Lezen doet je goed. Leerjaar 8b

[p. 140]

21 De gijzeling

Ongeveer half vier 's middags stappen Joy en Michael in de auto van tante Roos en oom Clemens. De twee kinderen logeerden bij hun oom en tante die achter Zanderij wonen, in de buurt van Kraka. Ze hebben daar een vakantieoord. Vandaag zou hun vader, Arthur, ze ophalen, want de school gaat binnenkort weer beginnen. Maar Arthur heeft net gebeld. Hij heeft autopech en staat langs de hoofdweg, een paar kilometer van de afslag die naar het oord gaat.

Oom Clemens moet hem komen helpen om de auto weer aan de praat te krijgen. Natuurlijk gaan tante Joy en de kinderen mee.

Maar wanneer ze op de hoofdweg zijn, zien ze na ongeveer een kilometer gereden te hebben een wegversperring. Als Oom Clemens stopt om te kijken wat er aan de hand is, komen van beide kanten mannen uit het bos.

Ze hebben bivakmutsen over hun hoofd, en zware wapens in de hand.

[p. 141]

‘Un saka! Un saka! Uit de auto!’, commanderen ze.

‘Is dit een militaire oefening?’, vraagt tante Roos.

‘Tapu yu bek!’, wordt haar toegesnauwd.

Oom Clemens kijkt naar Michael en Joy. Hij houdt zich stil. Hij wil de kinderen niet in gevaar brengen. Je weet maar nooit wat de mannen kunnen doen als hij zou weigeren of wegrijden. Iedereen moet uitstappen. Ze worden naar de kant gedirigeerd. Alle waardevolle spullen die ze bij zich hebben worden afgepakt: telefoons, portemonnees, horloges, sieraden. Ook hun trouwringen moeten tante Roos en oom Clemens afstaan. Eén van de mannen kijkt of de autosleutel nog in de auto is. Dat blijkt niet zo. Oom Clemens heeft die nog steeds in zijn zak.

‘De autosleutel’, eist de man.

Oom Clemens heeft deze auto nog niet zo lang. Het is een stevige dubbelcabine pick-up, heel geschikt voor het werk op het vakantieoord.

Als oom Clemens niet reageert, komt de man dreigend op hem af en grijpt hem bij zijn hemd vast. Dan wordt het oom Clemens te veel. Hij stoot de man van zich af. Die valt door de kracht van de onverwachte beweging. Oom Clemens trekt de bivakmuts van zijn hoofd. Nu kunnen ze allemaal zijn gezicht zien. Intussen zijn twee andere mannen op oom Clemens gesprongen. Hij ligt op de grond terwijl ze hem trappen. Als Michael, tante Roos en Joy naar voren rennen, schiet één van de mannen op de grond, vlak voor hun voeten. Geschrokken blijven ze staan.

De mannen hebben de autosleutel gevonden. De hele familie wordt gedwongen in de bak te klimmen. Ze moeten hun hemd of T-shirt uitdoen. Hun polsen worden vastgebonden met touw. Daarna wordt hun hemd of T-shirt om hun hoofd gebonden. Zo zijn ze geblinddoekt. Ze moeten op de bodem van de bak gaan liggen. De auto wordt gestart en rijdt weg. Ze weten niet waar ze naartoe gaan.

Joy weet niet hoe lang de rit heeft geduurd. Een half uur, een uur? Ze voelt zich ellendig en bang. De auto stopt. Ze hoort dat de klep van de bak wordt

[p. 142]

losgemaakt. Handen trekken haar omhoog. Een zware mannenstem beveelt hen uit de bak te klimmen. Ze moet lopen en aan de geluiden merkt ze dat oom, tante en Michael er nog zijn. Ze wordt ergens naar binnen geduwd. Dan zegt de stem tegen iemand anders dat hij de blinddoeken mag losmaken.

Ze zijn in een kamer, waarvan de ramen zijn dichtgespijkerd met houten tralies. De twee mannen die hen hiernaartoe hebben gebracht, hebben nog steeds hun bivakmutsen aan. Alleen voor hun ogen en mond is er een gat in de muts. Ze zijn onherkenbaar. Toch lijkt een van de mannen nog heel jong, een tiener nog. Van de ander heeft Joy het idee dat hij ongeveer even oud is als oom Clemens. Beide boeven zijn gewapend. Geen mogelijkheid dus om te ontsnappen.

‘Jullie hebben de baas boos gemaakt’, zegt de oudere man. ‘Vooral hij.’

Hij wijst op oom Clemens. ‘Jullie blijven voorlopig hier. We moeten nog kijken wat we met jullie gaan doen.’

