Amstelsche linde
(1627)–Jan Harmensz. Krul–
Auteursrechtvrij
[pagina 241]
| |
Stemme: De Enghelsche Fortuyn.LAest als ick quam, Gedreven door de Min,
't Gheen ick vernam, Speelt my noch in den sin,
Van vreught berooft, Ick een Goddinne sagh,
D'handt onder 't hooft, Vol fantasye lagh.
Door mede-ly, Gedwonghen om te gaen,
Tradt icker by, En sprack dees Iuffrou aen:
Vooghdes myn's hert, VVat isser dat u quelt,
En u met smert, 't Gedaght so seer ontstelt?
Haer wyse tongh, Met reden gefondeert:
VVyselijck dwongh, Myn sinnen overheert
Te staecken 't gheen, Cupido in myn braght,
Dies haer geween, Is oorsaeck van myn klaght.
| |
[pagina 242]
| |
'sVVerelds geneught, Hoe schoon vermomt met schyn,
Kent voor mijn Ieught, Anders als droefheydt zyn?
't Schijn-schoon gelaet, Een soete lust bereydt;
Maer in der daet, Ist niet als bitterheydt.
Bitter (seyd' zy) Schijnt my al 't VVerelds soet,
Eensaem voor my, Te leven, sal't gemoet
Met hert en sin, Na-speuren: om dat mijn
De soete Min, Niet ken als bitter sijn.
VVat teghenheyt, De sotte-Min verblindt
De Ieught op-leyt: Men daghelijcks bevindt.
Soet ist begin; Maer als men is gepaert
Maeckt ons de Min, 't Gemoedt met sorgh beswaert.
Ghy doolt Iuffrou: VVant ramp en ongheval
De Liefde trou, Voor goedt opnemen sal.
So een te teer, Te swaerlijck werdt belast:
Twee vermoghen meer, Dat Spreeck-woordt dat gaet vast.
| |
[pagina 243]
| |
Eensaem te sijn, 't Gedaght met sorghen quelt;
Droefheydt en pijn, De eensaemheydt verselt.
Is men gepaert, En valt het soet of suur
Hier op der Aerdt, Men klaeght het sijn portuur.
VVie klaeght men't als, Men eensaem is belaen?
Men buyght den hals, De ooghen vol getraen,
't Gekropt gemoet, Bigghelt met traenen uyt;
Maer wat men doet, 't Loopt so lang dat het stuyt.
Maer als de Min, Door trouwigheyds verbondt,
Brenght sorghen in, Geluckigh tijdt en stondt.
Daer men so mint (Hoe-wel met sorgh belaen)
Die so begint, Sal't selden qualijck gaen.
|
|