Huiselijke poëzie

L. Rietberg
Op een besneeuwde rozenstruik

Stuif vrij, gevlokte sneeuw! op 't rozenstruikje neder
dat eenzaam in de tuin ontbladerd staat en kwijnt.
Uw wollig kleed bedekk' 't voor vorst en winterweder,
totdat de lente weer in al haar glans verschijnt!

[p. 157]

 

Dan groei' het schoner op met nieuw verkregen kleuren

 

door 't glanzig purperrood des dageraads bestraald!

 

De dampkring van rondsom versprei de zoetste geuren

 

en heerlijk zij de bloem die op de stengel praalt!

 

Zo moge ook eens deze aarde ons stofflijk deel bedekken

 

als de opgestoven sneeuw dit dorre struikje doet!

 

Eens zal de morgenstond der eeuwigheid ons wekken

 

en 'tgeen hier duister is, wordt Hemelzonnegloed.