Lezen doet je goed. Leerjaar 8b

[p. 80]

12 Een onvergetelijk bezoek aan Parijs

Parijs is de hoofdstad van Frankrijk, een land in Europa. Hoewel ik in Suriname ben geboren en getogen, weet ik veel van Europa. Bij de geschiedenis- en aardrijkskundelessen hebben we geleerd hoe belangrijk dit werelddeel is.

We leerden over Europese landen zoals Groot-Brittannië, Nederland, Spanje en Frankrijk die vroeger koloniale machten waren. Deze landen werden niet alleen rijk door uitbuiting van hun koloniën, maar hebben ook hun stempel gedrukt op de talen en culturen in die koloniën. Zelfs nadat zij onafhankelijk werden, bleven de mensen in de meeste ex-koloniën een Europese taal spreken en zoveel mogelijk een westerse leefwijze nastreven. Veel mensen uit ex-koloniën verhuisden naar Europa om te kunnen delen in de financiële en culturele rijkdom daar.

[p. 81]

Parijs is al duizenden jaren een belangrijke stad in Europa. Al in de 10e eeuw was het een belangrijk handelscentrum. Vanaf de 13e eeuw namen onderwijs, kunst en cultuur een belangrijke plaats in. De Universiteit van Parijs, die nog steeds bestaat, was al in die tijd een van de belangrijkste onderwijsinstellingen van Europa.

Parijs kent veel prachtige bouwwerken zoals de Eiffeltoren, de kathedraal La Notre Dame en het prestigieuze museum Le Louvre. Maar ook de sfeer in de straten van Parijs trekt veel toeristen aan, vooral waar de cafeetjes van de kunstenaars zijn. Uit Parijs komen wereldberoemde schrijvers, schilders, musici, architecten en modeontwerpers.

Parijs is ook bekend als de stad van de romantische liefde. In 2008 begonnen verliefde paartjes hangslotjes vast te maken aan de relingen van de Pont des Arts. Dit is een brug over de Seinerivier, die dwars door Parijs stroomt. Het sleuteltje gooiden de geliefden in de rivier als bewijs van hun eeuwige liefde. In 2015 moesten de slotjes worden verwijderd. Er hingen zoveel slotjes aan de brug, dat deze gevaarlijk begon af te brokkelen. De burgemeester beloofde de paartjes een andere plek waar ze elkaar de liefde konden verklaren.

Ja, ik had veel gehoord en gelezen over Parijs. Toen ik voor mijn werk naar een conferentie in die wereldberoemde stad mocht gaan, kon ik mijn geluk niet op.

Ik had rechten gestudeerd aan de Anton de Kom Universiteit van Suriname en mij gespecialiseerd in milieurecht. Ik werkte op het ministerie van Natuurlijke Hulpbronnen op de afdeling Milieustudies. Omdat ik voor mijn werk regelmatig contact had met ambtenaren uit Frans-Guyana, volgde ik in mijn vrije tijd een cursus Frans. Een bezoek aan Frankrijk zou een goede gelegenheid zijn om mijn Frans te oefenen.

Begin september vloog ik met twee collega's naar Schiphol Airport te Amsterdam. Daar stapten we over op een ander vliegtuig dat ons naar de luchthaven Parijs-Orly bracht. We gingen langs de marechaussees, haalden onze bagage op.

Na controle door de douane stonden we eindelijk buiten. ‘Nous sommes arrivé. We zijn er. Un doro’, riep ik opgetogen tegen de collega's. Lachend gingen we op zoek naar een taxi die ons naar het hotel zou brengen.

[p. 82]

De volgende dag waren we al vroeg op. Na het ontbijt namen we de metro naar het centrum van Parijs, van waaruit we konden lopen naar het gebouw waar de conferentie gehouden werd. De metro op zich was al een hele belevenis.

Een metro is een trein die door spoortunnels onder de grond rijdt. De Parijse metrodienst had een overzichtelijk netwerk dat je in een oogwenk naar verschillende delen van de stad kon brengen. De metrostations waren ingericht met mooie stukjes moderne kunst, die de naam van deze culturele hoofdstad eer aandeden.

