Lezen doet je goed. Leerjaar 8b

[p. 113]

17 Het verloren schip Aurora

Al jaren wordt in het eilandenrijk van keizer Timayri het verhaal verteld over het schip Aurora. Dit schip kwam van de goudvelden van Zuid-Amerika en was geladen met kisten vol goud. Het was op weg naar de stad Kumanti, waar de keizer zetelt. Niemand weet wat er met het schip is gebeurd. Het is nooit aangekomen.

De keizer heeft een kaart waarop de route van het schip staat aangegeven. Er staat ook op waar het schip ongeveer voor het laatst is gezien.

Om het raadsel van het verdwenen schip Aurora op te lossen, organiseert de keizer een wedstrijd. Van elke familie in zijn rijk mogen er vijf mannen meedoen.

De drie families die de meeste punten halen tijdens het toernooi, krijgen elk een schip waarmee ze op zoek mogen gaan naar de verdwenen schat van de Aurora. Als ze het goud vinden, moeten ze een vierde deel voor de keizer brengen.

[p. 114]

De rest mogen ze onderling verdelen.

Overal in het rijk worden plakkaten opgehangen. Elk team moet een route afleggen die gaat langs alle vijf eilanden van het rijk. Daarbij moeten ze rennen, zwemmen en varen. De wedstrijd duurt drie dagen.

Overal staan supporters langs de route om de deelnemers aan te vuren. Ook op het water zijn honderden fans in bootjes eropuit getrokken om hun favoriete team aan te moedigen. De kundigste schippers en snelste renners en zwemmers doen mee. Het zijn spannende wedstrijden, die worden gewonnen door de families Wong, Opoe en Dang. Je kan het gejuich van de supporters tot heel ver horen, maar men is ook een beetje bezorgd. Nu pas begint eigenlijk de grote uitdaging. Ze moeten het verdwenen schip vinden. Niemand weet waar het schip precies is en of de mannen veilig terug zullen komen.

Na veel knuffels en laatste woorden vertrekken de drie boten van de winnende teams. Het avontuur kan beginnen. Elke familie heeft een kaart met de route. Bij de familie Wong is Son de kapitein, bij de familie Opoe heeft Josa de leiding en de Dangs staan onder bevel van Laruk. De families hebben afgesproken in de buurt bij elkaar te blijven. Als er problemen komen, kunnen ze elkaar helpen.

Ze zijn een halve dag onderweg, als vanuit het kraaiennest van de Wongs gewaarschuwd wordt dat er een storm aankomt. Inderdaad, de lucht wordt zwart. De donder rolt, bliksemschichten knetteren tussen de donkere wolken en de wind loeit over het water. De regen stroomt in bakken neer. De boten worden opgetild door de golven en weer neergegooid. De storm duurt tot de avond. Als door een wonder overleven de schepen het noodweer. De mannen zijn nat en moe, maar kunnen niet gaan rusten. In het licht van de maan en de sterren zien ze overal rotsen uit het water opdoemen. De boten dobberen op de zee, die rustig is geworden. Het water klotst tegen de stenen blokken aan.

‘Dit is de Rotsenbegraafplaats’, zegt Son tegen de mannen op zijn schip. ‘Ik zie het hier op de kaart aangegeven. We moeten in een rechte lijn naar het noorden blijven doorvaren. Dan komen we wel erdoorheen.’

Ook op het schip van de Opoes wordt op de kaart gekeken. Ten noorden van de Rotsenbegraafplaats zijn hoge bergen getekend met een nauwe doorgang. ‘De

[p. 115]

Schreeuwende Gang’, staat erbij geschreven.

‘Wat wordt daar nou mee bedoeld?’, vraagt Josa aan zijn neef Ivan.

‘Geen idee’, zegt Ivan met een bezorgd gezicht. ‘Als we in dit tempo door blijven varen, moeten wij de gang kunnen zien als de zon op zijn piek is.’

De vaart gaat zonder problemen verder. Inmiddels is het schip van de familie Dang voorop gaan varen. Vanuit hun kraaiennest wordt er op het heetst van de dag geschreeuwd: ‘Land in zicht.’

In de verte zijn er hoge bergen te zien die in twee rijen vlak naast elkaar staan. Daartussen is er een smalle doorgang, waarvan het einde niet te zien is.