De mannen verlaten het vertrek. Ze horen dat deur op slot wordt gedaan. Joy gaat op de grond zitten, met haar rug tegen de muur. Tante Roos zakt naast haar neer.

‘Tante, ik ben bang’, fluistert Joy in haar oor.

‘Geef de moed niet op kleintje’, zegt tante Roos. Ze geeft haar een bemoedigend zetje met haar schouder.

Het is stil. Af en toe hoor je stemmen in de verte. Oom Clemens gaat bij de houten tralies staan. Hij zegt tegen Michael dat hij moet proberen zijn handen los te maken. Ze gaan met hun ruggen naar elkaar toestaan en prutsen aan de touwen waarmee hun polsen zijn vastgebonden. Tante Roos en Joy geven aanwijzingen. Het lukt om de knopen wat losser te krijgen en na een tijdje heeft Michael een hand vrij. Daarna is het een klein kunstje om bij allemaal de boeien los te krijgen.

Joy moet nodig naar het toilet. Ze ziet de jonge boef buiten staan.

[p. 143]

Hij heeft een rode T-shirt aan, een versleten sportbroek en afgetrapte pata's.

Op de bruine huid van zijn arm is een mes getatoeëerd. Hij moet zeker de wacht houden. Ze wil hem niet vragen of ze mag gaan plassen en waar, maar hoe meer ze eraan denkt hoe dringender het gevoel wordt.

Een vrouw loopt langs en kijkt naar binnen. ‘Mevrouw’, roept Joy smekend. ‘Ik moet zo nodig plassen.’

De vrouw gaat naar de jongen toe. Even later wordt de deur opengemaakt. De vrouw brengt Joy naar een bosje.

‘Dit is een kans omweg te vluchten’, denkt Joy, maar ze durft niet. Als ze klaar is, trekt ze haar broek weer op. Onder toezicht van de vrouw loopt ze terug naar hun gevangenis. Achter het kleine huisje ziet ze verder in het bos nog een paar hutten. Onder een boom is hun auto geparkeerd en verder ziet ze nog een oude pick-up.

‘Waar zijn we?’, vraagt ze aan de vrouw.

De vrouw negeert haar vraag en loopt weg.

‘Wat gaat met ons gebeuren?’, vraagt ze aan de jonge wachter.

‘Ik weet niet. Baas Herman beslist hier.’ Als hij de deur voor haar open doet, ziet hij dat de gevangenen hun boeien hebben losgemaakt. Hij kijkt even verbaasd, maar sluit dan de deur weer achter Joy.

‘Waarom laten ze ons niet gaan’, piept Joy bang als ze weer binnen is. Tante trekt haar troostend naar zich toe. ‘Het zijn gewoon rovers. Ze hebben alles al uit de auto gestolen. Ze kunnen ons gewoon laten gaan’, zegt ze.

Berovingen kwamen wel vaker voor op de weg. Meestal lieten de rovers de mensen gaan als ze alle waardevolle spullen hadden afgepakt. Maar de laatste tijd waren berichten in het nieuws over een gevaarlijke bende, die mensen gijzelde en losgeld vroeg om ze vrij te laten. Zouden de rovers dat ook met hen van plan zijn?

[p. 144]

Een schot! Roepende stemmen, rennende voetstappen. In de betrekkelijke stilte klinkt alles extra luid. Wat zou er aan de hand zijn?

De vrouw loopt weer langs. De bewaker vraagt: ‘Suma den sutu?’

‘Na wan dagu san ben zanik drape’, antwoordt ze. ‘Herman kiri en. Je weet dat hij snel is met zijn wapen.’

‘Hij kan liever een beetje zuinig zijn met de kogels’, moppert de jongen. ‘Onze munitie is bijna op.’

Roos rilt. Herman moet die baas zijn met wie oom Clemens heeft gevochten.

Het moet een wrede man zijn. Het wordt donker. Ze kunnen weinig zien door de tralies. Maar ze horen dat het buiten steeds drukker wordt. Auto's stoppen, zo te horen terreinwagens. De meesten blijven, een enkele rijdt weg. Opgewonden stemmen, harde stemmen, heen en weer geloop. In het licht van de auto zien ze soms wat vluchtige figuren. Hun magen rommelen van de honger.

Er stoppen nog meer voertuigen. Veel stemmen nu, een geroezemoes, onverstaanbaar, maar geagiteerd. Gelach, de geur van eten en drank.

De deur gaat open. Hun bewaker heeft twee porties eten voor ze. Achter hem komt nog een jongen van ongeveer dezelfde leeftijd met wat flesjes water. Hij ruikt niet bepaald fris. Eerlijk gezegd stinkt hij als een buffel. Een zure dranklucht gemengd met sigarettenrook. Joy wordt er onpasselijk van. Maar ze hebben de hele dag niet gegeten en als de mannen weg zijn, vallen ze aan op de geroosterde stukken vlees. Buiten schijnen de rovers feest te vieren. Misschien hebben ze nog meer mensen overvallen en was de buit erg goed.

