Lezen doet je goed. Leerjaar 8b

[p. 119]

18 De avonturen van Gulliver

Gulliver was een Engelse reiziger, die graag met zijn zeilschip de wereld rondvoer. Op één van zijn reizen leed hij schipbreuk in de buurt van een onbekend eiland.

Gelukkig was hij een uitstekende zwemmer. Door de woeste golven heen bereikte hij de kust. Doodmoe viel hij op het strand in een diepe slaap.

Hij werd wakker toen hij prikjes voelde; in zijn gezicht, op zijn handen, zijn armen, zijn voeten en benen; overal op zijn lichaam. Hij opende zijn ogen.

Boven hem zag hij een helderblauwe lucht. Hij wilde opstaan, maar kon zich niet bewegen. Met grote inspanning lukte het hem zijn hoofd wat op te richten. Tot zijn grote verbazing merkte hij dat hij omringd was door duizenden kleine mannetjes. Ze waren even groot als zijn duim. Ze hadden hem in zijn slaap met touwtjes vastgebonden aan paaltjes die ze in de grond om hem heen hadden

[p. 120]

geslagen. Die touwtjes waren zo dun als garen, maar ze waren zo onnoemelijk veel dat ze Gulliver stevig tegen de grond aan gedrukt hielden. De mannetjes waren op zijn lichaam geklommen. De prikken die hij had gevoeld, werden veroorzaakt door pijltjes die zij op hem afgeschoten hadden. Dicht bij zijn gezicht had men een stellage geplaatst. Daarop zaten verschillende rijk geklede persoontjes die hem van dichtbij bekeken. Hij veronderstelde dat degene die het prachtigst gekleed was, hun koning moest zijn. Deze sprak hem aan in een vreemde taal, waarvan Gulliver niets begreep. De koning en zijn gevolg vertrokken na een tijdje weer. Gulliver bleef nog urenlang op het strand liggen. Hij vroeg zichzelf af waar hij was terechtgekomen en wat er met hem zou gebeuren. Er werd niet meer op hem geschoten. Daar hij nog heel moe was, viel hij nogmaals in slaap.

Toen hij weer wakker werd, voelde hij dat hij voortbewoog. De kleine mensjes hadden hem op een wagen geplaatst van twintig centimeter hoog. Duizenden paardjes trokken de wagen naar een nabijgelegen stad. De huizen daar waren hoog voor de kleine bewoners. Maar ze reikten onze reiziger slechts tot zijn knieën. Ze brachten hem naar een soort stadion, waar hij met lange kettingen aan de omheining werd vastgemaakt. Om de aangespoelde reus te kunnen voeden was er enorm veel voedsel nodig. Voor zijn eerste maaltijd gebruikte men zes ossen, veertig schapen en vierentwintig broden. Daarnaast nog dertig vaten wijn en een aanzienlijke hoeveelheid vis, fruit en groente. Zeshonderd persoontjes waren nauwelijks in staat het voedsel naar Gullivers mond te brengen. Zij bouwden vliegensvlug een houten toestel, plaatsten het eten erin en schoten het naar zijn mond. Na enkele dagen had hij door dat hij was aangespoeld op de kust van een land dat Lilliput heette. Stukje bij beetje begon hij de taal van de Lilliputters te verstaan.

De koning bezocht hem weer, een zeer vriendelijk man. Hij wilde hem toestaan het stadion te verlaten als zijn voeten geketend bleven. Gulliver stemde toe. Alle voorwerpen die hij bij zich droeg, moesten worden afgegeven. Deze waren zeer groot en zwaar en hadden bovendien voor de Lilliputters onbekende vormen.

Het volk raakte volledig in de ban daarvan. Omdat de Lilliputters het gebruik van uurwerken nog niet kenden, kreeg Gullivers horloge de meeste bewondering. Zij zagen het aan voor een interessant, maar onbekend beest. Hij moest daar erg om

[p. 121]

lachen.

Gulliver was blij niet meer vast te zijn aan het stadion. Met de kettingen aan zijn voeten kon hij voortschuifelend wandelingetjes maken. Hij ging vaak naar de stadsmuur. De bewoners kwamen dan langs om hem te bewonderen en een praatje te maken. Om hen beter te verstaan zette hij ze in zijn hand. Zo leerde hij hun taal steeds beter en kon hij met ze communiceren. Hij raakte goed bevriend met de koning. Deze nodigde hem vaker uit bij hem te komen eten. Daarvoor werd er een onmetelijk lange tafel gebouwd met een enorme zitplaats voor Gulliver. De beste werktuigkundigen hadden speciale lepels, messen en vorken gemaakt. Deze voorwerpen waren zo groot als wel tien Lilliputters.

