Lezen doet je goed. Leerjaar 8b

[p. 100]

15 Een gevaarlijk aanbod

Joshua ligt in bed, maar kan niet in slaap vallen. Daarom besluit hij op te staan. De lichten in het huis zijn uit. Pa en ma slapen. In het donker loopt hij naar de koelkast in de keuken en pakt een flesje water. Plotseling hoort hij een geluid.

Joshua weet niet of hij moet gillen of wegrennen. Hij is helemaal stijf. Op dat moment gaat er een licht aan. Joshua ziet zijn vader met een slaperig hoofd bij de schakelaar staan.

‘Joshua, waarom ben je niet in bed?’, vraagt pa.

‘Ik kan niet slapen’, zegt Joshua, ‘daarom heb ik een flesje water gepakt.’

‘Ga maar weer liggen’, zegt papa, ‘morgen moeten we vroeg opstaan.’

[p. 101]

Joshua neemt de fles met water mee naar zijn slaapkamer. Na een tijdje valt hij toch in slaap.

Triiiieeennnngggg, triiiieeennngggg!

Joshua schrikt wakker. De wekker! Het is zeven uur! Hij wrijft over zijn ogen en stapt uit bed.

‘Vandaag is de grote dag’, denkt hij. Vandaag gaat hij voor het eerst vliegen.

Vol enthousiasme maakt hij zijn deur open en rent naar de slaapkamer van zijn ouders. Hun bed is leeg en netjes opgemaakt.

Wat is dat nou? Ma en pa zijn toch niet zonder hem vertrokken? Hij loopt naar de keuken. In de gang ziet hij koffers staan. Gelukkig! Ze zijn er nog. Pa zit aan tafel en is bezig op zijn tablet. Mama belegt broodjes.

‘Goedemorgen ma, goedemorgen pa.’

Pa kijkt op en zegt: ‘Goedemorgen Joshua, heb je nog kunnen slapen?’

‘Yes, ik ben klaar voor de grote reis!’

Mama glimlacht. ‘Ga snel baden, poets je tanden en kom daarna een broodje eten.’

Joshua is binnen tien minuten aan tafel. Hij heeft zijn mooie reiskleren al aan.

Ma checkt met een lijstje of alles in orde is om te kunnen vertrekken.

‘Paspoorten, valuta, tickets’, mompelt ze.

Intussen is Lion gearriveerd. Hij is de oudste neef van Joshua en gaat op het huis passen als ze weg zijn. Mama geeft hem de sleutels en legt nog snel even uit dat hij kracht moet zetten als hij de achterdeur open maakt, want die klemt.

Tegen negen uur wordt er getoeterd. Het busje van garage Ashruf staat voor de deur. De chauffeur helpt Joshua en zijn ouders om de koffers in te laden.

Ze zwaaien naar Lion als ze wegrijden. Hij zwaait ze na tot ze de hoek om zijn.

De chauffeur zet de airco aan. Het is anderhalf uur rijden naar de Johan Adolf Pengel International Airport en het is behoorlijk warm buiten. Vlak voordat ze hun bestemming hebben bereikt, zien ze langs de weg een paar vrouwen zwaaien

[p. 102]

met hun koopwaar.

‘Dosi, dosi’, roepen ze.

Het is een specifieke lekkernij van Para, het district waarin de luchthaven ligt.

Kleine cassavebroodjes met een zoete vulling van geraspte kokos en gember.

De chauffeur rijdt voorbij.

‘We zullen een paar zakjes kopen als we hebben ingecheckt’, zegt ma.

Het is niet druk op de luchthaven. Er vertrekt maar één vlucht in de ochtend, naar Miami in de Verenigde Staten. Joshua en zijn ouders zijn vroeg. Er zijn nog geen rijen bij de check-in posten. Ze lopen zo met hun koffers door naar de balie. Daar moeten ze hun paspoorten en tickets laten zien en de koffers gaan er één voor één op een grote weegschaal. De koffers van mama en papa wegen minder dan het maximale toegestane gewicht, maar Joshua's koffer is te zwaar.

Ma kijkt Joshua boos aan. ‘Heb je extra spullen in je koffer gezet, nadat we deze thuis hadden gewogen?’

Joshua zegt verlegen: ‘Mijn PlayStation met de controllers en een paar games.

Dan hoef ik me niet te vervelen, wanneer we in het hotel zijn.’

Papa schudt zijn hoofd. ‘Joshua, je gaat je echt niet vervelen. Er is zoveel te doen in New York.’

De PlayStation kan nog in papa's koffer. Maar leuk vindt hij het niet. ‘De volgende keer laten we je PlayStation op de luchthaven achter, hè!’

