Lezen doet je goed. Leerjaar 8c

[p. 52]

9 De zoete zusters

Er leefden eens in India twee zussen. De ene heette Madhu en de andere Amana. Ze hadden hun vader al op heel jonge leeftijd verloren. Hun moeder, die marktverkoopster was, voedde hen alleen op. Maar toen Madhu zestien en Amana dertien jaar was, stierf ook zij. De meisjes woonden daarna alleen, in een huis in een armoedige wijk aan de rand van een kleine stad. Het kleine beetje geld dat hun moeder had achtergelaten, ging snel op. Ze waren na haar crematie niet meer naar school gegaan. Maar binnenkort zou het tweede kwartaal beginnen, en de meisjes wilden terug naar school.

‘Ama, weet je wanneer de inschrijfdatum is van het tweede kwartaal?’, vroeg Madhu.

De meisjes waren achter het huis bezig. Madhu schilde een pompoen, die ze van de buurvrouw had gehad.

[p. 53]

Amana stond gebogen over een teil met natte kleren, die ze over een wasplank wreef.

‘Ik heb gehoord over anderhalve week’, antwoordde Amana.

Madhu keek triest voor zich uit.

‘Je wilt weer naar school, hè Didi.’

Amana noemde Madhu vaak Didi, wat ‘oudere zus’ betekent.

Terwijl Madhu de pompoen in stukken sneed, antwoordde ze: ‘Ja, ik mis de school echt, maar waar moeten we het geld vandaan halen om de school te betalen?’

Amana ging rechtop staan en strekte haar rug even. ‘Weet je, Didi, ik heb gisteravond erover nagedacht. Herinner je die dag nog dat Sunita phuwá was gekomen en we die lekkere laddu's hadden gemaakt?’

‘Jaaa...!’ Madhu lachte. ‘Ze heeft bijna alle dertig laddu's opgegeten.’

‘En weet je nog dat buurvrouw Karishma ons was komen vragen om mithai te helpen maken voor haar zoons verjaardag’, ging Amana verder. Haar ogen glinsterden.

‘Ik begrijp waar je naartoe wilt’, zei Madhu bedachtzaam. ‘We kunnen mithai maken en verkopen op de markt.’

‘Precies!’, zei Amana. Madhu was klaar met de pompoen. Snel hielp ze Amana de kleren uit te spoelen en op te hangen. Daarna gingen ze naar binnen.

Ze waren zo enthousiast. Alleen al de gedachte dat ze misschien weer naar school konden gaan, maakte ze blij. Madhu pakte haar etui met pennen en een blaadje.

Amana dicteerde: ‘Laddu, jalebi, rasgulla.’

‘Dat is wel genoeg voor de eerste dag’, zei Madhu. ‘We moeten rekening houd- en met de kosten, Ama.’

‘Je hebt gelijk, Didi. Ik ben een beetje te enthousiast.’

Amana begon de ingrediënten te noemen, die ze nodig zouden hebben: ‘Melk,

[p. 54]

suiker, kokos, olie, kleursel, ...’

Toen Madhu alles had opgeschreven, keek ze bedenkelijk naar de lijst. ‘Dit gaan we nooit kunnen betalen. Laten we beginnen met laddu en jalebi. Daarvoor hebben we de meeste dingen nog in huis. Het beslag van de jalebi kunnen we vanavond al maken.’

Amana gaf Madhu een brasa. ‘Jij bent de verstandigste zus op de wereld.’ Madhu zette het blaadje zorgvuldig weg in een lade onder het aanrecht in de keuken. Het was tijd om te gaan eten. Madhu maakte snel de pompoen klaar, terwijl Amana een paar roti's opwarmde op een hete tawa, een ronde bakplaat. Na het eten ging Amana melk kopen voor de laddu's. Madhu zette de rest van de ingrediënten klaar, die ze nodig zouden hebben om de lekkernijen te maken. Toen Amana terug was, haalden ze de kleren van de waslijn. Het werd al donker. Ze gingen snel baden in de badkamer die achter het huis stond. Daarna begonnen ze met de voorbereidingen voor de volgende dag. Madhu maakte het beslag voor de jalebi's klaar, terwijl Amana een kokosnoot raspte.

Ze gingen vroeg slapen, want de volgende dag moesten ze vroeg opstaan. Ze trokken de ramen dicht, deden de grendels op de deuren en zochten hun slaapplaatsen op. Ze hadden geen bedden. Ze sliepen op dunne, met katoen gevulde matrasjes op de grond in de voorste kamer van hun huis. Het was de enige kamer, behalve de keuken die het achterste deel van het huis besloeg en half open was.

