Amstelsche linde

[p. 133]

Toe-Gift, Tot Lof van den autheur.

Daer sweeft in onse tijdt een vier gevlerckte Faem,
Verscheydt haer vier in twee, daer rust een ieders naem.
Den een die soeckt Pernas, den ander Phlegeton:
Het daelen na om leegh, het klimmen na de zon,
Maeckt vry een groot verschil: d'een ciert haer met de Nijt,
Den ander met de Deught, de Nijdigheydt tot spijt:

[p. 134]

 

Den een die leydt en wrockt staegh met een wrijtend' hart,

 

Dat nimmer is gerust, maer altijdt leyt en wart,

 

Den ander leeft gherust, en ciert haer met het wit

 

Van waerheyds-blinckend' kleedt: ach! tusschen dat en dit

 

Is al te groote keur. Ons Dichter in sijn Dicht

 

Die haet de duysternis, maer mint het suyver licht;

 

Des wat hy hier voorstelt, en in-grift op't Papier

 

Dat kan een blindt verstandt doen branden in het Vier

 

En lichten in de Deught, en geven Liefde stee

 

In 't binnenst van't gemoet, die bouwet vaste vree.

 

Comt u de swarte Nijdt veel logens stellen voor,

[p. 135]

 

Soo roept haer Faem tot spijt: Ick gheef u gheen ghehoor.

 

Ick segh u voor het best; indien ghy met u oogh

 

Na deughdens famam siet, so siet altijdt om hoogh.

 

Of mint ghy't meest,

 

Of dat ghy't haet;

 

't Is, so ghy 't leest,

 

U altijdt baet.

FINIS.