Lezen doet je goed. Leerjaar 8b

[p. 72]

11 In de Ardennen

Stefanie Arduin is twaalf, Surinaamse en... de dochter van een ambassadeur. Een ambassadeur is een persoon die de regering van zijn of haar land vertegenwoordigt in een ander land. Stefanies vader, meneer Clifton Arduin, vertegenwoordigt ons land in België, een land in Europa.

Als je van Suriname naar België wil gaan, maak je eerst een vliegreis naar Amsterdam van meer dan acht uur. Daarna is het nog twee tot drie uur rijden naar Brussel, de hoofdstad van België.

Vorig jaar is Stefanie met haar broertje, oma en vader naar Brussel verhuisd. Ze blijven er nog zeker 3 jaar. Stefanies moeder is overleden toen Stefanie twee jaar oud was. Haar oma, oma Winnie Arduin, zorgt al jaren voor haar kleinkinderen. Ze heeft het tweetal opgevoed met de regels die zij vroeger

[p. 73]

geleerd heeft. Geen lawaai maken, rustig zijn en jezelf niet vies maken.

Buiten in de regen spelen was streng verboden.

‘Je denkt dat je elite bent’, riepen de kinderen van de buurt, wanneer Stefanie niet met hun ruwe spelletjes wilde meedoen.

In België begon oma Winnie te twijfelen aan de opvoeding die ze haar heeft gegeven. Het werd zomer en de Belgen vonden het heerlijk om na een koude winter het zonnetje buiten op te zoeken. Maar Stefanie bleef binnen met een boek. Ze had geen vrienden gemaakt in het eerste jaar in België. Ondanks zijn drukke werkzaamheden was het ook Stefanies vader opgevallen dat zijn dochter zich vaak terugtrok in haar kamer.

‘Dit is niet goed, ma’, sprak meneer Arduin resoluut. ‘We moeten iets doen.

Stefanie moet wat meer met andere kinderen bemoeien.’

‘Misschien heb ik haar te netjes opgevoed’, zuchtte oma.

Het was nog niet te laat, maar hoe zouden ze het aanpakken?

De boodschappen van de supermarkt werden bezorgd. Mevrouw Arduin maakte zoals gewoonlijk een babbeltje met Emir, de Turkse bezorger.

‘Emir, jij hebt een dochter van 11 toch?’

‘Ja, mevrouw Arduin.’

‘Wat doet ze in de zomervakantie?’

Emir lachte breed. ‘Al jaren staan er twee jeugdkampen op haar schema.’ Het gelaat van mevrouw Arduin klaarde op?

‘Wat is dat en hoe werkt het?’, vroeg ze snel.

‘Nou, je kijkt op de website van GoJo, een jongerenorganisatie. Daar kun je zien welke zomervakanties ze aanbieden. Onze Esila doet elk jaar aan een kamp in de Ardennen mee. Het kamp heet Let's go outdoor.’

Mevrouw Arduin wist dat de Ardennen een bergachtige, bosrijke streek was in

[p. 74]

België waar veel toeristen naartoe gingen.

‘Dit jaar gaat Esila voor een tweede keer mee op het kamp voor kinderen van tien tot twaalf jaar. Daarvoor zat ze bij de acht- tot tienjarigen. Het is een kamp waarbij ze verschillende buitenactiviteiten doen en een beetje leren overleven’, vertelde Emir verder.

Mevrouw Arduin stond nog net niet te dansen van vreugde. Emir had deze ‘nette dame’ nooit zo opgetogen gezien.

‘Emir, jij brengt DE oplossing met je mee’, zei mevrouw Arduin, zijn handen schuddend. ‘Dit moet Steffy proberen!’

‘Steffy? Bedoelt u Stefanie, de dochter van de ambassadeur? Sorry dat ik het zeg mevrouw, maar denkt u echt dat zo een kamp iets voor haar is? Die kinderen op het kamp zijn ehm ehm... niet zo netjes als zij. Ik bedoel... Esila komt altijd met een berg vuile kleren terug van het kamp en uw kleindochter is zo keurig.’

‘Precies daarom moet ze erheen. Wat is die website?’

Nog steeds twijfelend gaf Emir het webadres aan mevrouw Arduin. Die bedankte hem met een flinke fooi. Hoofdschuddend reed Emir weg.

‘Wat had hij gedaan?!’

Nadat oma Winnie online een plek voor Steffie had gereserveerd, belde ze haar zoon om het nieuws te delen. Die twijfelde even, maar zei toch dat ze het konden proberen. Stefanie, die geleerd had om volwassenen niet tegen te spreken, was verbaasd, maar stemde toe.

Drie weken daarna, op een zonnige woensdagochtend, was het zover.