De volgende ochtend werd Amana gewekt door de geur van versgebakken jalebi. Ze geeuwde en schoof de dunne deken van zich af. Was Didi al begonnen? In de keuken was Madhu inderdaad al druk aan het bakken. ‘Ga snel baden’, zei ze.

‘Dan kan je beginnen met die laddu's.’

Nadat Amana gebaad was, kamde ze haar haar in een bolletje en ging Madhu helpen. In een uur maakten ze dertig jalebi's en zevenendertig laddu's. Ze fristen zich weer even op en trokken allebei een schone sari aan. Die waren gisteren gewassen. Daarna gingen ze voor het beeld van Radha en Krishna bidden. Ze zetten twee laddu's en een jalebi in een bord voor de goden. De rest verpakten ze netjes in doosjes en roze plastic zakjes om mee te nemen naar de markt.

De meisjes waren bekend op de markt, omdat hun moeder daar had gewerkt.

Zij heette Sweta Verma. Amana en Madhu werden de Verma zusters genoemd.

[p. 55]

Ze groetten Radjesh káká die zijn koeienmelk verkocht en aji Sayeeda met haar verse kokosolie. Usha káki was er ook met haar pakken gele erwten en barameel, net als Prem mausá met zijn aarden kruiken en diahouders. Ja, er werd van alles verkocht op de markt en vandaag zouden de zusters mithai aanbieden op de oude plek van hun moeder.

De eerste klant liet niet lang op zich wachten. Buurman Aman kwam met zijn tweelingzonen, Mann en Raj. Mann en Raj hielden vreselijk veel van laddu. Buurman Aman kocht drie laddu's en twee jalebi's. De laddu's waren voor hemzelf en de jongens, de jalebi's gingen naar zijn moeder en zijn vrouw. Amana had een prijslijst tegen de houten post van hun stand geprikt. Alles voor INR 1,- per stuk, stond erop. INR betekent ‘Indiase Rupee’ en is de munteenheid van India.

‘Vier rupee...’, zei Madhu. ‘De laddu's en jalebi's zijn 1 rupee per stuk, maar u krijgt een jalebi gratis omdat u de eerste klant bent.’

Na een tijdje kwam Salim dádá. Hij kocht twaalf laddu's omdat zijn jongste dochter jarig was. Hij kocht niets meer, omdat hij niet genoeg geld had om meer te kopen, dus kocht hij precies. Een halfuur lang kwam niemand. Amana ging uit verveling een wandelingetje maken op de markt.

Ze was net weg, toen een meisje een jalebi kwam kopen. Madhu herkende haar. Het was Anjali Kantali van de school. Wat zou die wel denken, hoe ze haar hier op de markt mithai zag verkopen? Toen ze haar de jalebi overhandigde, leek Anjali haar ook te herkennen.

‘Hé... ken ik jou toevallig? Ja toch..., ben jij niet Madhu Verma?’

Madhu knikte verlegen, maar Anjali leek daar niets van te merken. Ze likte de stroop van haar vingers en zei: ‘Dat smaakte goed.’

Hierna raakten ze aan de praat over de school.

Toen Amana terug was, had Madhu heel wat te vertellen.

‘Nieuwe schooluniformen kosten twintig rupee per stuk. En schoolgeld is vijfendertig rupee voor jou en voor mij dertig rupee. We moeten honderdvijf rupee verdienen. Ik wil echt weer naar school.’

[p. 56]

Die dag verdienden ze achttien rupee. Madhu zette het geld zorgvuldig weg in een oud boterblik, waar hun moeder ook geld in bewaarde. De dag daarop maakten ze ook rasgulla om te verkopen. Een paar dagen ging het goed en konden ze tachtig rupee sparen. Maar op de drukste dag van de week, begon het hard te regenen toen ze naar de markt liepen. Een fietser reed tegen hun mand aan, die in een plas met modderig water viel.

‘O nee, waarom moet dit gebeuren?’, huilde Amana, terwijl ze de natte pakjes uit het water viste. Ze verdienden niets die dag en moesten een deel van hun spaargeld gebruiken om nieuwe ingrediënten te kopen. Maar de zusters zetten door.

Op de markt zwierven veel kinderen, die bij de bezoekers en standhouders bedelden om wat eten. Ze kwamen ook vaak bij de zusters. Madhu had medelijden met ze, maar de hele week had Amana gezegd: ‘Nee Didi, we moeten alles verkopen wat we kunnen. Anders gaan we nooit de inschrijfdatum halen. We gaan te weinig geld hebben.’

Die dag zei Madhu: ‘Je weet hoe het is om hongerig te blijven toch Ama. En de markt is bijna afgelopen. Laten we ze wat laddu's geven.’