Na het inchecken mag het gezin naar de vertrekhal gaan, maar Joshua is de dosi niet vergeten. Samen met pa gaat hij naar één van de verkoopstandjes en daar kopen ze drie zakjes dosi. Er liggen ook nog parakoranti's op de tafel. Mooi platte, waaiervormige cassavebroden. Joshua wil dat ook proeven en pa koopt er één voor hem.

[p. 103]

Voor ze de vertrekhal binnen mogen, gaan ze langs de douane waar hun paspoorten worden afgestempeld. Daarna worden ze gescand. Niemand mag met een wapen het vliegtuig in. Hun schoenen, horloges, riemen, sieraden en handbagage worden in bakken geplaatst die apart door een scanner gaan.

Eindelijk kunnen ze gaan zitten in de vertrekhal. Joshua eet zijn dosi's en parakoranti lekker op. Daarna haalt hij wat te drinken bij de snackbar. Na een tijdje worden de passagiers opgeroepen om in te stappen. Joshua vraagt ma om een foto te maken als hij op de vliegtuigtrap staat. Hij is van plan foto's op zijn Instagram account te plaatsen, zodat zijn vrienden hem kunnen volgen op zijn reis.

Ze landen in Miami en stappen daar over op een ander vliegtuig dat hen naar New York brengt. Het eerste wat Joshua opvalt als ze in een taxi naar het hotel rijden, is het grote verschil tussen New York en Paramaribo. De gebouwen zijn veel hoger en het lijkt alsof niemand ‘chill’ is. De straten zijn vol mensen, en iedereen heeft haast. Hij ziet ook nergens bomen of planten. Raar, vindt hij, want op het erf thuis zijn er veel bomen. Ook zijn buren hebben allemaal planten op hun erf. Zijn gedachtegang wordt verstoord doordat de taxi stopt voor een groot hotel. Zijn ouders hebben daar een ruime driepersoonskamer geboekt voor de vakantie. Ze stappen uit, checken in bij de receptie en brengen hun koffers naar de kamer. Ma stelt voor dat ze zich opfrissen en daarna een beetje op verkenning uitgaan. Zo gezegd, zo gedaan. Na enkele uurtjes te hebben gewandeld, krijgen ze honger. Ze besluiten terug te keren naar hun hotel en daar in het restaurant te gaan eten. Terwijl ze het menu bekijken, loopt een jongen van ongeveer Joshua's leeftijd naar hen toe.

Hij zegt: ‘Hoi, ik ben Daniël. Ik hoorde jullie Nederlands spreken, maar jullie hebben een voor mij onbekend accent. Komen jullie uit Nederland?’ Joshua antwoordt: ‘Nee, we komen uit Suriname.’

‘O, dat dacht ik al. Er wonen veel Surinamers in Nederland, maar ik ben er nooit geweest. Ik kom uit Almere en ben hier met mijn ouders op vakantie. Kijk, daar zitten ze.’

[p. 104]

Daniël wijst naar zijn ouders die aan het tafeltje naast hen blijken te zitten. Ze wuiven spontaan.

‘Onze jongen heeft helemaal in New York een vriendje gevonden. Leuk joh!’, zegt de moeder van Daniël.

Het blijkt dat de twee gezinnen in hetzelfde hotel logeren. De volgende middag, als Joshua en zijn ouders terug zijn van een bezoek aan het wassenbeeldenmuseum van madame Tussaud, ziet hij Daniël weer. De jongens raken aan de praat. Daniël blijkt al wat langer in New York te zijn. Dit is bovendien niet zijn eerste keer in ‘The Big Apple’. Hij stelt voor om Joshua een paar leuke plekken in de buurt van het hotel te laten zien.

Ma en pa willen een beetje gaan rusten. Ze vinden het goed dat Joshua even met Daniël meegaat om, zoals Daniël zegt ‘een pizza te kopen’. Joshua heeft zijn smartphone bij zich, dus ze kunnen hem altijd bellen.

Als ze buiten staan, vraagt Daniël aan Joshua of hij durf heeft.

Joshua fronst zijn wenkbrauwen. ‘Hoe bedoel je?’

Zonder te antwoorden, trekt Daniël Joshua een verlaten straat in.

‘Je bent toch niet bang?’, vraagt Daniël.

Uit het niets verschijnt er een jongeman van ongeveer 20 jaar.

‘What are you kids doing here?’, vraagt hij. ‘Are you here to buy drugs?’ Daniël antwoordt stoer: ‘Yes man!’

Joshua weet niet wat hij hoort. Daniël haalt wat geld tevoorschijn en krijgt in ruil hiervoor een soort sigaret. Daniël vraagt de jongeman om een aansteker.

