Lezen doet je goed. Leerjaar 8b

[p. 93]

14 In het land van Oz

Het onbekende Australië

Toen ik tien jaar oud was, verhuisde ik met mijn ouders naar Australië. Het bauxietbedrijf waarvoor mijn vader werkte, brak op in Suriname. Hij besloot toen om te solliciteren naar een baan bij één van de bauxietraffinaderijen in Australië. Door zijn jarenlange ervaring werd hij daar meteen aangenomen.

Australië? Mijn vader liet me op de kaart zien waar het was. Een grote vlek in de zee, heel ver weg. Ik zou al mijn vriendjes kwijtraken. Mijn neefjes en nichtjes, opa's en oma's zou ik ook niet meer zien.

‘Ach’, zei papa, ‘je kan altijd video-callen.’

Wat wist ik van Australië? Niets. Mijn vriendjes op school konden mij ook niet

[p. 94]

veel verder helpen.

‘Je gaat naar het eind van de wereld’, zei Gordon, een schoolvriend.

Alleen Rashid vertelde iets interessants.

‘Ze hebben kangoeroes daar.’

Die beesten kende ik uit boeken en tekenfilms. Ze springen heel grappig en hebben een plooi in hun buik, net een soort vakje, waar hun kleintjes in zitten. Ze noemen dat een buidel.

We zouden gaan wonen in Gladstone, een stadje aan de oostkust van Australië met ongeveer 45.000 inwoners. Veel minder dan de 250.000 van Paramaribo.

Ik keek met mijn moeder op het internet naar plaatjes van Gladstone. We zagen een mooi strand en veel water met zeilbootjes.

‘Misschien is het daar toch wel leuk’, zei ik.

Toen alles was geregeld voor onze verhuizing, reden we naar het vliegveld.

We vlogen in 8 1/2 uur van Paramaribo naar Amsterdam, en vandaar in ongeveer 24 uur via Dubai in de Verenigde Arabische Emiraten naar Brisbane in Australië. Het laatste stukje vliegen, van Brisbane naar Gladstone, duurde een uur en vijf minuten. Als je denkt dat het toen 33 uur en 35 minuten later was, heb je het mis. Er is een tijdsverschil van 13 uur tussen Paramaribo en Gladstone. Als het in Paramaribo dag is, is het avond of nacht in Gladstone en omgekeerd. Ik had een jetlag. Als het dag was, had ik slaap en als het nacht was, liep ik klaarwakker rond. Gelukkig kwam ik na een paar dagen vanzelf in het Australische dag- en nachtritme.

De taal en de dieren

Nu woon ik al vijf jaar in Australië. Op school heb ik snel vrienden gemaakt. Engels is de officiële taal in Australië. In Suriname dacht ik dat Engels makkelijk was. Ik kon de films op de teevee, waarin Engels gesproken werd, goed volgen. Maar het Engels hier is echt anders dan de taal die ik van de teevee kende.

[p. 95]

Ze hebben een typisch accent en de mensen korten vaak woorden af met een -ie of -o. Zo zeggen ze vaak Aussie of Oz in plaats van Australië. Een barbie is een barbecue, sunnies zijn sunglasses en een servo is een benzinestation.

Als je iemand wilt groeten zeg je ‘G'day mate’ en met Maccas bedoelen ze een McDonald's . Mijn nieuwe vrienden noemen me Gillie, terwijl ik Miguel heet. Ik denk dat de mensen alles afkorten, omdat ze snel vooruit willen gaan.

De aboriginals - de Inheemsen van Australië - maken maar 1% van de bevolking uit. De rest - Europeanen en Aziaten - kwam naar dit werelddeel op zoek naar een betere toekomst.

O ja, dat van die kangoeroes. Weet je wat ik heb ontdekt? Het dier staat in het wapen van Australië, samen met een emoe; dat is een soort struisvogel.

Kangoeroes en emoes kunnen niet achteruit lopen. In het wapen benadrukt dit de vooruitgang waar men in Australië naar streeft.

Toch moet je niet verwachten dat emoes en kangoeroes je tuin komen binnenwippen. Ik heb ze alleen in het echt gezien in de dierentuin, ‘The Australia Zoo’.

‘Dit is geen dierentuin’, roept mama, als we daar rondlopen. ‘Dit is een wildlife park!’