Als ze halverwege tussen de bergen zijn, zegt Laruk: ‘Ik vraag me af waarom hier De Schreeuwende Gang wordt genoemd.’

Dat had hij liever niet kunnen doen, want op dat moment klinkt er een harde gil. Niemand weet waar het vandaan komt. Het geschreeuw wordt luider en luider tot het oorverdovend is. Ze stoppen eerst hun vingers in hun oren, maar dan worden de boten stuurloos. Het schip van de familie Wong komt dichtbij de kant en er vallen stenen van een berg in hun boot. Net op tijd draait de stuurman het roer, anders waren zij tegen de bergen gebotst. Ze stoppen watten in hun oren en proberen zo snel mogelijk uit de gang te komen.

‘Alle zeilen bijzetten, zodat we elke windvlaag kunnen vangen’, beveelt Laruk. Op de andere schepen volgen ze dezelfde tactiek. Het lawaai dringt door de watten hun oren binnen. Ze binden doeken over hun hoofd, die ze onder hun kin vastknopen. Het helpt om hun oorvliezen te beschermen. Toch blijven hun oren nog urenlang suizen nadat ze de gang uit zijn gevaren.

Een nieuwe nacht breekt aan. Ze hebben nog een paar dagen te varen naar de plek waar de Aurora is verdwenen. Op de kaart staan geen aantekeningen meer langs de route. Toch blijven ze waakzaam. Ze slapen om de beurt.

Na drie dagen zien ze iets in de verte. De mannen in de kraaiennesten kunnen niet precies zeggen wat het is. Het blijft op en neer bewegen, maar het lijkt niet op een schip. Als ze dichterbij komen, zien ze dat het land is, of liever gezegd: een eiland. De drie boten liggen naast elkaar voor de ‘kust’, een breed zandstrand.

[p. 116]

De drie kapiteins staan op de voorplechten van hun schepen.

‘Vreemd geval. Dat eiland lijkt te drijven. Zie jij dat ook of ben ik aan het hallucineren?’, roept Son naar Josa.

‘Laruk’, roept Josa naar de kapitein van het schip van de Dangs. ‘Zie jij ook een drijvend eiland.’

‘Het is land midden in zee’, roept Laruk.

Het eiland moet wel echt zijn, want alle mannen op de drie schepen zien hetzelfde. De bomen achter het strand zijn laag en op hun takken zitten krijsende vogels. Het lijkt of de dieren niets van de mensen moeten hebben. Misschien is er iets verborgen op het eiland?

In kleine bootjes varen de kapiteins, elk met twee familieleden, naar het eiland. Ze laten zich niet afschrikken door de vogels en lopen tussen de bomen door naar de andere kant van het eiland. Het is een wandeling van ongeveer een half uur.

Ivan ziet het wrak het eerst. Het ligt op het rotsachtige strand. Aan één van de masten hangt een gescheurde vlag.

‘Kijken jullie daar! Is dat niet het schip dat we zoeken?’

Iedereen begint te rennen. Het lijkt erop dat ze hun doel hebben bereikt. De meeste masten van het schip zijn gebroken en de zeilen zijn half vergaan. Aan de romp zie je dat het eens een mooi schip was. Het is nauwelijks leesbaar, maar toch kunnen ze op de boeg de naam Aurora ontcijferen. Er gaat een luid gejuich op. De mannen slaan elkaar op de schouders. De vogels, die zich een tijdje stil hebben gehouden, beginnen opeens weer luid te krijsen. De mannen voelen het eiland bewegen. Ze moeten wijdbeens gaan staan om overeind te blijven.

De wind neemt toe. Het zeewater wordt opgezweept en beukt op het schip. De mannen vluchten terug naar de bomen, waar er meer beschutting is. Maar nu de Aurora zo dichtbij is, willen ze zich niet laten wegjagen door het onweer.

‘We moeten in het ruim van het schip zien te komen’, roept Laruk boven de loeiende wind uit.

‘Ik ga al’, schreeuwt Son terug. Zijn mannen hebben een touw meegenomen. Het

[p. 117]

ene eind wordt om een boom gebonden. Het andere eind gaat om het middel van Son. Hij vecht tegen de wind. Stap voor stap lukt het hem over de deinende ondergrond van het eiland het schip te bereiken. Daar vindt hij een plekje waar hij beschut staat tegen de wind. Hij maakt het touw om zijn middel los en bindt het vast aan een reling van het schip. Nu kunnen de andere mannen hem volgen. Ze gebruiken het touw als leidraad.