Amana stemde toe, want ze wist ook hoe het was om zonder eten naar bed te gaan. Er waren vijf kinderen daar. Drie jongens en twee meisjes. Madhu gaf elk twee laddu's.

Ze zeiden allemaal: ‘Dankjewel Didi.’

Een van de meisjes vroeg: ‘Didi, mag ik nog één voor mijn broertje. Hij is thuis met mijn moeder, want ze is ziek.’

Amana gaf haar nog twee extra laddu's.

Op de dag van de inschrijving hadden ze negentig rupee bij elkaar. Ze gingen vroeg naar de markt in de hoop nog wat te kunnen verkopen. Maar de verkoop ging juist heel slap die ochtend. Amana had de hoop al verloren.

‘Ach Didi, als we het niet maken dit schooljaar, dan gaan we volgend jaar wel’, zei ze triest.

[p. 57]

Madhu sloeg een arm om haar schouders. ‘Als we voor één persoon kunnen betalen, dan is het ook goed. Dan kan jij gaan dit jaar. Dan begin ik volgend jaar wel.’

‘Nee, Didi dat wil ik niet’, zei Amana. ‘We gaan sparen, dan gaan we volgend jaar samen.’

Met sippe gezichten zaten de zusters achter hun koopwaar.

‘Zijn jullie de Verma gezusters?’

Een vrouw in een westerse jurk stond voor ze. Ze had een buitenlands accent. Wie was ze? Een toerist? Hoe kende de vrouw hen dan? Madhu stond op. Ze glimlachte naar de vrouw.

‘Ja, dat klopt.’

‘Oké, dan zijn we op de juiste plek.’

De meisjes merkten nu dat de vrouw vergezeld was van een man. Het was waarschijnlijk haar echtgenoot.

‘Waarom werken jullie hier op de markt? Moeten jullie niet naar school?’, vroeg hij.

Madhu vertelde het echtpaar dat zij en Amana graag naar school wilden, maar dat hun ouders waren overleden. Ze verkochten mithai om het schoolgeld bij elkaar te krijgen.

De man zei toen: ‘Meneer Subhash heeft ons naar de markt gestuurd om laddu's te kopen. Hij zei er ook bij dat we bij de Verma zussen moesten wezen.’

Meneer Subhash was een bekende parlementariër. Hij kwam regelmatig naar de arme wijken om te luisteren naar de problemen van de mensen. Ook de zussen hadden hem weleens gezien.

‘Wel, dan bent u op de juiste plaats’, zei Madhu zelfverzekerd.

‘We zijn familie van meneer Subhash. Zijn dochter gaat volgende week trouwen. We zijn speciaal voor het huwelijk uit Engeland overgekomen. Gisteren heeft hij

[p. 58]

ons laddu's aangeboden bij de thee en... wauw!!! Ze smaakten heerlijk’, vertelde de vrouw.

‘We nemen alles wat jullie nog hebben’, zei de man.

Madhu was even geschokt en vroeg of hij het wel meende.

‘Ja hoor’, antwoordde de vrouw lachend in zijn plaats. ‘Ik stop ze in de vriezer en als we teruggaan naar Engeland, neem ik ze mee.’

Madhu was zo blij. ‘U hoeft maar vijftig rupee te betalen voor alles.’

De vrouw gaf haar een biljet van honderd rupee en zei: ‘Kopen jullie schoolspullen ermee en wordt iets groots in de maatschappij.’ ‘Dankuwel’, stamelde Madhu. Ze was helemaal ondersteboven van de plotselinge verandering in hun lot. Amana kwam achter de stand vandaan en gaf de vrouw een brasa.

‘Dankuwel... dankuwel’, riep ze.

‘Het is niets’, zei de vrouw ontroerd. ‘Gaan jullie maar snel het schoolgeld betalen.’

Dat waren de meisjes bijna vergeten. Haastig pakten ze hun spullen bij elkaar. Ze kwamen nog net op tijd voor de sluiting bij het kantoor van de school aan. Toen ze de formulieren ingevuld en het schoolgeld betaald hadden, omhelsden ze elkaar. Ze konden dit kwartaal allebei naar school. De volgende dag kwam meneer Subhash persoonlijk bij hen langs. Hij bestelde driehonderd laddu's en honderd jalebi's voor het huwelijk van zijn dochter. De meisjes kregen vierhonderd rupee van hem.

Een droom werd werkelijkheid. Ze hadden schoolgeld voor een hele tijd. Ze studeerden hard. Amana en Madhu zijn grote vrouwen in de maatschappij geworden. Ze bezitten één van de grootste snoepwinkels in India. En hun winkel heet ‘De zoete zusters’.