Dertig kinderen werden voor het kantoor van GoJo opgehaald met een touringcar. Keurig gekleed in een witte short en bijpassend T-shirt stond Stefanie naast oma Winnie te wachten tot haar naam werd genoemd. Ze had eerst een hele tijd naar haar in witte tennisschoenen gehulde voeten staan staren.

De andere kinderen zagen er zo anders uit in hun gerafelde shorts, afgetrapte schoenen en verschoten rugtassen.

[p. 75]

‘Esila Demir, Juan Alberto, Lieven Gerrits, Gilberto Awakwame, Stefanie Arduin...’

‘Dag oma’, zei ze zachtjes.

Oma Winnie gaf haar kleindochter een brasa. ‘Gudu, probeer te genieten en vergeet alle netheidsregels van je oude oma even.’

Stefanie meldde zich aan bij hun reisleider, een meisje van in de twintig.

Ze heette Maya. Even keek ze verbaasd naar Stefanie's outfit. Toen was het alsof ze zich iets herinnerde.

‘Jij bent Stefanie, de dochter van de Surinaamse ambassadeur.’

‘Ja, hoe weet u dat?’

‘Je oma heeft je bij mij aangemeld. Welkom bij de GoJo-familie.’

Maya schoot in de lach toen Stefanie haar een hand wilde geven.

‘Hier doen we het anders hoor. Wie doet het voor?’

Een blonde jongen met een geel petje op en een meisje met gitzwart glanzend haar gingen tegenover elkaar staan. Ze stampten met de rechtervoet op de grond.

‘1, 2, 1, 2, 3, let's go outdoor!’, riepen ze.

Verbouwereerd keek Stefanie hen aan.

‘Kom, doe mee!’, riep het meisje. Ze deed het voor en heel voorzichtig deed Stefanie mee. Oma keek vanuit een afstand toe. ‘Dat moet goedkomen’, dacht ze.

De busreis was gezellig. Het meisje met het zwarte haar was naast Stefanie komen zitten en praatte honderduit over het kamp en alles wat ze zouden beleven. Esila heette ze en ze kon zwemmen, kanovaren, bergbeklimmen en zelfs zeilen. Stefanie hing aan haar lippen.

‘Kijk, dit is mijn favoriete stuk van de reis’, wees Esila.

Ze reden Grand-Bru binnen, een klein dorpje in de Ardennen.

[p. 76]

Er waren smalle straten met huisjes waaraan manden vol bloeiende bloemen hingen.

Links zagen ze in de verte hoge grijze rotsen, rechts een maisveld. De camping waar ze zouden overnachten, stond aan de voet van een berg. Wat was het er prachtig! De andere reisleiders waren een dag vooraf afgereisd om de voorbereidingen te treffen. Ze kwamen ze tegemoet, toen de bus het terrein opreed.

‘1, 2, 1, 2, 3, let's go outdoor!’, riepen ze stampend met hun voet. Er waren drie jongemannen en drie jongedames. Ze hadden allen een oranje kampshirt aan met het logo van GoJo erop.

Stefanie volgde Esila. Met hun bagage liepen ze naar de open kampplek, die voor hen was gereserveerd. Er stond een grote open tent klaar. Daar kregen ze een beker limonade en een wafel met poedersuiker.

‘We hebben de tenten klaargelegd voor jullie. Zoals de meesten van jullie weten, is dit een doe-het-zelf kamp. Je gaat dus met een begeleider en jouw tentgenoten de tent opzetten.’

‘O, hemel’, dacht Stefanie.

Ze had nog nooit in een tent geslapen, laat staan er één opgezet. Fanisha, één van de reisleiders noemde haar naam. Ze moest zich aansluiten bij de groep waar Fanisha de leiding van had. Gelukkig zat Esila in dezelfde groep. Er waren nog drie andere meisjes die bij hen in de tent kwamen: Jessica, Ana-Lisa en Femke.

Femke was ook voor het eerst mee, waardoor Stefanie zich niet de enige vreemde eend in de bijt voelde. De andere meisjes en Fanisha lieten stap voor stap zien hoe ze de tent moesten opzetten. Stefanie en Femke keken toe en mochten daarna helpen om de stappen uit te voeren.

Toen ze klaar waren zei Fanisha: ‘Zo! Tassen in de tent en dan terug naar de hoofdtent.’

Ze vertrokken meteen voor een activiteit die een ‘dropping’ werd genoemd.

‘We gaan jullie afzetten, wij vertrekken terug en jullie moeten de weg naar de camping zelf vinden.

[p. 77]

De route is elk jaar anders, dus let goed op!’, legde één van de reisleiders uit.

‘Dat lukt me nooit’, fluisterde Stefanie tegen Esila.

‘We zijn samen’, stelde deze haar gerust. ‘Je moet proberen zoveel mogelijk herkenningspunten te onthouden, bijvoorbeeld een boom met een gat erin.’