Het is een enorm landgoed en voor alle dieren is zoveel mogelijk hun natuurlijke omgeving nagebouwd en ingericht. Ze hebben er ook een krokodillenshow. De dierentuin is opgezet door de ouders van Steve Irwin, die wereldbekend werd als ‘The Crocodile Hunter’. Hij werd tijdens het filmen van een documentaire in zijn borst gestoken door een rog. De steek was dodelijk. Zijn vrouw en kinderen beheren nu de dierentuin.

Er zijn nog meer plekken in Australië waar je wilde dieren kan zien. Vorig jaar zijn we naar Fraser Island gegaan. Het is het grootste zandeiland ter wereld!

Het is 122 km lang en 5 tot 25 km breed. Op het eiland zijn alleen voertuigen met 4-wheel drive toegestaan. Gewone auto's komen niet door het mulle zand heen. Er zijn ook dingo's op Fraser Island. Een dingo is een verwilderde hond, een soort wolf. Toen we met een gids rondreden op het eiland zagen we er een paar.

Ik wilde uitstappen om ze beter te bekijken.

[p. 96]

‘Ben je gek’, riep de gids. ‘Doe die deur weer dicht. Dingo's zijn gevaarlijk!’

Hij gooide zelfs een stok naar de beesten om ze weg te jagen.

Er zijn best veel gevaarlijke dieren in Australië: de bruine slang, haaien, giftige spinnen, hele grote roggen, krokodillen en hele grote kangoeroes kunnen ook gevaarlijk zijn.

Maar je hebt ook lieve beesten, de koala bijvoorbeeld. Dat schattige dier lijkt op een teddybeer. Ik heb koala's in dat wildlife park gezien. Ze slapen het grootste deel van de dag, tegen een tak van een boom aangeklemd. Als ze wakker zijn, gaan ze op zoek naar blaadjes van de eucalyptusboom. Dat is het enige voedsel dat ze lusten. Ze zijn niet gevaarlijk, maar je moet wel uitkijken dat ze niet op je plassen.

De wonderen van de zee

Australië is eigenlijk een enorm groot eiland. Er zijn een heleboel prachtige stranden. Echt anders dan in Suriname, waar de meeste kusten modderig zijn. De zee is vol verrassingen.

Op 72 kilometer ten noordoosten van Gladstone ligt Heron Island. Het eiland is mooi begroeid met bomen en heeft rondom stranden van wit zand, waar je wel moet uitkijken voor vogelpoep. Er wonen heel veel vogels op het eiland dat is genoemd naar de ‘heron’. Dat is een reiger met een lange snavel, een lange kromme nek die hij helemaal in kan trekken en lange steltpoten. Er is best veel te doen op het eiland. Ik heb er twee dagen in een guesthouse gelogeerd met mijn ouders. Er is een recreatiepark, maar je kan ook zwemmen en snorkelen. Dichtbij het strand zagen we babyhaaitjes. Ze zijn niet gevaarlijk, maar ik was toch voorzichtig.

‘De ouders kunnen nooit ver weg zijn’, dacht ik.

Het snorkelen was fantastisch! Het eiland is omgeven door koraalriffen die deel uit maken van The Great Barrier Reef, het grootste koraalrif ter wereld.

Een koraal lijkt op een verkalkte bloem. Het is een bloemdier, dat leeft in warme, ondiepe zeeën. Je hebt ze in allerlei vormen en kleuren. Ze voeden zich met

[p. 97]

voorbijdrijvende deeltjes, maar groeien heel langzaam; net een paar millimeter per jaar. De verschillende koralen hebben de neiging aan elkaar te groeien en vormen dan samen een rif. The Great Barrier Reef bestaat uit 2900 individuele riffen en 900 eilanden die zich uitstrekken over 2600 kilometer. Het wordt ook wel één van de zeven wonderen van de natuur genoemd. Het is de grootste toeristische attractie van Australië.

Toen mijn neef op vakantie was met mijn opa en oma, zijn we het rif nog eens gaan bekijken, maar toen vanuit Airlie Beach. Dit plaatsje ligt ongeveer 6 1/2 uur rijden ten noorden van Gladstone. Voor de kust ervan vind je een hartvormig koraaleiland, ‘The heart of The Great Barrier Reef’. We hebben met een helikopter eroverheen gevlogen en konden het eiland heel duidelijk zien liggen in de groenblauwe zee.

De laatste jaren maakt men zich erg bezorgd om The Great Barrier Reef.

De vervuiling van de zeeën heeft ook de koraaldieren aangetast. Ze groeien niet langer en hun kleuren verwelken. Laatst heb ik meegelopen in een protestmars die was georganiseerd door een milieuorganisatie. Ik vind ook dat we moeten proberen de zee schoon te houden.

