick by mijn houwe,
Doch soo veel moet ick u ontdecken, waer door ghy
Sult speuren Cypriaen, en Rosemondts ghevry,
Sy is wel eer gelieft van eender die met rede,
Sijn afscheydt nam van haer, door eenighe tegenhede
Die hem ontmoeten, na hy haer langh had gevrijt,
Soo dat dees Cypriaen, eens op een seecker tijt,
De eer van Rosemondt versocht by haer te wesen,
't Gheen Raniclis aensach, waer uyt dat is geresen,
Een haedt, (door jalousy) waer meed' hy oorsaeck gaf,
Dat Rosemondt haer liefd' van Raniclis trock af:
Want soo was die genaemt.
Raniclis.
O wonderlijcke dinghen,
Wat brenght de vlugge tijt ons al veranderinghen,
Wat sietmen langer niet door tijts, en toevals schick,
Dien Raniclis van wien ghy seggen wilt, ben ick:
Wy beyde met een wondt gepynicht.
celestyn
Wat ick hoore,
Syt ghy dit Raniclis?
| |
[pagina 28]
| |
Raniclis.
Och jae, tot ramp ghebooren.
celestyn.
Wat doet de Liefd' niet al, ghy in dit Boeren kleedt,
Seght om wat reden ghy (ach Raniclis!) dit deedt?
Raniclis.
Wt liefd' tot Rosemondt.
celestyn.
Hoe; wilt ghy uwe sinne,
Met vruchteloos practijck noch stellen om te minne?
V lief die is ghetrout, u lief die heeft de mijn,
En Rosemondt die sal eens anders Vrouwe sijn.
Raniclis.
De hoop (ach! Celestyn) mijn trouwe liefd' toeseyt,
Hoe dat de liefde noch sal onder dit beleyt
Yets vruchtbaers wercken: dies ick heb voor mijn ghenomen,
In dese schijn noch eens by Rosemondt te komen:
Om hier door te verspien, en wel te onder staen,
Of Rosemondt getrout is, met u Cypriaen:
Ghenomen ick bevindt de saeck alsoo ghelegen,
Soo isser evenwel noch goede middel tegen,
Indien ghy neffens my, wilt volgen mijne raedt,
En kleden u als ick, in onbekendt gewaedt:
Om soo by Rosemondt met listelijcke trecken,
De trou van Cypriaen aen u ghedaen, t'ondecken;
Waer door dat Rosemondt gewis, door dit geval,
Haer liefd' van Cypriaen verseecker trecken sal:
Te meer als ghy u kleedt in Herderinne klede,
En haer ontdeckt op wat manier, en door wat rede
Hy trous belofte brack: sy sal bespeuren dat
Hy u uyt geyle lust, belooft te trouwen hadt:
En voorders wat daer by meer hoort, de tijt sal leere,
Wanneer ghy by haer sijt in Herderinne kleere,
Gaet (Celestyn) met my.
| |
[pagina 29]
| |
celestyn.
Ick gae, en volgh u raet,
't Wert licht verschoont mits liefd' het al te boven gaet.
Binnen.
|
|