Lezen doet je goed. Leerjaar 8b

[p. 148]

22 Jaden, de game en de gasbomdief

Kling kling... Wat was dat? De dertienjarige Jaden Pawirodinomo wreef slaperig in zijn ogen. Hij was net in slaap gevallen en nu al stoorde iemand hem. Hij had zijn vader gisteravond doen geloven dat de batterij van zijn telefoon was leeggelopen en dat hij het apparaat aan de charger had gezet. Nadat zijn ouders om tien uur naar bed waren gegaan, had hij stiekem de hele avond Darwin's Game gespeeld op zijn mobiele telefoon. Pas om twee uur 's ochtends, toen hij zijn ogen niet meer open kon houden, had hij de game weggelegd.

Jaden keek op het scherm van zijn elektronische wekker. Huh, pas drie uur? Wat voor lawaai was dat op zo'n tijdstip? Het konden niet de buren zijn. Die hadden ze simpelweg niet. Het gezin woonde aan de Wayamboweg in het district Wanica, tussen twee weilanden. Het konden ook zijn ouders niet zijn, want die stonden nooit zo vroeg op.

[p. 149]

Kling kling... Daar had je het weer!! Jaden ging rechtop zitten in zijn bed.

Zijn donkere haar piekte alle kanten op. Hij had alleen zijn camouflagestijl pyjamabroek aan. De groene en bruine kleuren waren verlept door het vele wassen. Het was zijn lievelingsslaapbroek. Jaden hield van alles wat te maken had met militairen en gevechtssporten. Vandaar dat hij de broek zo graag droeg en daarom was hij ook zo verslaafd aan Darwin's Game. Hij beeldde zich vaak in dat hij, net als de hoofdrolspeler Kaname, steeds won in het spel tussen leven en dood. Als je het spel speelde, kreeg je een Sigil, een vaardigheid of een kunst die je kon helpen om te winnen. Zijn moeder had een hekel aan de game. Ze had van andere ouders gehoord dat het een spel was vol geweld en meedogenloze moorden. Jaden vond Kaname geweldig. Deze held vocht tegen zijn vijanden en nam de verliezers op in zijn eigen groep. Tijdens het spelen van de game durfde Jaden van alles. Toen hij het geklingel buiten hoorde, vroeg hij zich af wat Kaname zou hebben gedaan.

Krak!

Jadens hart sloeg een slag over. Er was echt iemand buiten! Nog wel aan zijn kant van het huis, net naast de keuken. Als Kaname hier was, zou hij vast naar het raam sluipen. Jaden besloot dat ook te doen. Zachtjes liep hij op zijn tenen naar de shutters. In het donker buiten zag Jaden niemand, maar hij rook wel iets. Een bekende geur... gas! Hij rook gas!

Jaden drukte zich tegen het glas van zijn raam om zo ver mogelijk naar voren te kunnen kijken. Ja! Daar! Er lag een doorgeknipte ketting op het zand. De gasbom! De gasbom zat in een hok van ijzeren traliewerk. Het deurtje werd dichtgehouden met een ketting. Ze hadden al eerder meegemaakt dat ze thuis kwamen na een lange dag werk en school en dat de gasbom weg was. Gestolen. Echt vervelend. Ze konden niet koken. Bovendien was er gasbomschaarste.

Dit moest dezelfde dief zijn. Jaden kreeg klamme handen. Toen dacht hij aan de Sigil die hij die nacht in de game had gekregen: een scherper gehoor. Zou het?!

Ja! Hij was ervan overtuigd dat hij beter kon horen dan gisteravond. Jaden sloop de kamer uit, de gang over naar de keuken. Zo, nu was hij in de keuken. Hij sloop verder, voorzichtig, om niet gezien te worden. Hij was van plan naar buiten te gaan om de dief te overvallen.

[p. 150]

Even bedacht hij dat hij liever zijn vader kon gaan halen. Dit was tenslotte real life, geen game. Maar de slaapkamer van zijn ouders was helemaal aan de andere kant van het huis.

Hé! Jaden bukte zich en maakte zich zo klein mogelijk naast het gasfornuis. Er was een man buiten! Hij had zijn hand als steun tegen de buitenmuur gezet en even door het raam van de keuken naar binnen gekeken. Het had een haar gescheeld of hij had Jaden gezien. Met een hart dat tegen zijn ribbenkast bonkte, luisterde Jaden aandachtig. De man was bezig de gasbom te verwijderen.

