Huiselijke poëzie

[p. 32]

Huwelijk aant.

H.A. Spandaw
Aan mijn gade

Gij vroeg mij menigwerf, mijn waarde!

waarom ik niet het speeltuig snaarde

voor 't kroost, dat onze liefde en harten samen hecht?

Ach! als die dierbren bij ons spelen,

ons beurtelings kozen, lieven, strelen

en door hun zoet gevlei steeds nieuw genoegen telen,

de wellust zijn van onze echt,

als 't poezel wichtje in onschuld dartelt

en op uw schoot gelukkig spartelt,

wen gij 't zijn zaligheid, uw volle borsten, biedt;

dan - dankbaar voor die zegeningen,

die we onverdiend van God ontvingen-

poog ik, vol rein gevoel, zo vaak een lied te zingen...

Doch wat ik zing voldoet mij niet.

'k Weet aan mijn toon wel klem te geven,

't ontbreekt mij niet aan kracht en leven,

aan vuur, aan geestdrift en aan dichterlijke zwier,

'k voel wel bij mij de boezem zwoegen

van zuiver vaderlijk genoegen...

maar tracht ik dit gevoel tot woorden saam te voegen,

dan vind ik leven, kracht, noch vier.

Mag mij de liefde 't hart verrukken,

zoek ik die geestdrift uit te drukken

en staar ik op mijn kroost... een nooit gekend gevoel

schijnt dan mijn boezem te verslinden...

[p. 33]

 

maar 'k moet me aan dode woorden binden

 

en de armoe van de taal en beelden ondervinden...

 

en alles wat ik schrijf, is koel.

 

 

 

'k Begrijp nu, waarom in die landen

 

waar steeds natuur in lustwaranden,

 

in jeugdig lachend groen en eeuwge lente prijkt,

 

zo weingen zijn, die haar bezingen;

 

en zij het meest de snaren dwingen

 

voor haar betoovrend schoon, die 't levenslicht ontvingen

 

in 't oord dat een woestijn gelijkt.

 

 

 

Ja! wie 'n Tempe's zaalge dreven

 

in zielsbegoochling rond mag zweven,

 

uw heerlijkheid aanschouwt, o Goddlijke natuur!

 

vindt, - hoe ook beek en bron en lover

 

en Filomeel zijn hart betover'-

 

stort hij zijn rein gevoel in beeld of woorden over,

 

geen levenwekkend dichtrenvuur.

 

 

 

Mij, wie in 't lieflijk huwelijks Eden

 

het zaligste aller zaligheden

 

te beurt viel, op wiens sponde een zoete zielrust dauwt,

 

mij kan de zangdrift wel ontvonken...

 

maar ben ik, van verrukking dronken,

 

geliefde! met mijn kroost aan uwe borst gezonken,

 

dan kwijnt de kunst, de zangdrift flauwt.

 

 

 

Ik kan dus, leven van mijn leven!

 

uw wensen geen voldoening geven,

 

schoon liefde mij aan u en aan mijn kindren boeit;

 

met u de vrucht der liefde plukken,

 

u door mijn tederheid verrukken-

[p. 34]

 

dit kan ik...maar 't gevoel door woorden uit te drukken...

 

't Vuur is te sterk dat in mij gloeit.

 

 

 

Mijn lied mocht hem dan al bekoren,

 

wie 't zalig lot niet is beschoren,

 

dat aan een gades borst een teedre zuigling lacht;

 

en u, die mij erom mocht vragen,

 

zou 't zeker ook, in schijn, behagen:

 

maar nimmer wenst mijn hart een lofspraak weg te dragen,

 

zo 'k die mijzelf niet waardig acht.