Eerlycke tytkorting

[Myn soete Silvia]

Stemme:
Om een die ick bemin, &c.

MYn soete Silvia
ontsluyt u deure,
En laet mijn u ghena
Doch eens ghebeure:
Waerom ick voor u stort al mijn ghebeden.
Ick bid u siet eens aen,
De sterretjes vergaen,
En scheyden van de Maen,
Vol treurigheden.

Den Hemel is bekleedt

Met rou-ghewade,

[p. 150]

 

d'Aerd' die u slaef betreedt?

 

Treurt om zijn schade,

 

De Goddelijcke glans van Lunaes ooghen

 

Is met veel Wolcken swert;

 

Alsoo is oock mijn hert

 

Met onverdiende smert

 

Lief overtoghen.

 

Waerom kijckt ghy niet uyt?

 

Ay! seght Goddinne,

 

En hoort na mijn gheluyt,

 

Maer blijfter binne;

 

Eylaes! 't gesicht getuyght mijn uwe lusjes:

 

Ick sie dat ghy u tijdt

 

Met soete Min verslijt.

 

Hoe Silvia ghy vrijt,

 

Met duysend kusjes,

 

Ist wonder dat de Maen

 

Niet ken ghedooghen

 

De luycken op te slaen

 

Van hare ooghen:

 

Op dat de duysterheydt my soud' onthouwen

 

Het licht, om niet te sien,

 

My gheen verdriet sou schien,

 

Soo ried sy mijn te vlien

 

Sonder t'aenschouwen

 

Wie datter by u stond,

 

Die na sijn lusten

 

V rood Corale mond,

 

Soo soetjes kusten,

 

Dat ick het buyten deur by na kost hooren.

[p. 151]

 

Ick docht, ô Silvia!

 

Siet een reys waer ick sta,

 

Of kijkt mijn doch eens na

 

Mijn uyt-verkooren.

 

Maer neen; 't moght al niet zijn,

 

't Mocht niet ghebeuren,

 

V Coridon vol pijn

 

Gingh droevigh treuren,

 

En voeden sijn gedacht met veel gepeynsen.

 

En ick dacht in het endt,

 

Dit ben ick onghewendt,

 

O Silvia! wie kent

 

V listigh veynsen?

Eynde.