Moest hij toch zijn vader gaan roepen? Dan zou hij terug door de keuken moeten gaan. De kans was groot dat de dief hem zou zien. Dat was dus geen optie.

Moest hij schreeuwen? Nee. Want de dief kon een pistool bij zich hebben en hij zou zeker niet twijfelen om te schieten. Jaden probeerde helder na te denken, maar het bloed gonsde in zijn oren. Hij hoorde voetstappen buiten, net buiten de keukendeur. De dief was met de gasbom aan het sjouwen en was vlak bij de deur. Toen schoot Jaden iets te binnen. In de game gisteravond was iemand aangevallen door een deur open te stoten. Zonder na te denken draaide Jaden de keukendeur van het slot en stootte die met volle kracht naar buiten.

De deur kwam tegen de dief aan, die van schrik de gasbom liet vallen. Jaden slaakte een kreet, geschrokken van zijn eigen actie en de aanblik van de man.

In een flits zag Jaden dat de man op blote voeten liep, lang en slank was en een verschoten jeansbroek aanhad. Over zijn gezicht had hij een groen-wit gestreept T-shirt gebonden, waardoor je slechts zijn woedende bruine ogen kon zien.

Waarschijnlijk had hij het T-shirt eerder aan gehad, want zijn borst was bloot.

‘Mi o kiri yu!’, gromde de man. Hij sprong lenig op.

‘O nee, wat heb ik gedaan! Stom, stom, stom’, dacht Jaden nog.

Hij moest wegrennen, maar waarheen? In ieder geval weg van die gevaarlijke kerel. Voor zijn pech rende Jaden niet in de richting van zijn ouders, maar terug naar het deel van het huis waar zijn kamer zich bevond. Naast zijn kamer was er alleen nog een bad en toilet. Hij schoot daarheen. Hoe kon hij nu zo stom zijn.

[p. 151]

Dit was geen game. Waarom was hij niet naar zijn vader gerend? De dief volgde de jongen in blinde woede het huis in. Jaden verstopte zich achter de badkamerdeur.

Hij wilde gillen, zijn vader roepen, maar zijn keel leek dichtgeplakt. Hij opende zijn mond, maar er kwam alleen een soort verstikkend gekreun uit. Bevend zat hij zijn lot af te wachten. Had hij maar een Sigil waarmee hij objecten kon verplaatsen, gewoon door eraan te denken. Dan had hij zeker die zware gangkast tegen de dief aan laten vliegen. Stomme game, stomme fantasie, stomme Kaname! Al die uren gamen, daar had hij nu niets aan. Hij kon niet eens zijn gezond verstand gebruiken in een echte situatie van leven en dood. Zijn moeder had gelijk. Hij moest met beide benen op de grond staan. Hij moest zich nu anders gaan gedragen.

‘Ik weet dat je daar zit. Ik hoor je ademen’, gromde de dief.

Hij was dicht bij de deur. Nog even en hij zou de deur openduwen. Er welden tranen op in Jadens ogen. Hij had niet alleen zichzelf in de problemen gebracht, maar ook zijn ouders. De dief zou hem van kant maken en daarna zeker ook zijn ouders. De tranen vielen op zijn camouflagebroek.

Met een ferm gebaar veegde hij ze weg. Hij was toch geen loser?! Hij moest iets doen! Hij moest als een echte vechter tenminste iets proberen, in plaats van in een hoekje de dood af te wachten. Hij balde zijn vuisten en haalde diep adem. Hij kreeg een nieuwe golf van energie.

Woedend bedacht Jaden dat deze man bij zijn huis een gasbom was komen stelen; een gasbom waar zijn vader en moeder duur voor betaald hadden. Dan was hij nog zo brutaal dat hij hem het huis in was gevolgd. Dit was hun huis en niemand anders had het hier voor het zeggen. Er was maar één baas in het huis.

‘Papaaaaaa, Papaaaaa’, gilde Jaden.

Hij schrok zelf van het volume van zijn stem. De gil leek een afschuwelijke doodsschreeuw, die vanuit zijn tenen kwam. De dief schrok zich een ongeluk en wist even niet wat hij doen moest. Hij deed een stap naar de badkamerdeur,

[p. 152]

maar moest toen gehoord hebben dat de slaapkamerdeur aan de andere kant van het huis openging. Hij deed snel een stap terug. Jaden had de badkamerdeur opengemaakt en merkte de verwarring van de dief. Hij kon zijn vader niet zien, maar hij hoorde hem dichterbij komen.