We stapten uit op de Champs Élysées. Dit is een brede wandelboulevard die uitkomt bij de Arc de Triomphe, een oorlogsmonument van 50 meter hoog.

Aan beide kanten van de Champs Élysées heb je winkels, wisselkantoren, cafés, theaters en andere uitgaansgelegenheden. We konden helaas nergens binnenstappen, omdat we ons moesten haasten om op tijd te zijn voor de opening van de conferentie. Er lag een drukke dag voor ons van luisteren naar presentaties en deelnemen aan discussiegroepen en werksessies.

Pas in de vooravond hadden we wat tijd voor onszelf. Het was zomer en de zon ging laat onder. Tot negen uur 's avonds was het nog licht. Het was voor ons een rare gewaarwording, omdat wij in de tropen gewend waren aan een korte schemering en zonsondergang tegen een uur of zeven in de avond.

Op de Champs Élysées wandelden veel toeristen. De meesten kwamen uit Duitsland, Engeland en Amerika. Ik kon het aan hun taal horen. Er waren ook aardig wat Japanners, die in de rij stonden voor de talloze restaurantjes waar je ‘fruits de mer’ kon kopen. ‘Fruits de mer’ betekent letterlijk ‘zeevruchten’, maar het gaat om dierlijk voedsel uit de zee. Japanners zijn erom bekend dat hun voeding veel zeedieren bevat. Ze zijn dol op schelpdieren zoals oesters en mosselen. De inhoud van de schelpen zuigen ze op een bepaalde manier naar binnen. Zonder uitzondering bestellen ze daarbij een aantal flessen witte wijn, om het eten weg te spoelen.

De vooravond is etenstijd voor de Fransen en in de restaurantjes was het topdruk. Mijn collega's en ik wilden ook iets gaan eten, maar eerst moesten we de Amerikaanse dollars, die we hadden meegenomen uit Suriname, omwisselen in euro's. De cambio's bleven tot laat in de avond open, dus dat was geen

[p. 83]

probleem. We checkten de wisselkoers bij een aantal kantoren en kozen die met de hoogste koers. We gingen naar binnen. Ik haalde twee briefjes van honderd dollar uit mijn portemonnee en gaf het geld, samen met mijn paspoort, aan de man achter het loket. Het was een wat oudere man met een modieuze leesbril op het puntje van zijn neus. Hij gaf me mijn paspoort terug, samen met een aantal eurobiljetten en een bonnetje.

‘Voilà, monsieur Limon’, zei hij.

Ik vond dat hij mijn naam grappig uitsprak. De ‘n’ klonk als ‘ng’.

‘Merci monsieur’, zei ik terug.

Ik telde het geld. Het was 165 euro. Het klopte met de bon. Ik zag dat hij een wisselcommissie voor het kantoor had ingehouden. Ik vouwde mijn portemonnee dicht en stak die in de zak van mijn colbert. Mijn paspoort deed ik in een mapje in mijn conferentietas.

Op zoek naar een minder drukke eetgelegenheid, liepen we een zijstraat van de Champs Élysées in. Daar had je wat kleinere restaurants, voornamelijk Chinees of Israëlitisch. Ik hield niet zoveel van de joodse shoarma-achtige gerechten. Nee, ik had liever Indiase tandoorikip of iets uit de Thaise of Chinese keuken. We zagen een uitnodigend Chinees restaurant met een grote, roodgeel geverfde, stenen draak bij de ingang en het menu achter glas uitgestald.

Terwijl we het menu bestudeerden, sprak een magere jongeman ons aan.

Hij droeg een vuilwit shirt met daarover een crèmekleurig jack, een versleten spijkerbroek en afgetrapte pata's. Hij leek nog geen twintig jaar oud. Zijn gezicht had een ongezonde teint en zijn zwarte haar hing in vettige lokken tot laag over zijn voorhoofd. Hij vroeg of we in het restaurant gingen eten. We waren niet erg gediend van zijn opdringerigheid. Ik knikte onwillig.