De tocht ging over de camping, over een klein bruggetje en door het bos.

Er waren veel dennenbomen en veel open plekken. Stefanie zag een groepje rood-witte paddenstoelen in het gras bij één van de open plekken. Op het eind van de tocht moesten kinderen een tijdje uitrusten. De reisleiders gingen meteen terug naar het kamp. De kinderen ploften neer op de grond, die was bezaaid met dennennaalden. Stefanie haalde een servet uit haar zak, spreidde het open en ging erop zitten. Femke en Esila schoten in de lach.

‘Wat doe je nou?! Zie je waarom wij onze gescheurde shorts aanhebben? Jij met je witte outfit!’

Stefanie voelde zich even verlegen, maar de aanstekelijke lach van Esila maakte dat ze om zichzelf kon lachen.

‘Jullie hebben gelijk’, gaf ze toe.

Toen klonk van veraf de fluit ten teken dat ze de weg terug mochten zoeken.

Het eerste stuk was makkelijk terug te herkennen, maar op een open plek wisten ze niet meer welke kant ze op moesten.

‘Kijk rood-witte paddenstoelen! Die kant op’, riep Stefanie.

Ze kozen de aangewezen richting en na een tijdje wandelden ze het terrein van de camping op. Het was lunchtijd.

‘Broodjes met speculoos. Mmm.’

Speculoos had Stefanie in België voor het eerst geproefd. Het was een soort smeerbeleg, met de smaak van speculaas. Heerlijk!

‘Mag ik een bord en mes en vork voor mijn brood?’, vroeg Stefanie.

Fanisha en Maya wisselden een snelle blik.

[p. 78]

‘Bij Let's go outdoor eten we ons brood uit het vuistje. Dus gewoon met de hand pakken en happen.’

Stefanie pakte haar broodje met twee vingers vast, keek toen naar Esila en nam voorzichtig een hap van het broodje.

‘Yummie.’

De volgende dag was er een kanotocht gepland. Op advies van Esila had Stefanie een blauwe jeansshort en een luchtig mouwloos bloesje aangetrokken. Daaronder had ze haar zwempak aangedaan. Dat bleek erg slim. De kreek waarover ze voeren, was niet diep. Na de lunch mochten de kinderen het koele water in om een beetje te zwemmen. Stefanie genoot steeds meer van het buitenleven.

De daaropvolgende dag was het kookdag. Toen er een worstje van de snijplank op de tafel rolde, pakte Esila het en beet een stuk eraf.

‘Lekker, wil je proeven?’

Zonder te twijfelen pakte Stefanie het worstje en at het op. ‘Mmm!’

Zaterdag was Zoek-het-uit-dag op het kamp. Elke tentgroep moest in de omgeving ingrediënten voor hun warme maaltijd verzamelen. Ze kregen alleen een appel en een ei mee. Bij een huisje in de buurt zagen ze een mevrouw.

‘Vraag jij’, siste Femke naar Esila.

‘Nee, dat durf ik niet’, siste deze terug.

Hier kwam de opvoeding die Stefanie van haar oma had gekregen toch heel goed van pas. Als je iets wilt, moet je het netjes vragen. Ze groette de mevrouw beleefd en legde uit wat hun opdracht was.

‘Wilt u misschien deze appel ruilen voor iets dat we kunnen klaarmaken?’ De mevrouw lachte hartelijk.

‘Ja hoor, ik heb net kool geoogst. Ik geef jullie een mooie kool mee.’

Bij een boerderij verderop konden ze hun ei ruilen voor wat kippenvlees.

[p. 79]

Een oude meneer vroeg hen om zijn planten water te geven. In ruil daarvoor kregen ze een zak pasta en een fles yoghurt. Apetrots kwam het groepje terug bij het kamp. Moe, voldaan en met yoghurtspetters op haar shirt, viel Stefanie na het avondeten in slaap.

De week vloog voorbij. Stefanie had leren bergbeklimmen, was gaan ronddolen in onderaardse grotten en had genoten van het afsluitingsmodderbad op de laatste middag.

Toen de bus stopte op de parking bij GoJo sprong een opgewonden Stefanie naar buiten. Ze rende op oma Winnie af. Haar kampshirt zat vol lieve woorden die de andere kampgenoten voor vertrek erop hadden geschreven. Op hetzelfde moment vloog een gebruinde en opgetogen Esila haar vader Emir in de armen.

‘Papa, je gelooft nooit wat er is gebeurd. Ik heb een nieuwe vriendin. Ze heet Steffy en gaat volgend jaar weer mee op kamp!’

Verbaasd keek Emir in de ogen van mevrouw Arduin, die met een totaal veranderde Stefanie naast hem stond. Wie had dat kunnen denken?