|
| |
| |
| |
Minne-Claght.
IUffrou, hoe menighmael heb ick mijn selfs beklaeght
Dat myn begonnen smert myn drie Iaer heeft behaeght.
Drie Iaren zijn't gheleen, drie Iaren, o Goddinne,
Dat ick de eerste mael u schoonheydt daght te minne,
Als u beleeft onthael in't by-zyn ick ghenoot,
Myn ziel van blydschap sprong, al levend' was ick doot.
U ooghjes waren't Nimph die my ghevanghen namen,
Gevanghen inde strick, daer Veneris ghewelt
(Die noyt en heeft misdaen) dickwils gevanghens stelt:
Dat's in een boeyen Lief, gebout van hoop en vreese,
VVaer ick drie Iaren lang most u gevanghen wesen:
VVant eerst-mael als ghy my in't by-wesen verscheent
Heeft u beleeftheydt selfs myn groot geluck verleent,
| |
| |
Als ick een deeltjen u van myn begeerte toonde,
't Scheen dat u goede gunst my niet begeerte loonde.
Myn vryheyd wos wat an, u vryheyd heeft gejont
Te snoepen, schoone Vrou, een kusje van u mont,
Een kusje dat voor my meer soetigheydt kost baren
Of's werelds vreughden al in een ghesmolten waren.
Duysent-mael op een dagh dacht ick (schoone Goddin)
T'ontdecken u myn smert, en myn verborghen Min.
Agh! seyd' de soete hoop: wie soud' sijn smert verswyghen,
Daer hy door bidden ken so veele vreughd' verkryghen?
Staegh had ick op myn tongh te segghen, schoone Vrou,
Reyckt my u suyv're hand, ontfanght myn trouwe trou.
Maer agh! een strenghe vrees is myn aen boort ghecomen,
En heeft my al de hoop van myn gheluck benomen.
't Verlies van myn geluck drijft my so vaeck, eylaes!
Met vrughteloose hoop na d'aengename plaets:
Daer d'uytghelesen Zon myn eerst-mael quam beschynen,
Op hoop dat myn gesight daer weder-troost moght vynen.
Maer als ick sie de plaets waer 't hert sijn lust eerst kreegh,
't Gesight baert myn verdriet: ick vind' de plaetse leegh.
| |
| |
Vernieuwingh (door't gedaght) voedt d'oude lusten weder.
Ick denck so menigh-mael: hier sat zy by myn neder,
Dit klaver-rijcke gras heeft zy wel eer betreen:
Doen wast vol vrolijckheyd, nu klaeght het van geween.
Als ick bedroeft aen-sie dees Gallery van Boomen,
Die ons genarremd' deed' daer eertyds onder coomen,
Twee reysen, twee-mael twee, by 't schynsel van de Maen,
Syn wy het Elsen-Bosch, de Beemden door gegaen,
Die met een naere stem nu schynen my te vraghen:
VVaer is de schoon, die wy eertyds hier met u saghen?
Haer deert myne eenigheyd; het spraeckeloose VVout
Had u (myn lieve Nimph) dat nimmer toe vertrout.
Gaen ick van daer voor't bedd'; myn tuyghen d'oude lusten:
Hier sagh ick eens myn Lief, myn lieve Enghel rusten,
Dus sit ick in't gedaght, met diepe sughten swaer:
Immers is dit de plaets daer ick eert quam by haer.
Immers is dit de plaets, daer ick alleen hier boven
In sleghte Rymery u hoogheyd wilde loven,
Daer zy in korter stond, als ick nau had gedaen,
Myn blydelijck verscheen, quam voor myn ooghen staen,
| |
| |
myn hert was heel ontroert, ick twisten met myn ooghen,
Het gheen my waerlyck scheen, of dat niet waer gelooghen.
Bevreest met bevinghs-schrick ontsonck my stracks de moedt:
Ick voelde (waerde Vrou) een grillingh in myn bloedt;
De pen seegh uyt de handt, 't gheen hallef was beschreven
Is door u soete comst voort in de loop gebleven.
Natuur gheboodt my wel mijn armen uyt te slaen,
Eerbiedelijck Me-vrou te groeten en t'ontfaen,
De Liefde porden my te knielen voor u voeten,
Met soete kusjes u t'ontfanghen en te groeten.
V ooghjes trocken my met aengename loncken,
De bloosjes, die't sneeu-wit van uwe kaeckjes proncken,
Lockten myn hert tot vreughd. Maer agh, wanneer de Maen
Met wolcken werdt bedeckt, haer schijnsel is ghedaen.
VVtheemsche schoone Vrou, u glans had my verovert,
Door d'onversiene komst, stond ick gelijck betoovert:
De tongh verloor u spraeck; ick wist niet (waerde Vrou)
Op wat manier dat ick u heuscheyd loonen sou,
Al levend' scheen ick dood, mijn sinnen doolend waren:
Dat ick so quackeloos u wederom liet varen,
| |
| |
Goddin, eylaes! Goddin, sonder ghenot van vreught,
Met soete kosery te streelen uwe Ieught,
V Ieught, die my 't gedaght noch daeg'lijcks stelt voor ooghen:
Troost mijn benaut gemoedt weer met een nieu vermoghen,
't Vermoghen staet aen u, te gheven 't ghene dat
Ick over drie Iaer van u gaerne had gehadt.
Bataefsche Veld-Goddin, en sal't nu niet geschieden
So sal u droeve slaef in eensaemheyd gaen vlieden
Daer hy sijn ziel God jont, door hope, en geloof,
Het Lighaem voor een spijs de Dieren tot een roof.
VVat meld ghy stomme Pen? wat wensch ick te betraghten?
Een yeder sal mijn doen voor zotte dwaesheyd achten:
Dar ick om een Goddin lyd' so veel straf en pijn,
Door dien daer and're Nimphjes meer te vinden sijn.
VVat baet my d'overvloed, indien dat ick myn leven
Graegh om dees eene Nimph verlaten wil, en gheven?
Het baet, om dat myn dienst haer niet behaghen ken,
En dat ick met myn dienst weer nut voor and'ren ben.
A Dieu dan schoon Lighaem, gepronckt met weytse praght.
A Dieu roem-waerde Maeght, puyck van't Hollands geslaght.
| |
| |
A Dieu praght onses eeuw, cieraet van onse tye.
A Dieu Nimph, dien ick noem d'Amstelsche hovaerdye.
A Dieu schoonheydt volmaeckt, die myn u wil onthout.
A Dieu corale mondt, met Nectar nat bedout.
A Dieu Albaster glans, ghemarmort met twee bloosjes.
A Dieu wangetjes wit, gepronckt met roode roosjes.
A Dieu Yvooren Beeldt, van glans ghelyck de Maen.
A Dieu Hemel, a Dieu, waer in twee starren staen.
A Dieu git-swarte glans, in forme als twee Booghjes.
A Dieu sneeu-wit aenschyn met tintel-bruyne ooghjes.
A Dieu sneeu-witte hals met aders blaeu geciert.
A Dieu sin-rijcke gheest met deughden gemaniert.
A Dieu, Goddin a Dieu, die met u brave zeden
Sult brallen tot een pronck van nu tot eeuwigheden.
A Dieu Goddin, A Dieu, A Dieu Lief tot dien dagh
Dat ick onsterffelijck u Zieltjes groeten magh.
|
|
Auteursrechtvrij