Huiselijke poëzie

[p. 89]

H. van Loghem jr.
De slaapkamer

Wijfje! leggen we ons te ruste,
want het dagwerk is volbracht;
elke van de kleinen kuste
ons reeds kozend goedenacht;
't heeft zich reeds in slaap gezogen,
't kleinste, dat aanvallig wicht;
en met half geloken ogen
is 't een engel die daar ligt.

Kom te ruste, moe van 't sloven;
dierbre! leg de zorgen af:
God bewaakt toch van hierboven
wat zo mild Zijn liefde ons gaf.
't Oog ten Hemel eerst geslagen,
uitgestort ons vol gemoed
en die Vader opgedragen
't beste van ons aardse goed.

Sluimer zachtjes in uw wiegje,
zuigling! tot de morgen voort;
word door 't gonzen van geen vliegje
of eens mugjes beet gestoord.
't Zou een schrik door 't hart haar jagen
die bij elke ritsling beeft,
't ogensluiten nauw durft wagen,
rustend luistrende oren heeft.

Andren moge ze ook bekoren,
weelde die niet vergenoegd,
ging die ganse dag verloren,
nog de nacht bij 't brassen voegt:

[p. 90]

 

lieve! met die huwlijksloten

 

om het koestrend bed geschaard

 

ruil ik met geen wereldgroten,

 

is geen pracht me een zuchtje waard.

 

 

 

Kom dan, dierbre! nu de zorgen

 

op de peluw afgelegd:

 

dat ze ontwaken met de morgen,

 

zweven door de tuin van de echt.

 

't Blozend knaapje zal u wekken:

 

‘Moeder!’ stamelt dan de guit

 

en zijn mollige armpjes strekken

 

zich al naar uw boezem uit.