De reus leerde de gewoonten van het volkje kennen. Zij deden net als alle andere volken hun best om rond te komen en hadden ook hun gebreken. Gulliver werd met veel respect behandeld. Daardoor kreeg hij het verlangen om iets voor dit volk terug te doen. Al gauw kreeg hij een gelegenheid daartoe. De Lilliputters leefden in vijandschap met een volk, Blefuscu genaamd. Dat volk was even klein gebouwd als zij en leefde op een nabijgelegen eiland. De reus vernam dat de oorlogsschepen van Blefuscu naar Lilliput zouden zeilen. Nog voordat zij konden uitvaren, stapte hij de ondiepe zee in. Het water reikte tot zijn schouders. Bij Blefuscu aangekomen, verwoestte hij de hele vloot met zijn hand. De Blefuscu's wierpen speren naar zijn gezicht, maar Gulliver zette een bril op om zijn ogen beschermen. Hierna keerde hij naar Lilliput terug, waar hij groots gehuldigd werd.

Enige tijd daarna bouwde hij een boot en vluchtte 's nachts stiekem weg. Na uren roeien, kwam hij in een storm terecht. Een hevige wind nam hem de hele nacht en dag erna mee. Toen de storm voorbij was, lag zijn boot op de kust van een woeste, bergachtige landstreek. Het zag er zo onbegaanbaar uit, dat hij dacht het einde van de wereld te hebben bereikt. Geen mens of dier was er te bekennen. Alle voedsel en drank van Gulliver was op. Hij verging van de honger en dorst.

Urenlang liep hij langs torenhoge scherpe rotsen die hem beangstigden. Nadat hij een berg was overgeklommen, kwam hij uiteindelijk bij een korenveld. De aren waren vijfendertig meter hoog en zo dik als bomen. Terwijl hij verbaasd rondkeek, klonk er boven hem een luid gedonder. Gulliver staarde geschrokken

[p. 122]

omhoog. Hij zag een man van wel honderd meter lang voor hem staan. De levensgrote man keek hem nieuwsgierig aan. Gulliver werd zo bang dat hij hard wegrende. De reus kwam een stap dichterbij. Met gemak pakte hij Gulliver tussen duim en wijsvinger, alsof die een insect was. Het gerommel van de donder bleek niets anders dan de stem van de reus te zijn. Hij was boer en Gulliver was in zijn korenveld beland. De reus bestudeerde Gulliver aandachtig. Hij merkte dat Gulliver een mini-mens was en wilde hem geen kwaad doen. Hij besloot onze reiziger mee te nemen naar huis. Thuis aangekomen raadde zijn vrouw hem aan om Gulliver als zeldzaamheid ten toon te stellen in de stad. Daar konden zij veel geld mee verdienen. Zo kreeg onze reiziger een kist als verblijfplaats.

Iedereen wilde het kleine mannetje zien. Men bewonderde de manier waarop hij liep, at en dronk. Ook salueerde hij met zijn degen. Gulliver wende er snel aan om bekeken te worden. Zoals hij de Lilliputters in de hand had genomen, pakten de reuzen hem ook op om beter te bekijken. Op een avond lag hij rustig in zijn kistje op zijn mini-bed te slapen, toen een rat de kist inklom. Het beest wilde hem opeten. Gulliver was doodsbang, maar hij verzette zich krachtig met zijn degen en doodde de rat. De boer merkte de dode rat de volgende ochtend op in de kist. Hij prees de moedige Gulliver en beloofde beter op hem te letten. Inmiddels had hij behoorlijk wat aan hem verdiend. Diezelfde dag nog plaatste hij een groot slot op de kist.

Gulliver leerde ook de taal van dit volk gauw kennen. Het onmetelijk groot koninkrijk waarin hij was beland, heette Brodignac. De koning hoorde dat er een piepklein mannetje was gevonden. Hij liet de boer bij zich komen. De koning kocht Gulliver van de boer. Zo werd de boer een rijk man. De ksit van Gulliver stond nu in het koninklijk paleis. Hij raakte bevriend met prinsen, prinsessen en hooggeplaatste heren, die hem vaak kwamen bewonderen.