De man maakt de sigaret aan. Joshua ruikt een vreemde geur en raakt in paniek.

‘Daniël, gooi dat ding weg. Het is niet goed voor je!’

Daniël lacht en rookt rustig door. ‘Doe normaal, man. Het is gewoon een jointje.

[p. 105]

Je bent toch geen loser?’

Alle belletjes in Joshua's hoofd beginnen te rinkelen. Hij weet dat hetgeen Daniël doet niet goed is. Maar het is toch wel spannend en hij wil geen loser zijn. Nu heeft hij echt iets om aan zijn vrienden thuis te vertellen. Het zal wel niet veel kwaad kunnen als hij een klein trekje neemt. Dan is hij een ‘OG’, een Original Gangster, zoals zijn vrienden het noemen. Hij heeft zijn beste vriend Emanuel ook al eens met een sigaret gezien. Alleen begon Emanuel vreselijk te hoesten, nadat hij de rook inhaleerde.

Daniël houdt hem de joint voor en vraagt. ‘Wil je de New Yorkse smaak niet proberen?’

Joshua kijkt hem aan. Dan schuift hij zijn laatste restje twijfel opzij. Hij steekt zijn hand uit en zegt: ‘Goed, geef me dat ding.’

Daniël is zichtbaar enthousiast. ‘Yes! Eindelijk iemand om deze ervaring mee te delen!’

Precies op dat moment loopt er een oude vrouw langs. Ze kijkt naar de jongens en ziet de joint. Ze schudt haar hoofd, begint te mopperen, loopt dan verder.

Joshua begint weer te twijfelen. De joint trilt in zijn hand. Daniël kijkt hem dwingend aan. Hij waagt het er toch maar op.

Precies op het moment dat hij de joint naar zijn mond brengt en een trekje neemt, stopt een politieauto naast hen. De oude vrouw heeft de dienstdoende agenten gewaarschuwd. Een agent stapt uit en sommeert Joshua om de joint aan hem te geven. Joshua houdt zijn adem in, gemixt met rook, en geeft de agent de joint. Hij durft niet uit te ademen uit vrees dat de agent hem zal arresteren.

De rook begint te branden in zijn keel. Hij begint te hoesten. De agent is afgeleid.

Daniël ziet zijn kans en rent weg. De agent heeft medelijden met Joshua en laat hem in de politieauto zitten om bij te komen. Hij spreekt Joshua vaderlijk toe en zegt dat het roken van joints hem in problemen gaat brengen. Joshua knikt.

Eigenlijk wist hij dat ook wel. Voor Joshua's geluk laat de agent hem gaan. Maar hij waarschuwt Joshua dat als hij weer gepakt wordt met een joint, hij opgesloten

[p. 106]

zal worden. Joshua bedankt de agent en belooft plechtig dat hij het nooit meer zal doen.

Hij voelt zich een beetje draaierig, maar loopt zo snel hij kan terug naar het hotel.

‘Daniël is geen goede vriend’, denkt hij.

In het hotel zoekt hij de kamer van Daniëls ouders op en klopt op de deur. Hij wil niet klikken, maar ze moeten weten wat er is gebeurd. Daniëls ouders schrikken van zijn verhaal. Ze bedanken Joshua voor zijn eerlijkheid en maken de deur dicht. Waarschijnlijk was Daniël naar het hotel gevlucht, want zodra de deur dicht is, hoort Joshua zijn ouders tekeergaan tegen hem.

Joshua's telefoon gaat.

‘Waar ben je Josh?’, hoort hij zijn vaders stem. ‘Hebben jullie die pizza al?

Je blijft zolang weg.’

‘Ik ben er zo, pa’, stelt Joshua hem gerust.

Hij beseft dat hij ook zijn eigen ouders moet vertellen wat er is gebeurd.

Ook zij reageren geschrokken.

‘We hadden je nooit met een onbekende jongen moeten laten meegaan’, zegt ma schuldbewust.

‘Ik ben in ieder geval blij dat je ons alles eerlijk hebt verteld’, zegt pa.

Plotseling voelt Joshua zich heel moe. Hij gaat slapen en belooft zichzelf dat hij nooit meer drugs zal gebruiken. De rest van de vakantie verkent hij de stad samen met zijn ouders. Gelukkig zijn er veel bezienswaardigheden in New York, dus hij verveelt zich geen moment. Toch is hij opgelucht als het tijd is om terug te gaan naar Suriname. Hij voelde zich na het incident met Daniël niet echt op zijn gemak.

Als hij thuis is, loopt hij het erf op en plukt een paar kersen van de boom.

‘Oost west, thuis best!’, denkt hij.