Omdat ik de enige was die naar hem keek, richtte hij zich in rap Frans verder tot mij. Ik begreep dat hij honger had. Hij vroeg of ik een snack voor hem wilde kopen, of desnoods alleen een drankje. Ik zei dat hij ons niet lastig moest vallen. Ik vond het riskant om me in een onbekende omgeving met een wildvreemde

[p. 84]

figuur in te laten. Maar de jongen liet me niet los. Hij ratelde maar door.

Op gegeven moment leunde hij tegen me aan, tilde zijn rechtervoet omhoog en zei dat hij ziek was aan zijn been. Hij had pijn en vroeg wat geld om een taxi te betalen naar zijn huis.

Mijn collega's gingen het restaurant binnen, in de veronderstelling dat ik hen wel zou volgen. Maar toen ze me tegen de jongen hoorden tekeergaan, renden ze het restaurant weer uit om te kijken of ik in gevaar was. Ik schreeuwde tegen de hinderlijke bedelaar dat hij moest opdonderen of anders zou kennismaken met mijn vuisten. Hij schrok van mijn uitbarsting en haastte zich weg. Eindelijk konden we ongestoord op zoek gaan naar een vrije tafel.

Ik plofte neer, een beetje ontdaan door de plotselinge wending die ons avondje uit had genomen. En op één of andere manier voelde ik dat er iets mis was.

Ik tastte naar mijn portemonnee in de zak van mijn colbert. De zak was leeg.

Geschrokken controleerde ik mijn andere zakken. De portemonnee was er niet. Mijn collega's stelden voor om zo snel mogelijk terug te gaan naar de cambio.

Misschien had ik mijn portemonnee daar laten liggen.

Dezelfde man zat nog steeds achter het loket. Hij schudde zijn hoofd.

‘Je zakken zijn gerold’, zei hij medelijdend. ‘Het gebeurt elke dag. Vooral die domme Amerikanen laten zich gemakkelijk rollen. Maar, monsieur Limon, u bent toch geen Amerikaan. Hoe hebt u zich zo laten pakken?’

Toen hij aan mijn benarde gezicht zag dat de keiharde realiteit tot me begon door te dringen, vervolgde hij troostend: ‘Ach, het kan iedereen gebeuren, die niet goed oplet. Die zakkenrollers zijn getrainde dieven. Je merkt het nauwelijks als ze met hun vingers in je zak zitten.’

Er was een politiepost vlak aan de overkant van de cambio. Hij adviseerde mij om aangifte te doen, omdat ik het politiebewijs nodig zou hebben om verloren stukken te laten vernieuwen of te claimen bij de verzekering. Hij dacht niet dat het zou helpen om mijn geld terug te vinden. ‘Misschien kunnen ze die jongen vinden die u heeft bestolen. Maar gelooft u me, hij was zeker niet alleen. Op het moment dat hij naar u toekwam en u aanraakte, had hij zijn werk gedaan.

[p. 85]

Uw portemonnee is zeker al van hand tot hand gegaan. U kan het vergeten dat u uw geld terugvindt.’

Ik probeerde te berekenen hoeveel geld ik had verloren. Naast de gewisselde euro's had ik zeker nog achthonderd Amerikaanse dollars in mijn portemonnee gehad. Daarnaast zat er nog Surinaams geld in, een gouden speld, mijn identiteitskaart, mijn rijbewijs, mijn bankpas en nog wat andere pasjes.

Godzijdank had ik het hotel al betaald voor mijn verblijf en zat mijn paspoort nog in mijn conferentietas. Maar de reis naar Parijs was voor mij verpest. Ik was teleurgesteld in de stad waar ik mij zoveel van had voorgesteld. Plichtsgetrouw volgde ik de conferentie. Intussen telde ik de dagen en uren tot ik weer terug kon keren naar mijn geliefd Suriname.