Onze reiziger probeerde de koning ervan te overtuigen dat hij geen natuurwonder was. Hij vertelde hem dat er nog veel andere landen bestonden. Daar woonden er mensen die net als hem gebouwd waren. De koning kon dit nauwelijks geloven. Hij leefde in de veronderstelling dat alle mensen gebouwd waren zoals zijn eigen volk.

[p. 123]

Onze avonturier Gulliver, stelde toen voor de piano van de koningin te bespelen. Zo wilde hij bewijzen dat hij niet loog. Het spelen van de piano kon hij immers alleen in een ander land hebben geleerd. De toetsen van de piano waren echter even lang als hijzelf. Hij was te klein om ze te bespelen. Hij vroeg dat men twee grote houten hamers voor hem maakte. Daarmee kon hij de toetsen bespelen. Op zijn verzoek werd er ook een tribune voor hem gemaakt. Deze was even breed als de piano. Gulliver beklom de tribune en speelde met zijn hamers een wals op de piano. Het hele hof danste op de muziek die hij speelde.

Daarna werd er een zeilbootje gebouwd voor onze avonturier. De koningin beval een kuip te vullen met water. Gulliver werd in zijn boot in de kuip geplaatst. Zo vergastte hij het hof op zijn zeilkunst. Zijn zeilen stonden bol door de wind die de waaiers van de aanwezige dames veroorzaakten. Iedereen keek verrukt toe.

Alleen de nar van de koningin was jaloers op Gulliver. Hij was altijd de grappenmaker aan het hof geweest. Onder de reuzen was hij een dwerg. Hij voelde zich altijd bijzonder. Met Gulliver aan het hof, was hij ineens niet meer populair. Hij bedacht een list om zich te wreken. Op een onbewaakt ogenblik pakte hij Gulliver beet en wierp hem in een schaal vol melk. De nar dacht dat hij alleen met Gulliver in het paleis was. Hoewel onze avonturier heel goed kon zwemmen, kwam hij in de melk in ademnood. Als de schildwacht van de koning niet net op tijd de keuken was binnen gekomen, zou hij zijn verdronken.

De schildwacht vertelde aan de koning wat er was gebeurd. De nar kreeg vijftien zweepslagen als straf. Twee volle weken kon hij niet op zijn rug liggen. Zo werd hij nog jaloerser en kwader op Gulliver. Hij wilde zich dubbel wreken, maar moest de volgende keer niet gepakt worden. Na enkele dagen te hebben nagedacht, wist hij wat hij zou doen. Het hele hof deed rond de middag een dutje. Ook Gulliver had zich die gewoonte eigen gemaakt. De nar sloop de kamer binnen, waarin Gulliver zijn kist was geplaatst. Hij pakte de kist beet en rende ermee de bergen in. Op een hoge, uitstekende rotspunt liet hij de kist achter. Een adelaar die in de buurt rondvloog, rook het verse mensenvlees. Hij nam de ketting, die met een ring vastzat aan de kist, in zijn bek. De vogel vloog met zijn last naar de zee. De kist zat gelukkig goed op slot. Gulliver had inmiddels door wat er aan de hand was. Hij had zijn laatste gebeden reeds gezegd.

[p. 124]

In de verte klonk de roep van een andere adelaar. De adelaar opende zijn bek om te antwoorden. De ketting gleed uit zijn snavel en de kist stortte omlaag. Gulliver klemde zich stevig vast aan de houten zijkant. Hoog boven zich hoorde hij de adelaars krijsen. De kist raakte met een harde klap het water en zonk de diepte in. Maar al spoedig kwam Gullivers houten huis weer bovendrijven.

In die streek voer er een Engels schip. De matrozen zagen de kist op het water dobberen. De kapitein zond een bootje uit om de kist op te vissen en aan boord te brengen. Tot grote verbazing van de kapitein en zijn bemanning stapte Gulliver eruit. Hij was drijfnat door het naar binnen gesijpelde water. Van de kapitein kreeg hij een grote doek om zich mee af te drogen. Hij vertelde de bemanning van zijn spannende belevenissen, die zij weigerden te geloven. Als bewijs liet hij een tand uit de mond van de reuzenkoning zien. Toen die uitviel, had hij gevraagd die als souvenir te mogen hebben. De bootslieden raakten sterk onder de indruk hiervan. De kapitein nam onze avonturier graag mee in zijn schip, dat op terugreis was naar Engeland. Zo kwam Gulliver weer behouden thuis aan.