In dienst van de 'Koninklijke'

5.2

Dat wat iemand doet zegevieren is: de integraal van alles wat hij verkeerd gedaan heeft zonder dat de omgeving het in de gaten gehad heeft en omdat Bleach er zoveel langer zat dan ik, was zijn integraal veel groter dan die van mij. Overigens geeft die integraal, ook wel macht genoemd, tevens de graad van veroudering aan.

Toen hij, Bleach, op grond van die macht, anciënniteit kun je het ook noemen, op reis ging, kocht hij een nieuw fototoestel + een nieuw filmtoestel (...) en vertrok voor een symposium over Digital Control van twee maanden naar de Bahama's in plaats van mij, uit welke geschiedenis ik verder afleidde dat niets iemands macht zozeer ondermijnt als de diverse manifestaties ervan. Bleach' trip naar de Bahama's was het begin van zijn einde, dat zonder die trip ook gekomen zou zijn. Wat natuurlijk helemáál een reden was om te gaan. Een glorieuze uitvaart. Overigens

[p. 79]

niet een geslaagd voorbeeld van wat ik bedoel: mij zelf.

Laura, die ik een week na de voordracht deelgenoot maakte van mijn moeilijkheden en die ik vertelde wat ik mijn collega's had voorgesteld: gelijkheid, riep uit dat ik dat nóóit had mogen zeggen.

‘Wat ik natuurlijk wél goed kan, is coördineren.’

Ja, dát had ik moeten zeggen. Of ik had haar waarschijnlijk niets moeten zeggen. Praten over iets dat alleen maar een probleem is voor je zelf, kun je beter via de poëzie doen.

Hoe dan ook, ik kreeg, omdat ik zo aan het coördineren sloeg, een assistent, een Fransman. Terwijl hij op mijn kamer ging zitten, verhuisde ik naar de kamer van Bleach en mocht ervaren dat daardoor, of je wilt of niet, je gedrag verandert. Direct: door het zachte leer onder je gat, maar vooral ook indirect: door het gedrag van de mensen die bij je over de vloer komen.

Wat je doet is de mensen met wie je te maken hebt beoordelen naar de mate waarin hun prognoses zijn uitgekomen. Ik zag dat vrij duidelijk. Ik zie altijd alles zo duidelijk dat ik overweeg daarover meteen een boek te gaan schrijven: Introduction to... Het zoveelste bewijs van wat een wet schijnt te zijn: dat het opstellen van regels over het leven waaraan het leven voldoet, aan het leven zelf voorafgaat.

Mijn vriend de Parijzenaar bracht er niets van terecht. Concipiëren kunnen ze wel, die Fransen, maar afmaken; ho maar. Wat dat betreft voel ik me erg aan ze verwant. Dit verhaal is daarvan een goed voorbeeld. Helderheid, eenvoud. Swinging simplicity, maar je kunt er niets mee doen. Er waren intussen zoveel instanties, afdelingen en personen die, zoals Nederlanders in den vreemde plegen

[p. 80]

te zeggen, ‘een vinger in de pij’ hadden, dat ik mij zelf als instantie ten gevolge van mijn gewoonte om als ik een bepaalde visie uitspreek daarvoor elke keer weer andere woorden te kiezen, omdat dit vooral mij zelf zo boeit - niet wist te handhaven.

Hoewel het hele project, in een later stadium door een Consejo Administrativo van de Venezolaanse regering werd bevroren met de bedoeling ermee voort te gaan als alle buitenlanders opgestapt waren en ik mij, achteraf, nergens druk over had hoeven maken, had ik, voor het originele advies van het Centraal Kantoor in Den Haag om het hele project nog weer eens diepgaand in studie te nemen, slechts hoon over: een uiting van een sterke teleurstelling die in de loop van de daaropvolgende weken steeds meer mij zelf betrof: was ik, in politicis, dan toch niet slim genoeg geweest?