Huiselijke poëzie

B. Klijn Bz.
Het meisje (1811)

't Teder roosje spreidt zijn geuren,
tovert schoonheid uit zijn kleuren,
heft zijn kruintje fier omhoog;
wapprende op de zwakke stengel,
praalt het trots in 't bloemgemengel
en voldoet 't beschouwende oog.

[p. 30]

 

Doch als Zefiers zacht gefluister

 

wegvliedt voor het naadrend duister

 

en geen dauw zijn blaadjes kust;

 

als Eool, zijn wagen mennend,

 

langs het bloembed henen rennend,

 

al de gloed der schoonheid blust-

 

 

 

zeg mij, meisje! welk een waarde

 

heeft dan 't roosje voor deze aarde;

 

't wordt vertrapt en is niet meer.

 

Zoudt gij dan deez' bloem gelijken?

 

Zou zij met uw beeltnis prijken?

 

Is uw hart zo zwak en teer?

 

 

 

Slechts één bloempje kan ik noemen

 

(voor mijn hart het puik der bloemen)

 

waar mijn oog uw beeld in ziet;

 

't groeit verborgen en verholen,

 

't houdt zich needrig en verscholen,

 

't bloempje heet: vergeet mij niet.

 

 

 

Dit slechts mag uw beeltnis dragen;

 

'k wil 't aan elke jongling vragen

 

die in stilte uw hart bespiedt,

 

of hij niet in al uw trekken

 

't zacht verlangen kan ontdekken:

 

liefde, ach! ik vergeet u niet.

 

 

 

Al dat prachtig kleuren schittren

 

kan zo vaak 't genot verbittren

 

dat een spanne tijds u biedt.

 

Wat toch worden 's werelds schatten,

 

als gij 't denkbeeld blijft bevatten,

 

de onschuld die verlaat mij niet?

[p. 31]

 

Wil dat plantje zorgzaam sparen!

 

Kweek het aan in rijpre jaren,

 

als geen roos meer geuren biedt;

 

dan nog zal het u gelukken

 

van die steng een bloem te plukken;

 

't blijft altijd: vergeet mij niet.-