‘Pa, een dief! Hier!’, schreeuwde hij.

De dief was terug gerend naar de buitendeur in de keuken. Jaden vloog uit zijn schuilplaats. Hij durfde weer van alles. Net voor de dief de keuken uit kon glippen, greep papa hem vast aan een slip van de T-shirt die hij om zijn hoofd had gebonden. De man maaide in het rond met een knijptang. Papa sprong opzij en moest de man loslaten. De dief schoot weg, zijn vrijheid tegemoet. Maar nog voor hij weg kon komen, hoorden ze ‘boink’ en daarna een doffe klap. De dief was vergeten dat hij de gasbom buiten de deur had laten staan. Hij was over het gevaarte gestruikeld en was met zijn hoofd op de grond neergekomen.

Papa die al buiten stond, sprong op de man, greep zijn handen vast en draaide ze op zijn rug. De dief kreunde even, maar verzette zich niet verder. Hij leek half bewusteloos.

Mama was ondertussen ook naar buiten gekomen. Ze huilde hysterisch en hield Jaden met trillende handen tegen haar borst aan. Jaden huilde ook, van opluchting en ook een beetje omdat mama huilde.

‘Jaden, pak touw uit de keukenkast’, riep papa.

‘Stacy, bel de politie snel! Jaden!! Stacyyy!’

Jaden en mama werden opgeschrikt door papa's stem. Snel kwamen ze in actie. Jaden maakte het licht van de keuken aan. Hij pakte het hangmattentouw, dat ze de vorige week hadden gekocht, uit het kastje en bracht het naar papa.

‘Een mes, Jay, snel li!’

Jaden rende de keuken weer in en kwam met een mes terug. Papa bond de polsen van de man aan elkaar en liet Jaden het touw los snijden van de rest van

[p. 153]

de rol.

‘Ik kan ze niet bereiken’, riep mama paniekerig vanuit de keuken.

‘Blijf proberen!’, commandeerde papa.

De dief begon langzaam bij te komen en probeerde tegen te stribbelen. Papa bond voor de zekerheid ook zijn voeten vast. Hij trok het T-shirt van het gezicht van de man. Jaden herkende hem als een jongeman die hij vaker langs zag fietsen. Zijn ouders hadden een winkel in de buurt. Vreemd! Waarom zou hij willen stelen? Zijn familie had geld genoeg.

‘Het is gelukt! Ze zijn onderweg.’ Mama's stem klonk opgelucht.

Na een minuut of vijftien stopte een politiewagen voor het huis. Papa mocht het touw om zijn voeten weer losmaken. De man moest in de politiewagen gaan zitten.

‘Wat is er precies gebeurd?’, vroegen de agenten.

‘Vertel jij het maar Jay?’, zei papa. Tegen de agenten zei hij: ‘Mijn zoon heeft alles van begin tot eind meegemaakt.’

Jaden vertelde over het late gamen. Hij zag de frons op het gezicht van zijn moeder en schaamde zich een beetje. Gelukkig zag hij dat ze ook trots keek, toen hij vertelde over het sluipen naar de keuken, het opengooien van de deur en hoe de dief hem gevolgd was.

‘Je had me direct moeten roepen’, zei pa.

‘Ik dacht dat ik de man kon overmeesteren, net als in die game...’, zei Jaden zachtjes.

De agenten schudden hun hoofd.

[p. 154]

‘Je moet niet alles geloven wat je in die games ziet’, waarschuwden ze hem.

‘Weet je hoeveel kinderen hierdoor in de problemen komen. Je mag blij zijn dat je nog leeft. Deze man is levensgevaarlijk. Hij steelt voor de kick. Hij heeft vroeger alles gehad dat zijn hart begeerde. Nu nog zorgen zijn ouders voor hem, maar hij kan het stelen niet laten. Hij heeft twee jaar geleden iemand op het hoofd geslagen, toen die hem betrapte. Hij is er toen mee weggekomen, maar nu gaat hij de gevangenis in.’

Jaden werd stil van dit verhaal. Zou het hem lukken om het verschil te zien tussen de game en het echte leven? Hij moest het in ieder geval proberen.