Huiselijke poëzie

M. Westerman
Aan mijn zoontjes

Jongens! komt! komt nu bij vader!
komt, nu past geen pruilen meer.
't Bloed stroom' vlug door hart en ader,
jongens! komt! neemt alles weer.
Komt, wij zullen uit de hoeken
piek en zwaard en trommel zoeken
die ik voor uw oog verstak;
die ik, met uw lot bewogen,
niet kon dulden voor mijn ogen,
schoon ik u daarvan niet sprak.

Ja, nu zal ik 't u doen weten:
ach! ik wilde slechts vergeten
dat gij naam noch erfgoed had;
dat gij 't leven eens moest wagen

[p. 25]

 

om het slavenmerk te dragen

 

met onschuldig bloed bespat.

 

 

 

Hoorde ik u de trommel roeren,

 

ach! dan liet ik mij vervoeren

 

door het denkbeeld, zo verwoed,

 

dat gij 's rovers buit zou tillen

 

en de moordkreet uit zou gillen,

 

plassen zou in burgerbloed.

 

 

 

Zag ik u de sabel grijpen,

 

'k vreesde dat gij die zou slijpen

 

voor het eerlijk broederhart;

 

dat gij om heel de aard te plondren

 

met de dwingland op zou dondren,

 

die de Hemel spottend tart.

 

 

 

O! Hoe node ik u zie schreien,

 

kon ik toch dat tuig niet lijen

 

toen gij Frankrijks slaven waart.

 

Nu zijt gij weer Nederlander:

 

zoekt nu alles bij elkander;

 

wakkert nu de heldenaard!

 

 

 

Ja, 't zal vader nu verblijden

 

dat gij eens voor 't land zult strijden,

 

is 't ook nu nog enkel schijn.

 

Jongens! kom! ik zal u leren

 

hoe ge een vijand af moet weren;

 

kom, ik wil uw hopman zijn.

 

 

 

Maar die kleintjes, van tevoren

 

onder 't Franse juk geboren,

 

't vaandel over 't hoofd gewend!

[p. 26]

 

Zo wij hier niet aan voldeden,

 

ach! zij werden nooit geleden

 

in een eerlijk regiment.

 

 

 

Kom nu hier, mijn lieve Jantje!

 

Kom, de voetjes recht gezet.

 

Draagt, mijn jongske! ook nog uw handje

 

zelfs met moeite 't hout musket;

 

moge ook 't stappen u vermoeien,

 

't doet de zwakke spiertjes groeien,

 

't geeft de tengre leedjes kracht.

 

Moge uw voetje in 't zwenken beven,

 

moeder zal een handje geven

 

en gij trekt met ons te wacht.

 

 

 

Lieve Fritsje! stap wat zachter;

 

dicht gesloten aan elkaar;

 

laat uw broeders toch niet achter

 

of gij stort u in gevaar.

 

 

 

Laat uw zusjes met haar beiden

 

langzaam 't lieve kleintje leiden,

 

dat nog niet alleen kan gaan.

 

Wil zijn zwakheid niets verwijten:

 

ach! hij zou van schaamte krijten

 

zo gij hem liet achterstaan.

 

 

 

Toont nu hoe ge u zult gedragen

 

als u de eer te velde leidt.

 

Maar wat ook uw moed moog' wagen,

 

hoont toch nooit de menslijkheid.

 

 

 

Schoon ook in 't verschrikklijk strijden

 

niets de felle woede toomt;

[p. 27]

 

toont, dat u te allen tijden

 

Hollands bloed door de aadren stroomt!

 

 

 

Maar die rovers, die de volken

 

offren aan hun euvelmoed,

 

die de groeven, die de kolken

 

overstromen doen van bloed-

 

o! zij hebben mensenwaarde

 

in hun moedwil afgeschud;

 

zij, verwoesters, zijn voor de aarde

 

meer ondraagbre last dan nut.

 

 

 

Zij zijn monsters: hen te doden

 

is aan 't mensdom dienstgedaan.

 

'k Heb het zwaard u aangeboden;

 

leert hoe gij hen moet verslaan.

 

 

 

Wilt ge uw vaders zegen dragen,

 

die hij u zo hartlijk biedt,

 

laat dan 't Vaderland nooit klagen

 

dat gij 't in de nood verliet.

 

 

 

Dringt u, jongskens! dringt tegader,

 

spelende, op het pad der eer.

 

Veel, ja veel dankt ge aan uw vader,

 

maar aan 't Vaderland nog meer.