Oom Clemens rukt aan de tralies. ‘Niemand let nu op’, zegt hij. ‘We moeten weg zien te komen.’

Tante Roos bekijkt de tralies ook. Die zullen ze nooit met hun blote handen los kunnen krijgen.

Plotseling horen ze ‘pssst’.

‘Arthur’, schrikt tante Roos.

[p. 145]

Door de tralies ziet Joy haar vader staan. Hij legt zijn vinger op zijn lippen. De rovers hebben niet door dat er een vreemde op het erf is. Hun wachter is nergens te zien. Papa Arthur probeert de deur open te krijgen, maar die is op slot.

‘We moeten onze wachter hiernaartoe zien te lokken’, zegt oom Clemens.

‘Dok jij voorlopig, Arthur. Als hij hiernaartoe komt, overval je hem. De sleutel is in zijn broekzak.’

Papa Arthur verdwijnt in het bos, maar blijft het huisje in de gaten houden. Na een poosje loopt iemand langs. Wat een geluk! Het is dezelfde vrouw van die middag.

‘Mevrouw’, roept Joy. ‘Mijn tante moet plassen. Kunt u alstublieft de wachter roepen.’

De vrouw komt bij de tralies staan.

‘Ik doe het bijna in mijn broek’, zegt tante Roos half huilend.

‘Ik moet ook’, kermt Michael.

Oom Clemens kan bijna zijn lachen niet inhouden. ‘Ja, ik ook.’

De vrouw kijkt een beetje bedenkelijk, maar zegt toch: ‘Mi sa kari Boyke.’

‘De wachter heet dus Boyke’, denkt Joy.

Even later komt Boyke inderdaad een beetje waggelend aangelopen.

‘Die heeft behoorlijk wat op’, zegt oom Clemens.

‘Wie moet gaan?’, vraagt Boyke met dubbele tong.

‘Ik’, roept tante Roos.

Boyke frunnikt wat met de sleutel en doet dan de deur open. Als oom Clemens en Michael ook naar voren dringen, blijkt hij toch niet helemaal bezopen te zijn. Hij richt zijn pistool op hen en roept.

[p. 146]

‘Binnen blijven jullie!’

Op dat moment krijgt hij een slag met een stuk hout op zijn hoofd. Terwijl hij neervalt, spant hij de trekker van zijn pistool en trekt.

‘Plop’, doet het pistool.

‘Geen munitie’, roept Michael.

‘Snel’, roept papa Arthur. ‘Bind hem vast.’

Met de touwen van hun boeien binden ze de enkels en polsen van Boyke vast. Hij wordt ook nog geblinddoekt met zijn eigen T-shirt.

Dan rennen ze achter papa Arthur het bos in.

Via een omweg komen ze op de hoofdweg. Een eind verder, verborgen in een inham, staat de auto van papa geparkeerd.

‘Terwijl ik langs de weg stond, zag ik de nieuwe dubbelcabine pick-up van oom Clemens langsrijden’, vertelde hij. ‘Toen ik belde, nam niemand op. Ik begon me ongerust te maken. Twee mannen die gingen jagen, hebben me later geholpen met de auto. Ze vertelden me dat er rovers actief zijn de laatste tijd. Ze wisten ook ongeveer waar hun kamp was. Zo heb ik jullie gevonden.’

‘Laten we gelijk naar de politie gaan’, zegt oom Clemens. ‘Ik wil mijn wagen terug.’

Ze rijden naar Zanderij, waar de politie al gealarmeerd blijkt te zijn door een viertal andere slachtoffers van de rovers. Alleen wisten die niet waar de boeven hun kamp hadden. Papa Arthur kan dat haarfijn uitleggen. Samen met oom Clemens gaat hij mee om de plek aan te wijzen. Intussen heeft de politie ook assistentie gevraagd van de post Rijsdijk. Het gaat om een zwaargewapende bende. Maar ter plekke aangekomen blijken de mannen hun roes uit te slapen. Ze worden makkelijk overmeesterd.

‘Die gaan mooi achter slot en grendel’, zegt oom Clemens als ze terug zijn.

[p. 147]

‘Para is weer een stuk veiliger geworden.’

Hij heeft zijn dubbelcabine pick-up ook weer terug. Als ze met zijn allen terugrijden naar het vakantieoord, valt Joy op de achterbank, tussen Michael en tante Roos, in slaap.

‘Wat een avontuur’, zucht ze, nog net voor haar ogen dichtvallen.