In dienst van de 'Koninklijke'

[p. 49]

3.1

Het is verdomd vervelend dat, als je een goede vriend hebt en die vriend is getrouwd en zelf ben je ook getrouwd, de kans op een goede voortzetting c.q. ontwikkeling van deze vriendschap, althans in onze maatschappij miniem is.

Al op de eerste avond dat Ralph Wellington en zijn vrouw, Alice, bij ons over de vloer kwamen, nog geen vijf minuten nadat ik Alice had gevraagd wat zij drinken wilde en zij met zachte stem had geantwoord dat ze een Manhattan wilde (nog nooit van gehoord), vroeg ik, tegenover haar gezeten, mij af hoeveel dagen er nog voorbij zouden gaan voordat wij elkaar zouden hebben gekust.

Een week later, zondag, lagen we aan het strand van Taquarigua. Boven ons hoofd zwaaiden de palmbladeren waarop, loodrecht, het zonlicht schitterde alsof ze van staal waren. Wit zand. En microscopisch kleine vliegjes waarvan de beet, niet eerder dan wanneer je weer in de stad was teruggekeerd, zichtbaar werd als een tabletvormige verhoging die je vanwege de formidabele jeuk eraf zou willen schrappen of snijden en die in elk geval afschuwelijke littekens achterliet - een van die typische verhalen die buitenlanders in de tropen nodig hebben om te verklaren waarom ze nooit eens een tocht ondernemen Er waren helemaal geen vliegjes.

In de blauwe lucht wapperde een, vanwege het vele wapperen, verticaal geworden lapje: de Venezolaanse vlag. We lagen er beiden naar te kijken. Alice op haar heup in het warme zand, met een slap handje omhoog, vroeg wat volgens mij elk der kleuren betekende...

‘Rood is het bloed en het geel het zand waar we op liggen en blauw’, zei ik, ‘blauw is voor mij altijd de kleur van de toekomst.’

[p. 50]

‘Blauw,’ zei ze, ‘is voor mij het symbool van iets dat impossible is. Just dreams.’

Zij citeerde een regel van Shelley. Toevallig kende ik ook een regel van Shelley: over een poort waardoor hij naar binnengaat en het heerlijke gevoel dat hij daarbij krijgt.

Ralph vroeg of ik met hem meeging, drank halen. Kwiek veerde ik overeind want het werd

Ralph Wellington! Schaam jij je?

          voor de omgeving, inderdaad, hoog tijd dat er een eind kwam aan de dierbare conversatie tussen Alice en mij.

We liepen over het wijde, stuivende strand. Ik merkte op dat je toch altijd weinig merkte van getijverschillen, aan deze zee... We stapten in zijn auto en reden een eind weg tot we bij een oude keet kwamen, tussen amandelbomen verborgen. Een paar magere honden stonden er, die naderbij kwamen en wegstoven toen Ralph, tot stilstand gekomen, de claxon gebruikte. Er kwam een man naar buiten, sneeuwwit overhemd, vlinder dasje, om ons te begroeten en ons, binnengekomen, in de schemering een tafel aan te wijzen. Spiegels rondom, brandende kaarsen, sparretakken, omdat het deze dag 25 december was. Tegenover elkaar gezeten kreeftesoep gegeten, waarbij Ralph mij vertelde wat hij van kunst dacht, schilderkunst in het bijzonder, want daar wist hij iets van. Zaken zijn zaken, onpersoonlijk en zelfs het persoonlijke moet je onpersoonlijk behandelen, zoals je de stukken van 'n schaakspel hanteert, de kleinste fout kan een nederlaag zijn. Kunst daarentegen gaf je de vrijheid te doen wat je wilt, kunst is vrijheid. Aldus Ralph. Ik antwoordde dat kunst volgens mij was: humor. Beweging, meende ik. Afstand.

‘Je hebt geen commitment, whatsoever, als je kunst bedrijft,’ zo was het oordeel van Ralph Wellington en als

[p. 51]

zodanig: slappe thee. En hij beschreef me hoe speciaal zijn landgenoten er in slaagden, alles wat zou kunnen lijken op persoonlijke confidenties te formuleren in algemene termen, zodat zij, zelfs als mens, zich niet compromitteerden. Nederlanders, meende hij, waren anders. ‘Vertel me 's iets van je boeken,’ vroeg hij, ‘waarover schrijf je?’

‘Over me zelf.’

‘Noem eens iets.’

Ik citeerde een regel waarin ik stelde dat, zoals de mensen konden weten, de computer is ontstaan uit de automatische breimachine...

‘Vind je dat grappig?’

‘Het is een voorbeeld van wat grappig is.’

‘Een verkeerd voorbeeld.’

Intussen kon ik weer eens vaststellen dat ik geen confidenties kan doen, of mensen naderbij komen, anders dan via mijn boeken.

‘Zoals mijn vrouw toneel speelt,’ zei hij. ‘De enige manier waarop zij gevoelens kan uiten: andermans gevoelens.’

n.b. Ik wil hier niet te veel woorden aan besteden, dat is immers niet binnen het kader van dit boek. Wie later over dit verhaal zijn mening geeft, of wil schrijven wat er nu precies gezegd is, samengevat dan natuurlijk, moet niet in de verleiding komen de helft van zijn bespreking te wijden aan de verhouding-die-de-ikfiguur-heeft-met-de-Engelse-Alice, want dat is de bedoeling niet. Vrouwen betekenen, als zodanig, steeds minder voor mij.

Overigens duurt het jaren voor zo iets is bezonken. En zelfs dan duurt het nog een hele tijd en heb je, daarom, zachte instrumenten nodig als bij voorbeeld een net, of zelfs een fuik om alles weer op te halen, zeker niet een register of haak, want aan één haak blijft je leven niet hangen.