Wat ook leuk is in Australië is het walvis spotten.

‘Gillie ..’

Mijn vader heeft de gewoonte van de Aussies overgenomen om mijn naam af te korten.

‘Yes, dad.’

‘Wil je naar humpback whales gaan kijken? Dat zijn bultrugwalvissen.’

Ik ben altijd wel in voor een avontuur, dus gingen we naar Hervey Bay. Dat is de beste plaats in de wereld om deze enorme beesten live en in het wild te zien.

Je vaart met de boot van de kust af en de hele walvissentour duurt ongeveer 2.5 tot 3 uur. In augustus en september is het daar walvissentijd. Je ziet niet alleen moederwalvissen maar ook jonkies. Een walvisjong of walvisbaby wordt een kalf genoemd. De walvissen genieten evenveel als wij van de spontane shows die

[p. 98]

ze geven door met hun vinnen op het water te slaan en hoog uit het water te springen.

Grote steden

Australië heeft meer dan 25 miljoen inwoners. Het grootste deel daarvan woont in steden langs de kust. Canberra, de hoofdstad van Australië, ligt niet aan zee. Het is een moderne stad met veel regeringsgebouwen. Er wonen iets meer dan 400.000 mensen. Sydney, aan de oostkust is de grootste en oudste stad van Australië. Er wonen meer dan vijf miljoen mensen. Mijn ouders vonden het een must om mij Sydney te laten zien.

‘Als je Sydney niet hebt gezien, ben je niet in Australië geweest’, zeiden ze.

Dan gaat het vooral om het Sydney Opera House en de Sydney Harbour Bridge; de symbolen van Sydney.

In Suriname kunnen jullie die brug trouwens elk jaar op de televisie zien bij de jaarwisseling. Er wordt dan een sensationeel vuurwerk afgestoken. Australië ligt op het zuidelijk halfrond, dus in december is het zomer. Iedereen hier kan, net als in Suriname, een fatu nemen op het vuurwerk in korte broek en T-shirt.

Het Sydney Opera House ligt in de haven van Sydney. Het is gebouwd op een grote wandelpier. Vooral het dak, dat uit verschillende delen bestaat, is heel opvallend. De dakdelen lijken op over elkaar liggende halve koepels. Ze zijn gemaakt van 1.056.000 tegeltjes in wit en grijstinten die speciaal uit Zweden zijn geïmporteerd. Ik vond dat het Opera House op een gebouw uit een scifi-film leek.

Mijn ouders wilden graag een klassiek concert meemaken in de concerthal van het Opera House. Voor mij hoeft klassieke muziek niet, maar ik moest natuurlijk mee. Ik moet je zeggen dat het reuze is meegevallen.

De akoestiek daar is fantastisch! De muziek was gaaf, omdat elk instrument helemaal tot zijn recht kwam. Naar het schijnt, heeft dat te maken met de controle van de temperatuur en de materialen die ze hebben gebruikt voor de binnenkant van het Sydney Opera House.

[p. 99]

De grote stad die het dichtst bij Gladstone ligt is Brisbane. Maar de afstanden in Australië zijn erg groot. Vanaf Gladstone is het ongeveer zeven uur met de auto of trein en ongeveer een uur met het vliegtuig. Er wonen meer dan drie miljoen mensen in Brisbane. Als ik de middelbare school af heb, wil ik daar naar een technische universiteit gaan.

Brisbane is een bruisende stad, met een leuk uitgangscentrum, restaurants waar je lekker kan eten, een gezellige winkelstraat, mooie bruggen en een prachtige rivier die door de stad stroomt, de Brisbane River. De hele dag door vaart er een ferry, een soort waterbus, over de rivier. Er zijn verschillende routes en haltes.

Vanuit de ferry kan je de prachtige stad bewonderen! Brisbane wordt ook wel het New York van Australië genoemd. Langs het water staan hoge gebouwen, die 's avonds mooi verlicht zijn.

Sinds we in Australië wonen, hebben mijn ouders en ik owru yari altijd in Brisbane gevierd. Elke 31 december wordt twee keer vuurwerk afgestoken op een drijvend platform, een ponton, op de Brisbane River dichtbij de William Jolly Brug. Eerst om 9 uur 's avonds en dan om 12 uur tijdens de jaarwisseling.

Een prachtig spektakel. Ik mis de pagara-estafette van Paramaribo nog steeds, maar dit is ook een fantastisch begin van het nieuwe jaar. Australië begint steeds meer mijn tweede thuis te worden.