Waar ligt het goud? Ze klimmen het dek op. De planken zijn verrot en overal zijn gaten. Ze vinden de trap die naar het ruim gaat. Ze dalen over de kapotte treden naar beneden. Daar stuiten ze op een scheef hangende deur. Als ze die openstoten, blijven ze met open mond staan. Overal ligt goud: gouden staven, gouden munten, gouden bekers.

Ze jubelen: ‘Wij zijn rijk, wij zijn rijk, wij zijn rijk!’

Intussen is de wind gaan liggen. Van elke familie gaat een man terug naar zijn schip. Ze moeten doorgeven dat de schepen om het eiland moeten varen. Dan hoeft het goud niet helemaal door het bos gesjouwd te worden. De mannen die achterblijven, beginnen met het tellen en sorteren van de munten, staven en bekers. Ze ontdekken ook een kistje met diamanten.

Kapitein Son vertrouwt de mannen wel. Zelf wil hij liever de rest van het wrak verkennen. ‘Wat is er hier gebeurd’, vraagt hij zichzelf af. ‘Waarom ligt het schip op dit geheimzinnige eiland?’ Hij klimt de trap weer op en loopt naar de andere kant van het schip, naar de kajuit van de kapitein. Daar ziet hij een kleine kist in een hoek staan. Als hij die openmaakt, vindt hij de logboeken. Hij pakt de bovenste en zoekt de datum op waarop de Aurora haar laatste reis begon. Als hij het verslag van de kapitein heeft gelezen, rent hij terug naar de anderen.

‘We zijn in gevaar’, schreeuwt hij. ‘Ik heb het logboek van de kapitein gevonden. Daarin staat wat er is gebeurd. Het stormde en toen zijn ze vastgelopen op dit eiland. Wat ze ook deden, ze konden niet loskomen. Na drie dagen merkten ze dat het eiland begon te zinken en hun schip langzaam verdween in het water. De bemanning kon geen kant op. Ze moeten allemaal verdronken zijn.’

‘Wil je me zeggen dat het eiland gaat zinken?’, vraagt Josa.

Laruk slaakt een kreet. ‘Er komt water in het ruim!’

[p. 118]

Sons angst is dus niet voor niets. De mannen beginnen zoveel mogelijk goud naar boven te dragen. Gelukkig zien ze boven dat hun schepen komen aangevaren. Ze zwaaien en wenken dat ze hulp nodig hebben.

Het water blijft stijgen.

‘Sneller mannen’, roept Son in het ruim.

‘Laten wij van hier gaan, voordat het te laat is. We hebben meer dan genoeg’, schreeuwt Laruk.

Het schip begint gevaarlijk te rollen. Het water stroomt door een groot gat naar binnen. Het overstroomt het goud dat nog op de bodem van het ruim ligt.

‘Wegwezen’, schreeuwt Josa en met het laatste goud dat ze nog kunnen grijpen, vluchten de mannen naar boven. Ze gooien de zakken in de bootjes die hen opwachten en roeien naar de schepen. Een zak valt bijna in het water. Het kan nog net binnenboord worden gehouden.

Als ze veilig op het dek staan, elke familie op zijn eigen schip, zien ze hoe het eiland, met Aurora en al, langzaam onder water verdwijnt. De vogels vliegen op, de horizon tegemoet. Er is nauwelijks wind. De mannen kunnen bijna niet geloven wat hen overkomt. Geen wonder dat niemand de Aurora ooit heeft gevonden.

Het wordt nacht. Bij het licht van de maan en de sterren zetten de schepen koers naar huis. Na zes dagen zijn ze terug bij hun thuishaven in Kumanti. De wachters op de torens staan op de uitkijk. Bij het zien van de masten, luiden zij de bellen.

Eenieder die de bellen hoort, rent naar de haven. Overal zijn blije gezichten te zien. Een grote delegatie, onder leiding van keizer Timayri, verwelkomt de families. Er wordt dagenlang gefeest om de veilige terugkeer van deze moedige mannen te vieren. Ze zijn nu rijk. Ze delen hun goud met anderen die het niet zo breed hebben. Zo leven de mensen van het eilandenrijk nog lang en gelukkig verder met elkaar.