Huiselijke poëzie

[p. 109]

L. Rietberg
Een gure herfstdag op het land

De noordstorm giert, de winden blazen
en huilen om mijn venster heen.
De hagel klettert op de glazen
en smijt mijn bloemperk ondereen.
't Onstuimig zwerk giet regenstromen
op bijna bladerloze bomen
en dorrend gras in plassen neer.
Een huivring rilt mij door de leden
en ach! de landbekoorlijkheden
bestaan op 't eenzaam veld niet meer.

Een enkle raaf, wier aaklig krassen
een onheilbarend lot voorspelt,
paart haar geluid aan 't hondenbassen,
dat treurig galmt langs 't heideveld.
Droefgeestigheid met bleke wangen
heeft Flora op de troon vervangen;
zij ruist door 't afgevallen blad
en ongenood komt ze allerwegen
ons in de dorre boomgaard tegen,
waar korts Pomoon haar zetel had.

Waar zijt ge, o voorjaar! heengevloden?
Gij die met bloesems rijkversierd
ons op uw lentefeest kwam noden,
waar 't gulle landvolk hoogtij viert.
De takken die gij deed ontluiken
zie 'k bladerloos naar de aarde duiken:
zij tonen kracht noch leven meer.-
O leerzaam beeld van 't menslijk leven!
ook wij, wij worden, zijn, en - sneven,
en 's aardrijks schoot ontvangt ons weer.

[p. 110]

 

Welaan! de regen dan ontdoken

 

in 't stil en needrig buitenhuis!

 

En 't schielijk vlammend rijs ontstoken

 

in mijn verlaten boekenkluis!

 

Hier kan ik bij mijn oude vrinden

 

een zoet en nut gezelschap vinden;

 

hier wacht mij voedsel voor de geest;

 

hier, bij mijn vuurtje en bij mijn boeken,

 

komt vaak mijn zangster mij bezoeken,

 

en dan, dan vier ik dubbel feest.

 

 

 

Vrij waai' de wind dan door het lover!

 

Vrij stroom' de lucht in plassen neer!

 

'k Geef aan der Muzen wenk mij over,

 

en 'k hoor geen storm of regen meer.

 

Een ander moog, bij stadsvermaken,

 

mijn eenzaamheid en stilte laken;

 

'k leef zorgeloos en weltevreên;

 

'k begeer geen roem en titels tevens,

 

maar eenmaal van 't toneel des levens

 

als nuttig speler af te treên.